 |
|
|
|
ARCHIVE
|
Ίσως έχουν περάσει αρκετές ημέρες από την τελευταία εξαιρετική εως “λαμπερή” εμφάνιση των Archive στη χώρα μας στο Θέατρο Badminton. Από τότε, πολλές νύχτες κύλησαν υπο τη συνοδεία ήχων των τελευταίων δισκογραφικών τους πονημάτων, προς αναθεώρηση απόψεων και διαθέσεων, ενίοτε ενίσχυσης ήδη προδιατυπωμένων εντυπώσεων. Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε, κατόπιν καλέσματος, επειδή το επέβαλλε η περίσταση, από ενδότερα στοιχειωμένες μελωδίες και νοερές μνήμες που ξέφυγαν της λήθης και σε ανάγκασαν να ξεθάψεις εικόνες από εκείνο το βράδυ.
 Εικόνες δυνατές, άλλοτε αιχμηρές και άλλοτε λείες και λαξεμένες από ένα γκρουπ που ήξερε πολύ καλά να προσφέρει οπτικοακουστικό θέαμα με έντονη συναισθηματική επιρροή. Όλο αυτό, ως δείγμα αγνής τεκμηρίωσης της πεμπτουσίας της τέχνης τους, μέσα από την αλληλεπίδραση μουσικής και καλλιτεχνικά δομημένης κινούμενης εικόνας. Οι Archive είναι έτσι σε θέση να διακατέχονται από οποιουδήποτε είδους μετρημένη “έπαρση”, έχοντας φτάσει στο σημείο, η αλληλουχία των κομματιών τους, να ασκεί τόσο ισχυρή και καλόβουλη επίδραση στους ακροατές, ώστε με περηφάνια να μπορούν να μιλούν για το δικό τους “Controlling Crowds”. Ίσως, για όλο αυτό να ευθύνεται η ιδιόμορφη αισθητική τους, μέσα από την οποία μπορεί και πλάθεται ανα πάσα στιγμή ένα ηχητικό κύμα έτοιμο να σε παρασύρει, να συμπλεύσεις και να ενσωματωθείς στα χρώματα της μουσικής και της εικόνας.
Ένα βράδυ λοιπόν, με επτά μουσικούς πάνω στη σκηνή, να τηρούν κάθε προδιαγραφή προκειμένου να αποδωθεί το μουντό και νεφελώδες, στις κατά τα άλλα έμψυχες και “ζωηρές” συνθέσεις του γκρουπ. Ο οξύνους νους του Darius Keeler και του Danny Griffiths στα πλήκτρα/εφέ, έδιναν το πρώτο στίγμα-εύνασμα, πλάθοντας την ατμόσφαιρα και δίνοντας τη σκυτάλη στα υπόλοιπα όργανα και στις μέτριες, κατά την άποψη του γράφοντος, φωνές των δύο τραγουδοποιών (“G. Walker come back and sing…”). Ο τελευταίος δίσκος, “Controlling Crowds” είχε από την αρχή μέχρι και το τέλος την τιμητική του (σ.σ. με τη σειρά που έχουν παιχτεί και στο άλμπουμ), σε ένα playlist που συμπληρώθηκε πανηγυρικά από τo θορυβώδες “Numb” και το ανατριχιαστικά λυρικό “Again” με το κοινό να σηκώνεται από τις μαλακές του θέσεις για να τραγουδήσει. Κορυφαία ίσως στιγμή της βραδιάς, η καλοχτισμένη μελαγχολία του “Collapse/Collide”, έχοντας την Maria Q στα φωνητικά να τραγουδά με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο σαν virtual singer από την οθόνη της βιντεοπροβολής.
Το φθινόπωρο φάνηκε με τους πιο χαρακτηριστικούς και αναγνωρίσιμους οιωνούς. Ξεκίνησε βγάζοντας φτερά και χρώμα. Ένα θαμπό χρώμα σε μια υγρή ατμόσφαιρα που έπλαθε όλες τις κατάλληλες προυποθέσεις για να μπορείς και εσύ να νιώσεις όμορφα...
Οι Archive δημιούργησαν... ως “έμβιοι” οργανισμοί μπροστά μας!
Υ.γ.Γεγονός πρώτο: Κάποιος μας  "κλέβει", ιδίως εδώ κάτω στην πρωτεύουσα. Δεν εξηγείται αλλιώς η εξωφρενική διαφορά στην τιμή του εισιτηρίου, στην Αθήνα με 45ευρώ και στην Πάτρα με 25. (για Θεσσαλονίκη δεν γνωρίζω)
Γεγονός δεύτερο: Κάποιος μας εμπαίζει γελοιωδώς, πάλι εις βάρος της τσέπης μας. Τηλεφωνώ εφτά παρά στο συναυλιακό χώρο για το αν υπάρχει διαθέσιμο εισητήριο των 40 ευρώ, και ενώ με διαβεβαιώνουν ότι υπάρχουν αρκετά, μισή ώρα αργότερα στα ταμεία έλεγαν ότι δεν υπήρχαν. Το χειρότερο, την ίδια ακριβώς στιγμή που αγόραζα των 45ευρώ, στο διπλανό ταμείο μια άλλη κοπέλα έπαιρνε εισητήριο των 40 και των 35 ευρώ.Όνειδος!
Γεγονός τρίτο: Κάποιος πάλι μας περιπαίζει, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η μετριότητα στον ήχο, με την ατελείωτη βαβούρα μόλις οι κιθάρες δυνάμωναν και γέμιζαν με λίγη παραμόρφωση. Συνήθεις ύποπτοι για όλα αυτά, οι διοργανωτές ή/και οι υπεύθυνοι-ιδιοκτήτες του Θέατρου Badminton.
Χάρης Αποστολόπουλος |
Live
