 |
|
|
|
CRIPPLED Black Phoenix, Maybe She Will
|
Μια έντονη ανησυχία με κατατρέχει τις τελευταίες ημέρες για τη συνειδητή και μη, πορεία που ακολουθεί η σύγχρονη παγκόσμια εναλλακτική ροκ σκηνή. Ο λόγος επειδή δεν μπορώ να γνωρίζω από πρώτο χέρι, αλλά ούτε και να ξεχωρίσω, το που βαδίζει, πόσο αυθεντική είναι και σε τί ράγες έχει χαράξει πορεία. Εν τέλει τί χνάρια, ή τί είδους όραμα αφήνει για τους υπόλοιπους στο μέλλον. Πηγαίνει μπροστά; Αναπολεί το παρελθόν ανατρέχοντας πίσω, με σκοπό να πατήσει για να πάρει ώθηση, δημιουργώντας κάτι μοναδικό και απέθαντο στο χρόνο; Ή απλώς αναβιώνει στείρα τη “διδασκαλία” των γερόντων, γεγονός που σηματοδοτεί και την οπισθοδρόμηση του; Αν είναι να δοθεί μια απάντηση, τότε αυτή θα δοθεί εν καιρώ μέσα στο χρόνο, από δίσκο σε δίσκο, μέσα από την ροή ήχων και την έκλυση συναισθημάτων.
Το ίδιο το γκρουπ των Crippled Black Phoenix ήταν μια από τις αφορμές για να μπορεί να προβεί κάποιος στον παραπάνω συλλογισμό. Είναι απλά νοσταλγοί της ψυχεδέλειας και του progressive rock της χρυσής εποχής τέλη 60’s, αρχές 70’s, ή πατούν πάνω για να εξοβελιστούν σε νέα μονοπάτια απ’όπου θα σηματοδοτήσουν κάτι καινούριο;
Η ίδια η πορεία τους θα είναι αυτή που θα δικαιολογήσει την αυθεντικότητα και θα δείξει αν διαθέτουν πραγματικό ταλέντο που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν από τις μπάντες που τείνουν απλά να βγάζουν ρίζες στο παρελθόν.
Δεν γνωρίζω που ακριβώς κρύβεται η αλήθεια, ίσως κάπου ανάμεσα, αλλά δεν έχω αμφιβολία ότι αυτό που είδαμε το Σάββατο βράδυ ήταν κάτι παραπάνω από μια συμπαθητική εμπειρία. Οι Crippled Black Phoenix έπαιξαν δυνατά, μελωδικά, ρυθμικά, δημιουργώντας σε μεγάλο βαθμό τη σύμπνοια των προπατόρων τους. Ποδοσφαιρική αδεία, δημιουργούσαν τις ευκαιρίες, αλλά δεν κατάφερναν πάντα να “σκοράρουν” με το κατάλληλο τρόπο και τη χρονική στιγμή που θα έπρεπε.
Πιο συγκεκριμένα, ναι  μεν σε συνέπαιρναν με το ιδανικό αλληλοσυμπλήρωμα της μιας κιθάρας στην άλλη, την ψυχεδέλεια των Floyd-ικων μελωδιών, αλλά το πράγμα κάπου χώλαινε όταν σε κάποια σημεία η χρονική διάρκεια των σολιστικών διαθέσεων ξέφευγε των ορίων που είχαν θέσει στο δίσκο. Δεύτερο, απτό παράδειγμα των στιγμών αμετροέπειας της βραδιάς, ήταν όταν στο τελευταίο τους επικό 18λέπτο κομμάτι “ Time of Ye Life-Born for Nothing-Paranoid Arm of Narcoleptic Empire". ξέφυγαν του ελέγχου και άρχισαν να παίζουν το τελευταίο ριφ συνεχόμενα επι πέντε-έξι λεπτά, καμιά εικοσαριά φορές δηλαδή. Τρίτον, τα ηλεκτρονικά τους μπλιμπλίκια, έφερναν όχι μόνο στο νου τους ήχους των Pink Floyd και των ομοειδών της τότε εποχής, πράγμα νομίζω θεμιτό, αλλά η τόσο έντονη και εκταταμένη χρήση τους, το μετέτρεπε σε καθαρό φληνάφημα.
Εν τέλει, η τελευταία τους αξιόλογη δισκογραφική δουλειά δεν στηρίχτηκε πλήρως από την ζωντανή τους εμφάνιση, την οποία παρ’όλα αυτά δεν βοήθησε και ο ήχος στο χώρο, με το τσέλο και τα φωνητικά να πηγαίνουν περίπατο.
Οι Crippled Black Phoenix λοιπόν, παίζουν ένα παιχνίδι που δεν κερδίζεται εύκολα. Από τη μια “φτιάχνουν” οπαδούς και από την άλλη αμφισβητίες. Οι μεν χαίρονται και συμπλέουν με την αναβίωση και την “μετεμψύχωση” του παρελθόντος και οι δε είναι διαμετρικά αντίθετοι έχοντας ως δικαιολογία ότι η κατάσταση που αναπαράγεται δεν είναι παρά μια ρετρό προσέγγιση ήδη ειπωμένων πραγμάτων.
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει να γίνει στους MayBe She Will που προηγήθηκαν και μας ξεσήκωσαν με τις απέριττες post-rock συνθέσεις τους, γεμίζοντας με μπόλικα δυνατά ριφ και ενέργεια. Μάλλον, το αναπάντεχο της βραδιάς.
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
