FALLING DOWN A MOUNTAIN TINDERSTICKS 4AD 8/2/2010

Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με τους Tindersticks είναι ότι παραμένουν υπέροχα ίδιοι… Και αυτό συμβαίνει τουλάχιστον τα τελευταία 8 – 10 χρόνια. Κάποιος άλλος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτό ως «μια αγάπη που διαρκεί…» και πιθανόν αυτό να είναι υπεραρκετό.

Σε αντίθεση όμως με μια σχέση, η κυκλοφορία ενός δίσκου πρέπει να αποτελεί αφορμή για ανανέωση και όχι απλό συμβατικό μέσο επιβεβαίωσης της σχέσης ενός ακροατή με ένα συγκρότημα. Συχνά αναρωτιέσαι αν αυτή η αγάπη επικεντρώνεται στην εκφραστική ερμηνεία μόνο του τραγουδιστή Stuart Staples που παραμένει μοναδική.

Το FALLING DOWN A MOUNTAIN αποτελεί μια δεκάδα νέων τραγουδιών που διέπονται από τη γνώριμη μελαγχολία, το σκοτεινό ύφος και τις αργόσυρτες συνθέσεις. Αλλά και πολλά νέα στοιχεία. Εν μέρει όλα αυτά συγκεντρώνονται σε υπέρτατο βαθμό στο κομμάτι keep you beautiful…που θα μπορούσες να το είχες ακούσει ακόμα και όταν τραβούσες τις κουρτίνες στο υπέροχο curtins. Νομίζω πως μια σχετική διαφοροποίηση υπάρχει στο 6λεπτο και πλέον ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, όπου συναντάς και μια αρκετά διαφορετική φωνητική παρουσία, αλλά και μια πιο αυτοσχεδιαστική τζαζ σύνθεση, που σε κάποιες στιγμές γίνεται και εθνικ με στοιχεία αφρικανικής μουσικής.

Πιασάρικα κομμάτια υπάρχουν; Ναι, είναι πολύ εύκολο για την παρέα των tindersticks να το κάνουν αυτό. Το harmony around my table είναι προορισμένο για χιτάκι, με πολύ καλό ρυθμό και ευχάριστα λαλαλά (να γράψουν κάτι μαζί με τους I am from Barcelona?). Ρυθμός και μελαγχολία πάνε πακέτο και στο she rode me down. Ενώ η ύπαρξη ενός instrumental κομματιού, του hubbards hill , είναι η απάντηση πως οι tindersticks είναι μια πλήρης μπάντα και όχι συνοδοί του Staples
Από την άλλη έχουμε μια καθαρόαιμη μπαλάντα, το Peanuts, ρομαντική με φυσαρμόνικα όπου στα φωνητικά προστίθεται η Καναδέζα τραγουδίστρια Mary Margaret O’ Hara (η οποία έχει τραγουδήσει παλιότερα ντουέτο και με τον Morrissery στο προ δεκαετίας σινγκλάκι November Spawned a Monster). