WILLARD GRANT CONSPIRACY 23/10/09 RODEO CLUB, Αθήνα 10/11/2009

Οι Willard Grant Conspiracy επισκέφτηκαν την χώρα μας πριν λίγο καιρό, με τελικό προορισμό το εναλλακτικό, μικρό Rodeo, δίνοντας Παρασκευή βράδυ μια άκρως “φιλήσυχη παράσταση”. Με προδιάθεση, ασφαλώς θετικά προκαθορισμένη για όλα αυτά που θα επακολουθούσαν, από τις καλές εντυπώσεις στον ξένο μουσικό αλλά και ελληνικό τύπο, αναμέναμε ένα ήρεμο ακουστικό σετ. Τελικά, η εμφάνιση των WGC αναδείχτηκε όχι μόνο μέσα από την ηρεμία, αλλά και από την αποσπασματική σιωπή που χρειαζόταν όχι για να σε κοιμήσει, αλλά για να σε προκαλέσει λυρικά και να σε προοτρέψει να συμμετάσχεις και εσύ στο αργόρσυρτο, αλλά άκρως “ομιλητικό” τους οικοδόμημα.

Ερχόμενοι από την California έχοντας στις αποσκευές την τελευταία φετινή τους δουλειά, ονόματι, “Paper covers stone” (σ.σ. με τέσσερα αστέρια στο βρετανικό Mojo), κέρδισαν τις εντυπώσεις τόσο με τη μουσική όσο και με τη λιτή ενορχήστρωση μιας ακουστικής κιθάρας, ενός βιολιού και ενός κοντραμπάσου.

Μια ατμόσφαιρα αμερικάνικης, εναλλακτικής παράδοσης, δοσμένης μέσα από το σημερινό πρίσμα, πάντα με τρόπο διακριτικό και με πλήρη απουσία του φολκλορικού στοιχείου. Ένα μείγμα εκλεπτισμένης country με διακριτικές folk πινελιές, σχημάτιζαν ένα στιβαρό μουσικό σύνολο έτοιμο να σε πείσει για το ότι η Αμερική μπορεί να τραγουδηθεί και έξω από τα σύνορά της.

Μια ακόμα άκρως ενδιαφέρουσα εξέλιξη της Αμερικάνικης μουσικής παράδοσης, που δεν ξέρω αν θα μπορούσε να καταγραφεί ως μέρος του μουσικού ιδιώματος της Americana (βλέπε Calexico, Wilco, Palace κτλ.), σίγουρα όμως μπορούσε να κερδίσει και τους πιο δύσπιστους.

Έτσι και αλλιώς, η φωνή του J. Fischer αρκετά βαθιά και λυρική, σε ταξίδευε τόσο μακριά στις κοιλάδες του Νότου με μια λυρικότητα που σου έφερνε στο νου πότε το βάθος της φωνής του Johnny Cash και πότε την επιρροή του John Cale. Η στιγμή που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν όταν απαλές νότες ξεπηδούσαν από το λύγισμα ενός πριονιού πάνω από ένα μικρόφωνο, αλλάζοντας το τόνο των ήχων ανάλογα με την καμπύλη του αντικειμένου. (!)

Οι WGC έδειξαν ότι μέσα από την απλή σύλληψη και την λιτή ενορχήστρωση η μουσική τους μπορεί να αποτελέσει μια μορφή εξέλιξης της παράδοσης του Αμερικάνικου Νότου, που δεν θα ήταν ανεδαφικό να αποδεχτούμε και στα μέρη μας.

Χάρης Αποστολόπουλος