 |
|
|
|
VARSHONS
|
Lemonheads νέο άλμπουμ εν έτει 2009 (ύστερα από τη δισκογραφική επανεμφάνα τού 2006); Τι; Και είναι γεμάτο διασκευές; Με επιφυλαχτικότητα και σκεπτικιζμό προσέγγισα το ‘Varshons’ στην αρχή. Πριν να το ακούσω. Μόνο που δεν είπα «δεν μας χέζεις, ρε Evan, κι εσύ κι οι διασκευές σου!».
Evan είναι ο Evan Dando. Στην ουσία, οι Lemοnheads είναι αυτός. Κατά το λουδοβίκειο «Το κράτος είμαι εγώ!». Μορφονιός, που ξέπεσε. Είδωλο που ξέφτισε. Αχ, που ’σαι νιότη (καλά, ντε, δεν τον πήραν και τα χρόνια) που ’δειχνες πως θα γινόταν άλλος! Media darling, αλλά και most hated person, πιθανώς επειδή είχε παραγίνει media darling. Ταλέντο στην τραγουδοποιία, αλλά και junkie.
Οι Lemonheads, γνωστοί στους έχοντες με τη δισκογραφία μια απέξω-απέξω σχέση (δηλαδή στους περισσότερους Θεσσαλονικείς, χα χα χα…) για την επιτυχημένη παραχάραξη των Simon-Garfunkel και της κυρίας Robinson, ξεκίνησαν ως πανκιά ή ημιπανκιά. Hüsker Dü wannabes, replacementsικές τάσεις επίσης. Η ζωή (;) τούς έφερε πΧιο κοντά στην indie pop, στην πάουερ ποπ, στην κάντρι-ποπ, στη μέινστριμ τραγουδομαστορική.
Τον Evan, για χρόνια ολάκερα, τον είχαμε ξεγραμμένο. Δεν πολυέδινε σημεία ζωής. Θα τα δείτε αυτά στις εγκυκλοπαίδειες του Ίντερνετ. Με τους Lemoneheads, με τη νιοστή εκδοχή των Lemonheads, ξαναβγήκε στο κουρμπέτι το 2006. Φέτος, ξαναβάζει το όνομα ‘Lemonheads’ στο τραπέζι. Με το ‘Varshons’. Ωραία μέχρι εδώ; Καμιά απορία; Αν υπάρχει σκοτεινό σημείο, emailοσκοπήστε εδώ: johnsimandiras@hotmail.com
Έτυχε να ακούσω πρώτο τραγούδι από το ‘Varshons’, κάπου σε μια συλλογή με διάφορους, την επέμβαση στο leonardcohenικό ‘Hey, That’s No Way To Say Goodbye’. Με τη Liv Tyler στο συν-ερμηνεύειν. Χλομάδα. Χλομάδα και αδυναμία. Ήταν που ήταν υποτονικός ο γιαλός, δεν έκαναν κι οι Lemonheads καμιά φουρτούνα, και η διασκευή πήγε άπατη.
Κάποτες, όμως, πήρα το άλμπουμ. Όλο το άλμπουμ. Με τη σεξπιστολσική αισθητική (χα!) στο οπισθόφυλλο. Κι άρχισα να το μεταδίδω, δειλά-δειλά, στην εκπομπή. Ξέχασα να πω ότι οι Lemonheads έχουν τη δική τους ιστορία μεταδόσεων στα ‘δΓιαμάντΓια’, στις διάφορες ενσαρκώσεις τους και στα, όχι και λίγα, ταξίδια τους στα ερτζιανά… Γαμώ την τρέλα μου, οι διασκευές ήταν και σοφά επιλεγμένες και μερακλίδικα παιγμένες! Οι αρχικές επιφυλάξεις μου πήγαν περίπατο. Πήγαν άπατες κι αυτές…
Οι διασκευές είναι σοφά επιλεγμένες. Προέρχονται από κασέτες με τραγούδια που «έγραφε» για τον φίλο του, Evan Dando, ο Gibby Haynes των Butthole Surfers, μεγαλύτερος του Evan καμιά δέκα χρόνια. Θα σταθώ σε μερικές μόνο διασκευές. ‘I Just Can’t Take It Anymore’, του αγαπημένου όλων (και πολύ αγαπημένου τoύ Evan Dando) Gram Parsons. O Gram υπήρξε ένας και αναντικατάστατος, αλλά ο Evan καταφέρνει να δημιουργήσει κλίμα με τη δική του βερσΧιόν. ‘Layin’ Up With Linda’ πατρότητος (ε, ρε, γούστα!) GG Allin. Οι Evan & Co. Καταφέρνουν να ακούγονται επιβλητικοί. Δεν σου αφήνουν περιθώριο να μην δεθείς με τη διασκευή. ‘Waiting Around Τo Die’. Ένα τέτοιας δύναμης τραγούδι ακόμα κι ο Μύρων Στρατής θα το αναδείκνυε. Χμ, καλά, μην το δέσετε και κόμπο. Ο Evan δεν σπιλώνει τη μνήμη τού μοναδικού Townes Van Zandt. H εκπληξάρα είναι το ‘Green Fuz’. Που το ξέρουμε από την ανάπλαση και τη δεύτερη ζωή που του χάρισαν (σ’ αυτόν τον σίξτις γκαράζ ψαλμό) οι Cramps. Toν θυμάται κανείς από την εκτέλεση των Melting Ashes, των Ελλήνων στη Wipe Out!; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τα πιτσιρίκια που χάνουν την ώρα τους δΓιαβάζοντάς μας, χο χο χο… Έκπληξη και ως προς την επιλογή και ως προς την ηχητική κατεύθυνση. Αργή, τριπαριστή, μυστηριώδης. Καλώς τον Evan, ρε! Και η κάθαρση έρχεται με το ‘New Mexico’ των Fuckemos (προσωπικώς, δεν μπορώ να τους θυμηθώ). Λίγη κωλοδικαιοσύνη να υπήρχε στα σκατογαμημένα ραδΓιόφωνα, αυτή η διασκευή θα έπαιζε νυχθημερόν! Συγχύστηκα πάλι. Ορίστε.
Ο Gibbyης έχει αυξημένη εμπλοκή στο εγχείρημα. Τα credits τον αναφέρνουν ως παραγωγό (συν τοις άλλοις). Η αναγνωριζμένη τρέλα του, εξάλλου, έχει ποτίσει αυτόν τον δίσκο. Που, ναι, δεν θα μετανιώσετε ούτε λεπτό (χρόνου και ευρού), αν τον αγοράσετε ή/και τον ακούτε. Κατ’ εξακολούθησιν, motherfuckers!
ΥΓ: Α! Και δύο συμμετοχές, που ληζμόνησα να καταγράψω εδώ: Kate Moss (χεστήκαμε!) και Chris Brokaw (εδώ είμαστε!).
Γιάννης Σημαντήρας |
Foreign Office
