CHUCK PROPHET & THE MISSION EXPRESS 21/9/2009 AB CLUB, BRUSSELS, Βέλγιο 29/9/2009

Οι Βρυξέλλες είναι μια παρεξηγημένη πόλη, με πλούσια συναυλιακή ζωή…μακριά από τους χαρτογιακάδες και τους κουστουμαρισμένους τύπους που συχνά γεμίζουν τις ώρες αιχμής τα τραμ και το μετρό της. Κάθε φορά που βρίσκομαι εδώ έχω την ευκαιρία να πετύχω μια καλή συναυλία. Συχνά…περισσότερες από μια λαμβάνουν χώρα την ίδια μέρα.

Παρόλα αυτά..δεν είχα πάει ως τώρα στο ΑΒ, ένα club (Ancienne Belgique…τα αρχικά του) σε κεντρικότατο σημείο. Το να παίζει εκείνη τη βραδιά ο Chuck Prophet ήταν μια ανέλπιστη έκπληξη.

Πριν λίγες μέρες σας σχολίαζα πόσο μου άρεσε ο δίσκος των Forest Fire (μόνο και μόνο γιατί μου θύμιζε τους Green on Red ). Και να που τώρα πάω να δω τον πρώην τους κιθαρίστα, μια ολοκληρωμένη ροκ φιγούρα του αμερικάνικου ήχου. Πέραν της θητείας του στους Green on Red…, οι συνεργασίες του είναι πάμπολλες, ακόμα και και ως συνθέτης τραγουδιών για μεγάλα ονόματα. Παραμένει όμως μια μοναχική φιγούρα, που ξέρει να εκφράζεται ισόποσα και για τον έρωτα και για την πολιτική.

Μόλις έβγαλε το νέο του δίσκο, iLet Freedom Ring λέγεται ηχογραφημένος όλος στο Μεξικό. Παρόλα αυτά δεν ήρθε αυτή τη βραδιά μόνο για να μας τον παρουσιάσει. Με 9 δίσκους στο ενεργητικό του… αντιλαμβάνεστε ότι έχει ένα πλουσιότατο ρεπερτόριο. Και πάνω σε αυτό κινήθηκε, πηγαίνοντας μας ακόμα και δεκαετίες πίσω!

Μαζί του είχε την επονομαζόμενη μπάντα And the mIsSion ExPrEsS,που εγκυκλοπαιδικά απαρτίζεται από:

StephieFinch - Singing, VoxContinental
KevinT. White - Bassguitar
ToddRoper - Drums, vocals
JamesDePrato - Guitar, legsteel

Θα σταθώ λίγο σε αυτούς γιατί ήταν όντως όλοι καταπληκτικοί μουσικοί. Ο μπασίστας Kevin ήταν μάλλον ο πιο χαρούμενος γελαστός μπασίστας που έχω παρακολουθήσει ποτέ. Δεν σταμάτησε να γελά, ακόμα και κοιτώντας στο υπερπέραν και να χορεύει. Αξιαγάπητη μορφή.

Ο ντράμμερ Todd πραγματικός σίφουνας, συμμετείχε για αρκετό καιρό στο συγκρότημα των Cake…ενώ δημιούργησε το επίσης πολύ καλό σχήμα των deathray.

O κιθαρίστας James ήταν ένας χειμαρρώδης βιρτουόζος, που συνεργαζόταν και αλληλοσυμπληρωνόταν με την κιθάρα του Chuck Prophet επί σκηνής εκπληκτικά. Συχνά σόλα και τεχνικές είχαν έναν «πιο κλασσικό ροκ» ήχο, αλλά με μπόλικο κέφι. Ακόμα και όταν πήρε τη διπλή κιθάρα ήταν εντυπωσιακός.

