 |
|
|
|
XX
|
The Xx. Μια μπάντα που έφτασε στ’ αυτιά μου, όπως και πολλών άλλων φαντάζομαι, με τους επιθετικούς προσδιορισμούς μιας ακόμη βρετανικής μπάντας, την οποία περιβάλει, τον τελευταίο καιρό, ένα ιδιαίτερο hype. Κάτι το οποίο βέβαια θα έβρισκα ιδιαίτερα θετικό στα «νιάτα» μου, αλλά καθότι μεγαλώνουμε, και - ας πούμε – εξελισσόμαστε (τρομάρα μας), αρχίζει αυτό το εκ Μεγάλης Βρετανίας hype να μας κάνει αρκετά επιφυλακτικούς και διστακτικούς, ακόμη και σε μια απλή ακρόαση.
Πατώντας τώρα το play και αφήνοντας ιδίοις όμμασι ν’ αφουγκραστώ το πρώτο track, προσπαθώ να καταλάβω και ν’ αντιληφτώ, εάν αυτό που φτάνει στ’ αυτιά μου θυμίζει περισσότερο τους νεοϋορκέζους Interpol ή τις σκοτεινές dub ταχυδακτυλουργίες του Ιάπωνα μαέστρου Dj Krush. Αααα, όμορφο instrumental “Intro”, διάρκειας μόλις δυο λεπτών, και αρκετά διαφορετικό από παντός είδους τυπικές βρετανίλες. Αφήνοντας τώρα να κυλίσει και το δεύτερο track, αρχίζεις σιγά σιγά να τσιμπάς και να στέκεσαι με το αριστερό φρύδι ελαφρώς σηκωμένο. Η γλυκεία μελωδία ενός ξυλόφωνου κάνει είσοδο και μια μινιμαλιστική διάθεση νιώθεις να αιωρείται, με τα φωνητικά να εισέρχονται κι αυτά με τη σειρά τους διακριτικά και απαλά. Στο τρίτο track, πλέον, τα πράματα αρχίζουν οριστικά να μπαίνουν στη σωστή τους θέση και να επαναπαύεσαι, ότι όντως, κάτι ιδιαίτερο και αξιοπρόσεκτο συμβαίνει εδώ. Το “Crystalised” ανεβάζει ελαφρώς τα γκάζια, τόσο, ώστε να κυκλοφορήσει και ως πρώτο single της μπάντας, εκεί κάπου στα τέλη του Απρίλη. Αν δεν απατώμαι πρέπει να ‘ναι και η πρώτη επίσημη κυκλοφορία της μπάντας, μιας και το ομότιτλο LP τους εμφανίστηκε στην αγορά τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη. Ντεμπούτο άλμπουμ δηλαδή, όπως προφανώς καταλαβαίνετε και nu entry στη μουσική βιομηχανία, από μια μπάντα που ξεκίνησε ως τετραμελής, αλλά δεν έχει ούτε μήνα, όπου το ένα εκ των δυο κοριτσιών της αποφάσισε να αποχωρήσει απ’ τη μπάντα.
Συνεχίζοντας τώρα την ακρόαση του άλμπουμ, έρχεται το “Islands”, νέο single του group, το οποίο, σε μόλις δυο λεπτά και σαράντα δευτερόλεπτα καταφέρνει να χτυπήσει διάνα. Ποπ διαμαντάκι, απ’ αυτά που αναζητάς αγωνιωδώς δεξιά κι αριστερά, με τον ερωτισμό να ξεπηδάει αβίαστα, και το πάντρεμα των αντρικών και γυναικείων φωνητικών να δένει υπέροχα. “I Am Yours Now, So Now I Don’t Ever Have To Leave” τραγουδάνε, σχεδόν ψιθυριστά, τόσο ο OliverSim, όσο και η RomyMadleyCroft, νιώθοντας να πλανάται ένας ρομαντισμός που φέρνει στο νου άλλες εποχές και άλλες ηλικίες. Και μια και μιλάμε για άλλες ηλικίες, να σημειώσουμε ότι όλα τα μέλη της μπάντας, με το ζόρι αγγίζουνε τα 20 χρόνια ζωής. Κάτι το οποίο αν μη τι άλλο γίνεται εύκολα αντιληπτό και στα τραγούδια τους. Απλή, λιτή, εφηβική ποπ, με μια νεανικότητα κι έναν ρομαντισμό που φέρνει στο νου γκρουπ, άλλων δεκαετιών. Τέλη ’70, αρχές ’80 για ν’ ακριβολογούμε. Πρώιμους Cure, Smiths, Joy Division, Cocteau Twins, Young Marble Giants και τα ρέστα δηλαδή.
