IT’S BLITZ! YEAH YEAH YEAHS POLYDOR 15/8/2009

Έχει καιρό τώρα – βδομάδες νομίζω – από τότε που είχα την πρώτη ακρόαση του “It’s Blitz!”. Έκτοτε, τίποτα. Δε ξέρω τι ακριβώς, αλλά κάτι με κρατούσε σε απόσταση από το τελευταίο, πρόσφατο άλμπουμ τους. Αποτέλεσμα αυτού, να στέκει το δισκάκι τους ακίνητο, μαζί με μια ακόμη στοίβα cd, στην άκρη του γραφείου μου. Δεν έχει πολλές ημέρες όμως, που επάνω στην ραστώνη του καλοκαιριού, αποφάσισα να ξανασπρώξω το άλμπουμ τους στο cd player. Και μάλλον θα έλεγα ευτυχώς.

Το “Zero” που ανοίγει το άλμπουμ – κι αποτελεί το πρώτο του single – σκάει σα κεραυνός στο χώρο. Μόνο που αυτή τη φορά οι γκαζωμένες κιθάρες, του πρώτου τους ως επί το πλείστον άλμπουμ, απέχουν από το προσκήνιο, και μάλιστα εμφανέστατα. Οι Yeah Yeah Yeahs κάνουν στροφή στο τρίτο τους άλμπουμ, και όπως πολύ σωστά διάβαζα σε μια λονδρέζικη φυλλάδα, εάν αγαπάς πολύ τον Zinner (κιθαρίστα της μπάντας) και απεχθάνεσαι τα synth, καλά θα κάνεις να προσπεράσεις.

Το νέο πόνημα του περίφημου πλέον τρίο εμφανίζει τους Yeah Yeah Yeahs γι’ άλλη μια φορά διαφορετικούς, και μετά από το πιο ακουστικό “Show Your Bones” του 2006, αυτή τη φορά βάζουνε μπροστά τα synth και τα drum machines. Κι αν σε κάποιους, με το άκουσμα και μόνο ακούγεται ξενέρωτο, καλά θα κάνουν ν’ αναθεωρήσουν και να το σκεφτούν καλύτερα. Κι αυτό γιατί οι Yeah Yeah Yeahs έχουνε κάτι που πολλά γκρουπ το χάνουνε στην πορεία ή απλά δεν το είχαν εξ αρχής. Καλές συνθέσεις. Καλά τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος. Οπότε, όποιος και να είναι ο τρόπος που θα μας τα προσφέρουν, δεν αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα. Για παράδειγμα το “Soft Shock”, το οποίο αποτελεί ένα τόσο όμορφο ποπ κομμάτι, είναι από αυτά που δύσκολα θα ξεκολλήσει από το μυαλό σου για αρκετό καιρό. Ρομαντικό, με μια γλυκεία δόση μελαγχολίας, είναι αρκετά νομίζω δύσκολο να του αντισταθείς. Όπως και του “Hysteric”.

Από κει και πέρα, στην παραγωγή του άλμπουμ αυτή τη φορά, τη θέση μοιράζονται από κοινού δυο σημαντικότατοι παραγωγοί. Πλάι στον David Andrew Sitek των Tv On The Radio, έρχεται να μοιραστεί καθήκοντα ο Nick Launay, γνωστός απ’ τις συνεργασίες του κατά το παρελθόν με Gang Of Four, Public Image Ltd., Talking Heads και Nick Cave And The Bad Seeds μεταξύ άλλων. Προφανώς κι αυτός υπεύθυνος για τη στροφή στον ήχο της μπάντας, που όσο ποτέ άλλοτε φαίνεται να επηρεάζεται περισσότερο από ονόματα όπως o Giorgio Moroder και η Donna Summer, απ’ ότι κλασσικές πανκ-ροκ μπάντες του αντίστοιχου παρελθόντος.

Παρόλα αυτά όμως, το άλμπουμ κρατάει την απαραίτητη βρώμικη χροιά και αδρεναλίνη στα ύψη. Οι πιο δύσπιστοι, ας μην περιμένουνε κανένα εύπεπτο, καλογυαλισμένο ποπ άλμπουμ, φτιαγμένο για μεγάλα ακροατήρια και ραδιόφωνα ευρείας κατανάλωσης. Τα “Heads Will Roll” και “Dull Life” για παράδειγμα το αποδεικνύουνε περίφημα. Ξεσηκωτικά, σέξυ, στάζουνε δηλητήριο σε κάθε τους στιγμή και βάζουνε φωτιά στα dancefloor. Όσο για την Karen Orzolek, τα λόγια είναι νομίζω περιττά. Θεατρική, και από τις πλέον χαρισματικές τα τελευταία χρόνια performer, συνεχίζει να προσφέρει εξαιρετικές ερμηνείες, άλλοτε αρπάζοντάς σε επιθετικά κι άλλοτε αγγίζοντάς σε γεμάτο νάζι κι ευαισθησία. Το “Runaway” δύσκολα να μη σε γονατίσει.

So…heads up λοιπόν, οι Yeah Yeah Yeahs συνεχίζουνε να μην απογοητεύουν και να κρατάν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.

www.yeahyeahyeahs.com

Άρης Μπούρας