Μια ιδιαίτερη αναφορα όμως πρέπει να κάνω στην γλυκύτατη Stephanie Finch, τη σύζυγο εδώ και πολλά χρόνια του Chuck Prophet! Κύριο μέρος της βραδιάς ήταν στα πλήκτρα, γεμίζοντας με αρκετό συναίσθημα την ατμόσφαιρα. Αλλά όταν τραγουδούσε έκανε όντως την διαφορά. Πανέμορφη φωνή. Μόλις κυκλοφόρησε το προσωπικό της album, με τίτλο Cry Tomorrow, με καταπληκτικές ερμηνείες (και 1-2 διασκευές-έκπληξη, αναζητείστε το).

Όλα λοιπόν συνηγορούσαν για μια πανέμορφη βραδιά, και έτσι ήταν. Το εισιτήριο είχε μόνο 12 ευρώ..(..Οκ τα έχουμε πει αυτά), και μέσα στο μπαρ το ποτό είχε 2 ευρώ!!!! – είπατε τίποτε ρε κλεφτο-ποτάδες… Πουλούσε και τον δίσκο του και της Stephanie με 12 ευρώ, καλά ήταν…

Ο Chuck Prophet..ψηλότερος από όσο τον θυμόμουν (λες να πέρασαν τόσο τα χρόνια και να ήταν σχολιαρούδι τότες;). Ένας καταπληκτικός ερμηνευτής και ένας τρομερός κιθαρίστας. Με τα πεταλάκια του κάτω, με τα διπλά μικρόφωνα να σαγηνεύει. Αρκετά κεφάτος και γελαστός. Άνοιξε κουβέντα με τον κόσμο, αστειάκια, αλλά και τραγικότητες για την απώλεια των νέων μέσα στο αμερικάνικο όνειρο. Σκεφτόμουνα ότι με τον Bush έβγαινε πιο εύκολα σε πολλούς να είναι καυστικοί. Είναι η πρώτη φορά, μετά τον Ομπάμα, που βλέπω έναν Αμερικανό μουσικό… να μιλά πολιτικά, γιατί μάλλον πάρα πολλά έχουν μείνει ίδια. Ειδικά οι αναφορές του Chuck ότι «είμαστε μια χώρα…που φαίνεται ότι κινδυνεύει, και ότι πρέπει να στέλνουμε τα παιδιά μας στην κάθε άκρη της γης, που την αντιλαμβανόμαστε ως να είναι τα σύνορά μας» ήταν ενδεικτικές. Καθώς και το τραγούδι που αφιέρωσε σε έναν νεαρό, που πέθανε…στρατιώτης.

Σε μια στιγμή ξεκούρασε την μπάντα για να μας παίξει μόνο με την ακουστική κιθάρα, χαμηλώνοντας τον ήχο και αφήνοντας την φωνή του να κατακυριεύσει την αίθουσα.

Από την ομορφότερη στιγμή της βραδιάς απομονώνω την ερμηνεία του That’s How Much I Need Your Love , με τον κόσμο να τραγουδά μαζί. Ένας κόσμος…που ήταν γνώστες, συνομήλικοι μου αρκετοί. Με μπλουζάκια Green on Red, με καλούτσικη αναλογία ανδρών-γυναικών. Βλέποντας τα γερασμένα παλληκάρια γύρω μου, αναρωτήθηκα γιατί όλοι οι παλιοί μου φίλοι…δεν πατάνε στις συναυλίες, ακόμα και σε αυτά που αγαπήσαμε παρέα. Τι να πω δε για τις φίλες… αυτές έχουν εξαφανιστεί δια παντός. Μια σκέψη έκανα βλέποντας την ηλικιακή σύνθεση του ακροατηρίου. Πολύ καλή και η εκτέλεση του ilet freedom ring, από το ομώνυμο καινούριο δίσκο, με πολύ καλές διφωνίες.

Στο τέλος της βραδιάς υπήρξε ένα πολύ παρατεταμένο χειροκρότημα. Το encore ήταν απολαυστικό με την Stephanie να αφήνει τα πλήκτρα και να πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα. Όμορφο κλείσιμο, με ικανοποιημένα πρόσωπα, πάνω και κάτω από τη σκηνή. Περισσότερα από 20 τραγούδια παρέλασαν και γέμιζαν ευχάριστα σχεδόν 2 ώρες.

Κυριάκος Σκορδάς