DIGITAL GHOSTS SHADOW GALLERY INSIDE OUT 25/10/2009

Ήταν Νοέμβριος του 1995, όταν άκουσα το “Carved In Stone” των Shadow Gallery και ένιωσα μια συγκίνηση που ελάχιστες φορές έχω αισθανθεί με ένα δίσκο. Είναι η στιγμιαία επίγνωση του ότι βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι ξεχωριστό, κάτι που δε μοιάζει με τίποτα, κάτι που δεν έχεις ξανακούσει .. κάτι που ξεπερνάει τα όρια της μουσικής ακρόασης και αγγίζει εκείνα της εμπειρίας ζωής. Απο τότε τους ακολούθω με θρησκευτική προσήλωση, ή και φανατισμό θα έλεγα.

Το προηγούμενό τους άλμπουμ “Room V” που κυκλοφόρησε πριν τέσσερα χρόνια έμελε να είναι και το κύκνειο άσμα του Mike Baker με τους φίλους του απ την Pennsylvania μια και εδώ κ ένα χρόνο μας άφησε για να τραγουδήσει στην Big Heavens Band παρέα με τους υπόλοιπους τεράστιους μουσικούς που έφυγαν και άφησαν πίσω τους κενά δυσαναπλήρωτα ή και κενά που δεν καλύφθηκαν ποτέ. Ο Baker ανήκει σίγουρα στη δεύτερη κατηγορία. Η χαρακτηριστική αισθαντική του χροιά, η θεατρικότητά του δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθεί απο κανέναν απ τους τραγουδιστές που ξέρουμε (και δεν ξέρουμε..), συνεπώς το έργο εύρεσης αντικαταστάση έμοιαζε εξαρχής μια μάταιη διαδικασία αφού όποιος και να έπαιρνε τη θέση του αυτόματα θα βρισκόταν στο μάτι του κυκλώνα. Ο Brian Ashland κλήθηκε απο τους Gallery να καλύψει αυτό το κενό, και μετά απο αρκετές ακροάσεις του νέου δίσκου, μπορώ να πω πως ήταν αρκετά πετυχημένη επιλογή. Στα περισσότερα τραγούδια μου θύμισε τον Geoff Tate (απλά ακούστε τον στο intro του “Pain”), απ τον οποίο απομακρύνεται μόνο όταν γρεζάρει. Σίγουρα ταιριάζει και δεν είναι ξεκάρφωτος. Δε θα μπω σε διαδικασίες σύγκρισης γιατί δε θέλω να τον αδικήσω.

Οι υπόλοιποι παραμένουν οι ίδιοι εκτός απ τον άνθρωπο πίσω απο το drum kit που αυτή τη φορά είναι (κι εκεί?) ο Gary Wehrkamp, με εξαίρεση δύο τραγούδια όπου επανεμφανίζεται ο super drummer του Carved In Stone, Joe Nevolo. Στις guest συμμετοχές αυτή τη φορά δεν έχουμε δυστυχώς τον κολλητό του Gary, DC Cooper.. αλλά τους Ralf Scheepers (Primal Fear), και Clay Barton (Suspyre) στα φωνητικά των “Strong” και “Venom” αντίστοιχα, τον κιθαρίστα Srdjan Brankovic (Expedition Delta, Alogia) στο “Strong”, και τον πληκτρά Vivien Lalu (Shadrane) στο “Gold Dust”.

Τα κομμάτια είναι επτά στον αριθμό, με μεγάλες διάρκειες ενώ η limited edition έκδοση είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα αφού εκτός απο τις demo εκτελέσεις δύο τραγουδιών, περιέχει και ακυκλοφόρητο υλικό με τον Mike Baker (“World Of Fantasy” και το φοβερό Ιαπωνικό bonus του “Room V”, “Two Shadows”). Επιστρέφοντας στο κυρίως μέρος τώρα, θα έλεγα πως μουσικά το άλμπουμ αυτό συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο, όπου η πολυπλοκότητα πήγε σύννεφο. Δυστυχώς όμως, αν και εκτελεστικά παραμένουν αποσβολωτικοί, και σε αυτό το δίσκο (γιατί το ίδιο ίσχυε και στο “Room V”,) συνθετικά βρίσκονται πιο κάτω απο τις μεγάλες κυκλοφορίες του παρελθόντος. Λείπουν τα κομμάτια που με την πρώτη ακρόαση θα σου δημιουργήσουν ανατριχίλα με την έμπνευση τους. Γι’αυτό και –συνειδητά- απέχω από το να σταθώ σε συγκεκριμένα τραγούδια. Είναι όλα πολύ καλά .. αλλά.

Κατα τα άλλα, αν δεν πέσει κανείς στην παγίδα να τους συγκρίνει με τον ίδιο τους τον εαυτό, βρίσκονται έτη φωτός μπροστά απο το 90% των συγκροτημάτων του χώρου. Φέτος ειδικά έχω ακούσει πάνω απο είκοσι καλά progressive albums και οι Shadow Gallery στο χαλαρό τα ξεπέρασαν όλα σαν τον Usain Bolt, χωρίς καν να ιδρώσουν. Μπορεί λοιπόν ο Bolt να μην έκανε αυτή τη φορά παγκόσμιο ρεκόρ αλλά ... και ποιός θα τον πιάσει? Τέλος, αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσει κάτι εξαιρετικό και μακροσκελές εδώ στο atraktos όσον αφορά τους Shadow Gallery.. περιμένω να ασχοληθούν και πάλι λίγο με τα pc τους και θα πούμε, ελπίζω, πολύ περισσότερα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σύντομα!

Κώστας Λιανίδης