Ωστόσο, αυτό που κάνει ξεχωριστά τα νεαρά τούτα αγγλάκια από το Νότιο Λονδίνο, είναι ότι μπολιάζουνε στη μουσική και στα τραγούδια τους, και μάλιστα ιδιαίτερα επιτυχημένα, τις σύγχρονές επιρροές και τα νεανικά τους ακούσματα. Dubstep, αστικά beat και ηχοχρώματα, που φέρνουν στο νου παραγωγούς όπως είναι ο Burial, ο Four Tet ή ακόμη και ο «πολύς» Timbaland. Μάλιστα, προτού κυκλοφορήσει το ντεμπoύτο τους, είχανε δουλέψει τόσο με τον πολυτάλαντο dj και παραγωγό Diplo, όσο και με τον ανερχόμενο Kwes. Εν τέλει όμως, την παραγωγή του άλμπουμ τους ανέλαβαν οι ίδιοι, και θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχώς. Δε σταματάμε όμως εδώ. Αυτό που επίσης εμβολιάζουν (καλή ώρα είναι κι επίκαιρο) στη μουσική τους οι Xx, είναι οι σύγχρονοι ρυθμοί και η μοντέρνα τραγουδοποιία της R&B. Κι όσοι ετοιμάζεστε να κάνετε στροφή διαβάζοντας το τελευταίο, κάντε μια στάση στις εξαίρετες διασκευές τους, στο πασίγνωστο “Teardrops” των Womack & Womack (εκτέλεση την οποία δε θα βρείτε στο άλμπουμ τους), αλλά και στο “Hot Like Fire” της Aaliyah (εκτέλεση που θα βρείτε μονάχα στην vinyl έκδοση του άλμπουμ).
Από κει και πέρα, για να ξανάρθουμε στα ενδότερα του “Xx”, ξεχωρίζει το πανέμορφο “Shelter”, ένα κομμάτι που θα μπορούσανε να γράψουνε και οι Interpol, εάν διέθεταν τον ερωτισμό, τον αισθησιασμό και τη σπαρακτική ερμηνεία της Romy. Συγκινητική μπαλάντα, όσο συγκινητικό είναι και το “Infinity”, με τον Chris Isaak να πλανάται κάπου στο βάθος και τη χαμηλόφωνη προτροπή του Oliver προς τη Romy να τα παρατήσει, να καταλήγει στην επίμονη άρνησή της…“I Can’t Give It Up”.
Στις ξεχωριστές στιγμές τους, νομίζω ότι θα μπορούσαμε άνετα να βάλουμε και το δεύτερο τους single, το “BasicSpace”. Σιγανά φωνητικά που συνομιλούν μεταξύ τους, εναλλασσόμενο beat που περιμένεις να σ’ απογειώσει, αλλά ξάφνου κόβει το ρυθμό, κι ένα καθαρτικό ριφ στην κιθάρα που ξεκινάει και δε θες να τελειώσει ποτέ, αλλά σύντομα χάνεται απ’ τον ορίζοντα. Κι αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά νομίζω των τραγουδιών τους. Αναμένεις την απογείωση, το ξέσπασμα, την έκρηξη, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Κι εκεί είναι που εθίζεσαι περισσότερο και ξαναπατάς το play απ’ την αρχή. Απ’ τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της χρονιάς, δίχως δεύτερη σκέψη.
http://thexx.info/
Άρης Μπούρας |
Live
