OPEN DOOR DEATH CAB FOR CUTIE ATLANTIC 26/7/2009

Νομίζω ότι το αμερικάνικο συγκρότημα των DEATH CAB FOR CUTIE δεν είναι απλά ένα καταξιωμένο σχήμα, αλλά κυρίως ένα από τα λίγα σχήματα που μπόρεσαν και πέρασαν στην πλευρά του «απυρόβλητου». Από τα ονόματα που αποτελούν πρωτοκαθεδρία όταν εξακολουθούμε να αναφερόμαστε στον χαρακτηρισμό alternative rock…, από τα ονόματα που «επέζησαν» από την εποχή που το αμερικάνικο περιοδικό CMJ… κέντρισε την προσοχή… και «έδινε το χρίσμα» για τη νέα φουρνιά μουσικών.

Είναι τώρα…πια 12 χρόνια που οι DEATH CAB FOR CUTIE από την πρωτεύουσα Ουάσινγκτον των ΗΠΑ μας φιλοδωρούν τόσο όμορφες μουσικές. Μερικοί δίσκοι τους είναι πια κλασικοί! Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Να αναφέρω μόνο το Transatlanticism του 2003.. που θεωρήθηκε ότι εκφράζει τη νέα γενιά των Αμερικάνων, με τα κοινωνικά και προσωπικά αδιέξοδα, που σχεδόν κάθε κομμάτι χρησιμοποιήθηκε σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές (με το παράδειγμα του Six feet Under .. να δεσπόζει)

Μέσα σε αυτό το κλίμα… ένιωσαν απόλυτα οικείοι να κυκλοφορήσουν και ένα ΕΡ με 5 τραγούδια…τα οποία λίγο πολύ θεώρησαν ότι.. δεν χωρούσαν στο τελευταίο τους άλμπουμ Narrow Stairs . Και ευτυχώς που το έκαναν!

Πρώτα γιατί όλα τα κομμάτια είναι σούπερ, δεύτερον γιατί τα βρίσκεις σε χαμηλή τιμή (ή τα κατεβάζεις πιο γρήγορα). Γενικά η μπάντα σε ένα ΕΡ (b-sides που κάποιοι λανθασμένα τα ονομάζουν) είναι εντελώς άνετη, γιατί ξέρει ότι κύρια "κρίνεται" με τους ολοκληρωμένους δίσκους, αλλά έδώ κτύπησαν πάλι κέντρο. Εντυπωσιακό το γεγονός πως έχουν μια άλλη εκτέλεση του κομματιού Talking Bird, demo version όπως το ονομάζουν… ακουστική με ένα κιθαρόνι, τέλεια, αλλά είναι πολύ καλύτερη από του δίσκου!

Η φωνή του Gibbard είναι όχι μόνο αξιαγάπητη, αλλά και τόσο χαρακτηριστική, που κάνει κάθε κομμάτι τόσο …δικό σου, σαν να ακούς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο να τραγουδά. Κομμάτια με νοσταλγία και ενέργεια, με κιθάρες που ξεχωρίζουν χωρίς να επισκιάζουν μελωδίες και φωνές, με ποπ προσανατολισμούς ως προς τη διάθεση και ροκ ως προς την κατεύθυνση. Μη ξεχνάτε και πόσα χρόνια πια μας λείπουν οι pavement…

Παρόλα αυτά ο δίσκος είναι…χαρούμενος…με up tempo ενέργεια, ηλεκτρικός ήχος να επικρατεί. Με έξυπνα κόλπα, όπως τα παλαμάκια στο ρυθμό στο υπέροχο my mirror speaks. Όπως λέει και ο μέγιστος Αλέφαντος… τα πάντα όλα!

Adorable σε όλα τους, απαραίτητο στους φίλους και φαν, αλλά και ιδανική γνωριμία… αν κάπου σας έχουν ξεφύγει.

Κυριάκος Σκορδάς