YANN TIERSEN, YOUR HAND IN MINE 16/11/2009 Club Principal, Θεσ/νίκη 23/11/2009

Είναι δεν είναι εννέα η ώρα, και πλησιάζουμε προς το club Principal. Tην ίδια στιγμή, παρατηρώ στο βάθος ότι - για κακή μας τύχη - μόλις έχουνε καταφτάσει και τα λεωφορεία από το κέντρο της πόλης, κουβαλώντας κόσμο που δεν διαθέτει δικό του μεταφορικό μέσο. Να υπενθυμίσω, για τους μη κατοίκους της συμπρωτεύουσας και για όσους δεν έτυχε ποτέ να παραβρεθούν σε κάποιο συναυλιακό δρώμενο της Θεσσαλονίκης, ότι το club Principal βρίσκεται σε μια αρκετά δυσπρόσιτη περιοχή, ολίγον μακριά, θα μπορούσε να πει κανείς, από την πόλη.

Περπατώντας τώρα προς το συναυλιακό χώρο κι αφότου έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο σε ένα χαντάκι στο πλάι του δρόμου, κάπως μακριά από το Principal, παρατηρώ γύρω μου ότι επικρατεί ένα μικρό κομφούζιο. Ταξιτζήδες να μαλώνουνε με οδηγούς λεωφορείων για το ποιος δικαιούται να μετακινηθεί πρώτος, αυτοκίνητα να στέκονται μπλοκαρισμένα για να βολευτούνε με τη σειρά τους όπου βρεθεί χώρος στο πλάι του δρόμου, παρκαδόροι να τρέχουνε αλαφιασμένοι για να χωρέσουν όσα περισσότερα αυτοκίνητα μπορούνε στο ιδιωτικό παρκινγκ του club, ώστε να τσιμπήσουν και κανένα φραγκάκι παραπάνω. Η ουρά με τον κόσμο, μπροστά από την κύρια είσοδο του club, ομολογουμένως αρκετά μεγάλη.

Η συναυλία είναι sold out, προφανώς, κι ο κόσμος αρχίζει να εισέρχεται στο χώρο της συναυλίας. Την ίδια στιγμή, ακούγεται ο υπάλληλος στην κεντρική είσοδο, ο οποίος πληροφορεί τους εισερχόμενους ότι απαγορεύεται το αλκοόλ (έξωθεν προερχόμενο), και οι φωτογραφικές μηχανές. Προφανώς βέβαια, κάποιοι ακόμη δε λένε να αντιληφθούν ότι υπάρχουνε κινητά τα οποία βγάζουνε καλύτερες φωτογραφίες από πολλές ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές. Έχω την αίσθηση ότι η εποχή του «απαγορεύεται η είσοδος φωτογραφικών μηχανών στο συναυλιακό χώρο» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και ίσως θα ήτανε καλύτερο να το καταλάβουνε κάποιοι και να διαγραφεί αυτή η οδηγία από τα εισιτήρια των συναυλιών δια παντός. Εκτός κι εάν αφήνουνε όλοι οι εισερχόμενοι τα κινητά τους στη ρεσεψιόν.

Περνώντας τώρα στα ενδότερα, το γεγονός ότι από αρκετά νωρίς ο χώρος είναι γεμάτος, λειτουργεί ευνοϊκά υπέρ της σχετικά έγκαιρης – για τα ελληνικά δεδομένα - έναρξης της συναυλίας. 21:25 και οι Your Hand In Mine παίρνουνε τη θέση τους στη σκηνή, μπροστά από τα πάσης φύσεως ιδιαίτερα και ευφάνταστα μουσικά τους όργανα. Η ορχηστρική τους μουσική ζεσταίνει γλυκά το κοινό και αποτελεί το ιδανικό χαλί, προτού εισέλθει ο γάλλος μαέστρος της “Amelie” στο μουσικό μας ορίζοντα. Το κοινό αισθάνομαι ότι αρέσκεται στην παρουσία των δυο Θεσσαλονικέων και για σαράντα περίπου λεπτά παρακολουθεί ένα σετ γεμάτο όμορφες μελωδίες. Το άκουσμα του “Calendar” φανερώνει ότι οι Your Hand In Mine έχουνε και το πρώτο δικό τους χιτ, με το κοινό να ξεσπά σε αυθόρμητα χειροκροτήματα με την είσοδο του κομματιού. Ένα ταπεινό και μονολεκτικό αποχαιρετιστήριο «ευχαριστούμε» δίνει τη σκυτάλη στους τεχνικούς και βρίσκει όλους εμάς να περιμένουμε τον τριάντα εννιάχρονο Guillaume Yann Tiersen από τη Βρετάνη της Γαλλίας.

