Over The Rainbow 19/10/2009 Gagarin 20/10/2009

Αν η πιθανότητα να δώσουμε το παρόν στην επιστροφή του μεγάλου Joe Lynn Turner στη χώρα μας ήταν απόδοση στο κουπόνι του στοιχήματος, τότε θα υπήρχε εδώ και καιρό η ένδειξη ΔΠ (δεν παίζεται) για να υποδηλώσει το βέβαιο του πράγματος και να κόψει πάσης φύσεως τζόγο, είτε αυτός προέρχεται απο εμάς τους ίδιους, είτε απο άλλους παράγοντες (λέγε με διοργανωτή). Τελικά, μάλλον κάποιοι ακόμη και το 2009 που ο κόσμος ενημερώνεται αποκλειστικά από το διαδίκτυο, επιμένουν ελληνικά και αντιμετωπίζουν τους συντάκτες σαν πακιστανούς, λες και μας κόφτει το αν θα πληρώσουμε ή όχι εισιτήριο κ όχι το αν θα βγάλουμε φωτογραφίες της προκοπής ή αν θα κάνουμε μια συνέντευξη με τον καλλιτέχνη τον οποίο βλέπουμε σαν οπαδοί πάνω απ όλα. Όπως και το 2004, έτσι και χθες εγώ ήμουν εκεί, οι διοργανωτές είναι κάθε φορά άλλοι. Κι ευτυχώς όσον αφορά τον γράφοντα, αυτά τα δέκα χρόνια που ασχολούμαι με το συγκεκριμένο χόμπυ, πρώτη φορά τυγχάνω τέτοιας αντιμετώπισης.

Αυτά και ας πάμε στο κυρίως θέμα που απασχολεί και τον κόσμο και δεν είναι άλλο απο τη συναυλία καθ’αυτή. Οι Over The Rainbow , ήρθαν στην Αθήνα με το πολλά υποσχόμενο line up των Joe Lynn Turner, Βοbby Rondinelli (τι να λέμε τώρα..) στα τύμπανα, Greg Smith στο μπάσο, τον έταιρο φίλο του απο την περίοδο του Stranger In Us All, Paul Morris στα πλήκτρα και τον γιο του τιτανομέγιστου στην κιθάρα. Κι αν και τους άλλους τους ξέραμε και τους γνωρίζαμε και τους αγαπούσαμε, τον γιό του τιτανομέγιστου τον αγαπούσαμε μόνο επειδή ήταν ο γιός του τιτανομέγιστου. Και όταν αυτό που σε χαρακτηρίζει είναι μια εξωγενής ιδιότητα (έστω κ αν μιλάμε για το DNA του τιτανομέγιστου) κι όχι ένα δικό σου προσόν, τα πράγματα δεν είναι τόσο ενθαρρυντικά. Πόσο μάλλον δε όταν εσύ έχεις αρκεστεί σ’αυτό (το όνομα του τιτανομέγιστου δηλαδή) και δεν έχεις μελετήσει αρκετά για να μην εκθέτεις το μπαμπά σου (κι όλες τις τιτανομέγιστες αξίες που αντιπροσωπεύει).

Οι Over The Rainbow πάτησαν τη σκηνή του (γεμάτου) Gagarin στις 22:10, αν δε με απατά η μνήμη μου, με το Tarot Woman και για περισσότερες απο δύο ώρες μας βομβάρδισαν με κλασικά αγαπημένα τραγούδια της υπεργκρουπάρας : Kill the King, Man on the Silver Mountain, Death Alley Driver, Eyes of the World, Ariel, Wolf to the Moon, I Surrender, Black Masquerade, Can’t Happen Here, Can’t Let You Go, Jealous Lover, Stargazer, Gates Of Babylon, Long Live Rock and Roll, Since You’ve Been Gone και το Spotlight Kid για έκπληξη… Ο μεγάλος Bobby Rondinelli μασώντας την τσίχλα με ύφος αυτάρεσκου αρχοντοχωριάτη καταπονούσε το drum kit (και το gong!) και οι υπόλοιποι συνόδευαν αφού ο μικρός Jurgen δεν είχε καμία σχέση με την εμβληματική μορφή που λέγεται θείος Ritchie Blackmore και δυστυχώς θύμιζε μέτριο κιθαρίστα τοπικής μπάντας που διατηρεί μανάβικο. Η μαύρη Jackson και ο κακός γενικά ήχος του συνοδεύτηκαν απο αρκετά λάθη για να καταστήσουν ακόμη και τους μη πατερολάγνους αφοριστικούς.

Το φάντασμα του τιτανομέγιστου με την οlympic white Stratocaster με το φαρδύ headstock να χαιδεύει τα volume pots κάνοντας την να αναστενάζει έμοιαζε βαρύ πάνω απ το κεφάλι του μέχρι που τον πλάκωσε όταν πήγε να δοκιμάσει το ίδιο στο Gates Of Babylon. O Joe Lynn Turner, αρκετά αδυνατισμένος σε σχέση με το 2004, παρέδωσε μαθήματα σκηνικής παρουσίας και στησίματος ενώ η απόδοσή του στα μη Dio κομμάτια ήταν αρκετά καλή. Αποκορύφωμα το I Surrender , τα a cappela γρεζαριστά του, ο χορός της Σαλώμης στο Ariel και τα Coverdale-ικά παιχνιδίσματά του με το μικρόφωνο. Ο άνθρωπος είναι star και το ξέρει.. ό,τι και να πούμε είναι λίγο για έναν απο τους λίγους εναπομείναντες μουσικούς τέτοιου διαμετρήματος που εξακολουθούν να δισκογραφούν σε υψηλό επίπεδο. Το πόσο θεός είναι το απέδειξε την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο, στο αεροδρόμιο (ε Δημήτρη?).

Συμπερασματικά, ήταν ένα ευχάριστο δίωρο για τους φίλους των Rainbow που δεν σπάστηκαν τόσο πολύ με το μικρό Blackmore. Προσωπικά, επέλεξα να τον αγνοήσω και ήμουν αφοσιωμένος στους αγαπημένους μου Turner και Rondinelli.. κάποιοι άλλοι δεν τα κατάφεραν. Σε καμία περίπτωση δεν τους κακολογώ.. είδικα εκείνους που έχουν λιώσει το On Stage ή το California Jammin των Purple.. Συμπέρασμα? Σε καμία περίπτωση over the rainbow.. σίγουρα under.. αλλά ποιός θα ήταν άλλωστε οver αν όχι ο ίδιος ιδρυτής τους μαζί με τον κοντοπίθαρο? Κι ο ένας αυτή τη στιγμή έχει αποκηρύξει το παρελθόν του παριστάνοντας τον τροβαδούρο του γεροντοέρωτα. Δύσκολα.. Ο Doogie White πάντως παρέα με τον Αγγελάρα τον Περλεπέ τα πήγαν πολύ καλύτερα (μάλλον φταίει το California Jammin)..

Κώστας Λιανίδης