PERSONA FILM INNER-EAR 16/12/2009

Έχει καιρό τώρα – απ’ τα τέλη του Μάη καλή ώρα – που κυκλοφόρησε ο τρίτος δίσκος των Film, αλλά δεν έτυχε ν’ ασχοληθούμε ιδιαίτερα μ’ αυτόν, στις σελίδες του atraktos. Αφορμή για να καταπιαστώ τώρα μαζί του, στάθηκε το 7” τους, που εδώ και λίγες εβδομάδες γυροφέρνει στο πικάπ μου, και κυκλοφόρησε, επίσης, από την Inner Ear Records, εκεί κάπου στα τέλη του Οκτώβρη. Το “Berlin”, ένα όντως κομμάτι για να κυκλοφορήσει σε single, είναι από αυτά τα track του άλμπουμ που σου κολλάει μεμιάς στο μυαλό και σε κερδίζει γρήγορα με τα αιθέρια φωνητικά του και τον υπνωτικό του ρυθμό. Η jazzy πινελιές του προς το τέλος, το καθιστούνε ακόμη πιο ενδιαφέρον, ενώ το remix του Nteibint στην άλλη πλευρά του βινυλίου, το μετατρέπουν σ’ έναν electro rock δυναμίτη, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι το περισσότερο απ’ την αυθεντική του εκτέλεση ή να το καθιστούν απαραίτητο για πιο dance disc jockeys.

Από κει και πέρα, το σημαντικότερο ασφαλώς σημείο αναφοράς, όσον αφορά το τρίτο αυτό άλμπουμ των Film, αποτελεί η απουσία της Ελένης Τζαβάρας, η οποία κυκλοφορεί παράλληλα το δικό της σόλο άλμπουμ – ως Etten – και η προσθήκη, αντί αυτής, της Ιφιγένειας Atkinson στα φωνητικά. Κάτι το οποίο, για να ‘μαστε ειλικρινείς, στην αρχή ενοχλεί λιγάκι ένα πράμα, όχι γιατί η μια είναι καλύτερη από την άλλη ή τίθεται θέμα σύγκρισης, προς θεού. Αλλά να, πώς να το κάνουμε, καλώς ή κακώς, μια rock μπάντα, την συνδυάζεις, με συγκεκριμένα φωνητικά, με συγκεκριμένο τραγουδιστή (τραγουδίστρια καλή ώρα), δημιουργώντας ένα είδος άτυπου συμβολαίου μαζί της. Οπότε ας ξεκινήσουμε με την ψυχολογία, ότι έχουμε να κάνουμε με μια άλλη, διαφορετική μπάντα, εάν δε θέλουμε να υποκύψουμε σε άσκοπες συγκρίσεις, που εν τέλει δεν έχουνε και κανένα ιδιαίτερο λόγω ύπαρξης.

Στο “Persona” τώρα, δυο χρόνια μετά το “Angel B”, διακρίνει κανείς, πέρα από την αλλαγή στα φωνητικά, και μια διαφορετική ηχητική κατεύθυνση, σε αρκετά σημεία του άλμπουμ. Μ’ αρέσει, για παράδειγμα, ο τρόπος που δουλεύουνε και χειρίζονται τα ντραμς, δίνοντας έμφαση στο ρυθμικό μέρος των τραγουδιών. Περιπετειώδες και τριπαριστό. Όπως και η χρήση των διακριτικών ηλεκτρονικών στοιχείων. Ελαφρώς πιο κινηματογραφικών και ρετρό, αποφεύγοντας – ευτυχώς – τυπικές electro αναφορές, και φέρνοντας στο νου αναλογικά ηχοχρώματα που θυμίζουν περισσότερο Βαγγέλη Παπαθανασίου, Michael Nyman ή ακόμη και Angelo Badalamenti. Όσο για τα 80s, που είναι και της μόδας τελευταία, θα βρείτε την πιο γκρίζα πλευρά αυτών εδώ. Όχι τη χλιδάτη, γκλαμουράτη και καλογυαλισμένη.

Παραπέρα τώρα, εάν προσπαθήσω να διακρίνω τραγούδια από το άλμπουμ αυτό καθαυτό, νομίζω ότι θα δυσκολευτώ λιγάκι ένα πράμα. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχουνε track για να τα ξεχωρίσεις και να τ’ αραδιάσεις, αλλά γιατί όλο το άλμπουμ κυλάει και ρέει εξαίσια, στο σύνολό του. Ένα σύνολο με όμορφες ενορχηστρώσεις, αέρινα φωνητικά, γεμάτο περιεχόμενο. Περιεχόμενο, που το καθιστούν, ίσως, ως το καλύτερό τους άλμπουμ, το πιο ολοκληρωμένο τους.

Κλείνοντας, μη λησμονήσω τη συμμετοχή της Evira των Abbie Gale, η οποία προσφέρει τη δική της όμορφη χροιά σε δυο τραγούδια, καθώς και την παραγωγή του Χρήστου Λαϊνά που στέκει εξαίσια.

http://www.filmband.gr

Άρης Μπούρας