Το Principal ασφυκτικά γεμάτο, λίγο πριν τις έντεκα εάν ενθυμούμαι καλά, υποδέχεται στη σκηνή το πρόσωπο της βραδιάς, καθώς και την πενταμελή του κομπανία. Μια κυρία στα πλήκτρα, ένας κύριος στα ντραμς, κιθάρα, μπάσο, και ο Matt Elliot παραδίπλα, σημαντική παρουσία και μόνιμος παρτενέρ στη φετινή περιοδεία του Yann Tiersen. Με το Γάλλο μουσικοσυνθέτη να εισέρχεται χαμογελαστό και με το σφυροδρέπανο να σχηματίζεται στο κατακόκκινο T-Shirt του (που ‘σαι Παπαρήγα να θαυμάσεις τους συντρόφους), η συναυλία αρχίζει. Κι εκεί κάπου, ξεκινά ένα σετ, μάλλον ολίγον απρόβλεπτο για τους περισσότερους παρευρισκόμενους. Δυναμική είσοδος, με την μπότα των ντραμς να σφυροκοπάει μανιασμένα και το βιολί να γρυλίζει, αρπάζοντας δίχως παραμικρό δισταγμό το κοινό απ’ τα μαλλιά.

Το κοινό επευφημεί, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτού φαίνεται αιφνιδιασμένο. Ακορντεόν δεν ακούγεται, μινιμαλιστικές μελωδίες και πιάνο με ουρά δε βλέπει πουθενά στον ορίζοντα. Η γλυκιά Amelie μετατρέπεται, απρόσμενα, στο χειρότερο εφιάλτη, και μάλιστα Δευτεριάτικα. Χαζεύω μια παρέα κοριτσιών παραδίπλα. Αμήχανες, σαστισμένες, περιμένουνε, και περιμένουνε, και περιμένουνε. Ο Yann Tiersen που λατρέψανε, βλέποντας την πολυβραβευμένη Amelie, πουθενά. Ούτε καν οι γλυκά μελαγχολικές στιγμές που ακούσανε στο υπέροχο Good Bye Lenin! Είναι φανερό, ότι ο Γάλλος μουσικοσυνθέτης, live, παρουσιάζει ένα τελείως διαφορετικό πρόσωπο από αυτό των στούντιο άλμπουμ του. Όπως είναι φανερό επίσης, εκμεταλλευόμενος ίσως και την τεράστια δημοτικότητά του κι απήχηση, ότι δεν τον απασχολεί καθόλου να φανεί αρεστός και να χαϊδέψει τ’ αυτάκια του κοινού του. Κι ως πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης, βγάζει προς τα έξω, ένα άλλο μέρος της πολυσύνθετης προσωπικότητάς του, αδιαφορώντας για την πεπατημένη, σίγουρη οδό. Και αλίμονο, σ’ ένα κόσμο όπου η βία, η επιθετικότητα, ο φθόνος, η απληστία και η αδικία αποτελούν βασική, καθημερινή συνταγή των σύγχρονων κοινωνιών, δε μπορείς να μένεις ασυγκίνητος, αδιάφορος ή απαθής. Κι ο Yann Tiersen, έχεις την αίσθηση ότι αυτή την απέχθεια βγάζει προς τα έξω. Αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα του, της προσωπικότητάς του, της ψυχοσύνθεσής του. Σα γνήσιος πανκ ροκερ, συνοδεία μιας εξαίρετης μπάντας, άριστα σφιχτοδεμένης, εκφράζει συναισθήματα, τα οποία, είναι η αλήθεια, ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού του δυσκολεύεται ν’ ακολουθήσει.

Η ρομαντική πλευρά και οι νοσταλγικές στιγμές, δίνουνε θέση σε ένα σκοτεινό, φρενιασμένο μουσικό αποτύπωμα, όπου οι κιθάρες ουρλιάζουνε, συνοδεία άλλοτε των ηλεκτρονικών παρεμβάσεων του Tiersen, κι άλλοτε των κλαψουριτών του βιολιού, το οποίο εναλλάσσεται στα χέρια του Γάλλου με την ηλεκτρική του κιθάρα. Κοιτάω δεξιά κι αριστερά και βλέπω ζευγαράκια αγκαλιασμένα. Νιώθω να περιμένουν αγωνιωδώς μια γνώριμη μελωδία, έστω μια πιο γλυκιά στιγμή, έτσι ώστε να εκφραστούν ανάλογα. Μάταια. Τρυφερά συναισθήματα πουθενά. Ο Yann Tiersen και οι μουσικοί ασελγούνε πάνω σε γνώριμες συνθέσεις και κατακομματιάζουν ότι έχει απομείνει, φέρνοντας στο νου αντίστοιχα ξεσπάσματα γνωστών post rock συγκροτημάτων. Μοναδικές, πιο τρυφερές ίσως και χαμηλόφωνες στιγμές, κάποια κομμάτια όπου τραγουδά ο Matt Elliot, ομολογουμένως εξαίρετα.

Ένα encore προτού αποχωρίσουμε, κι ένα φανερά διχασμένο κοινό να παίρνει το δρόμο της επιστροφής. Όσοι αφέθηκαν στα χέρια του Yann Tiersen, θα μιλάνε καιρό νομίζω για ετούτο το live. Οι υπόλοιποι, θα προσπαθήσουν να κατευνάσουν την άρνησή τους, ξανακούγοντας, για πολλοστή φορά, το soundtrack της κατά τ’ άλλα γλυκύτατης Amelie.

www.yanntiersen.com

Άρης Μπούρας