PETER MURPHY 8/11/09 GAGARIN 205 16/11/2009

Ομολογώ ότι μου προκάλεσε ευχάριστη έκπληξη ο μπόλικος κόσμος που ήταν μαζεμένος έξω από το Gagarin Κυριακή βράδυ για το live του Peter Murphy . Ομολογώ επίσης ότι ο κόσμος που είδα μου έδινε την αίσθηση πως πολλοί νόμιζαν ότι θα παρακολουθούσαν μια συναυλία των BAUHAUS . Η αίσθηση αυτή επιβεβαιώθηκε τουλάχιστον κατά το πρώτο μέρος της συναυλίας. Αλλά ας πάρουμε το πράγμα από την αρχή...

Έχοντας διατελέσει κεντρική φιγούρα ενός από τα επιδραστικότερα γκρουπ (μουσικά και στιλιστικά) όπως οι μεγάλοι BAUHAUS, είναι δύσκολο για τον Peter Murphy να γλιτώσει από στιλιζαρισμένους χαρακτηρισμούς όπως “ο πρίγκιπας του goth” και λοιπά χαριτωμένα. Ακόμα και μετά από 8 προσωπικούς δίσκους, πάντα σε υψηλά standards δημιουργίας (με κορυφαίο το “DUST” του 1990) είναι δύσκολο (κι αναμενόμενο ταυτόχρονα) να μην αντιμετωπίζεται από τον πολύ κόσμο ως η μουσική συνέχεια των BAUHAUS και οι περισσότεροι να παρακολουθούν τις συναυλίες του να πιστεύοντας ότι θα ακούσουν μουσική από την υπέροχη εκείνη περίοδο.

Από μια πλευρά λοιπόν, ήταν λογικό το πρώτο μισό της συναυλίας να κυλήσει με το κοινό να παρακολουθεί αμήχανο (έως παγωμένο) μια αξιοπρεπή μπάντα να παίζει κομμάτια τα οποία απείχαν από αυτό που περίμενε. Ακόμα κι ο ίδιος ο Murphy έδειχνε λίγο πιο μαζεμένος και λιγότερο αριστοκρατικός σε σχέση με αυτό που φανταζόμασταν. Βέβαια, όταν το πράγμα πέρναγε από τα αρκετά clean-rock για τα γούστα μου νεότερα κομμάτια, σε παλιότερες και νοσηρότερες συνθέσεις, το μάτι του Murphy έπαιρνε μια γνωστή από τα παλιά όψη και σε συνδυασμό με την σχεδόν αναλλοίωτη φωνή του, τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα. Έτσι, τα “i`ll fall with your knife”, “marlene dietrich`s favorite poem” (επικό κομμάτι) , “deep ocean, vast sea” και η φοβερή διασκευή στο “in every dream home a heartache” των Roxy Music ήταν οι καλύτερες στιγμές του πρώτου μέρους. Κάπου εκεί η μπάντα αποχωρεί και ο κόσμος κοιτιέται...

Όταν όμως ξαναβγήκε, κανείς δεν ξανακοιτάχτηκε καθώς τα βλέμματα μαγνητίστηκαν από την παρουσία του “πρίγκιπα” και η τρίχα σηκώθηκε κάγκελο με το medley “strange kind of love/bela lugosi`s dead”. Όταν δε, εμφανίστηκε με τη μελόντικα ανά χείρας, όλοι κατάλαβαν τι θα ακολουθήσει: “she`s in parties” κι ο κόσμος λυτρώθηκε. Οπότε η κορύφωση ήρθε φυσιολογικά με “ziggy stardust” , “cuts you up” (την μεγαλύτερή του επιτυχία) και κλείσιμο με “transmission”, διασκευή με την οποία διαφωνώ για κοτζάμ Murphy, αλλά τι σημασία έχει η άποψη μου μπροστά στο ξέσαλλο πλήθος; (τουλάχιστον συμφωνεί ο φίλος Θοδωρής).

Κάποιες φορές βρίσκω πολύ κενόδοξη ασχολία το να γράφω κριτική για μια συναυλία, να “βαθμολογώ” εγώ σαν μεγάλος φωστήρας της τέχνης ένα τεράστιο μουσικό μέγεθος σαν τον Peter Murphy. Επειδή όμως πρέπει να το κάνω, θα σχολιάσω πως τελικά είδαμε μια συναυλία με καλές, αδιάφορες και συγκινητικές στιγμές. Φεύγοντας όμως από το Gagarin, δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα τίποτα από τα παραπάνω. Μόνο το ότι ήμουν εκεί και είδα έναν από τους εφηβικούς μουσικούς μου ήρωες να συνεχίζει να τραγουδάει είχε σημασία...

Αριστοτέλης Ζ.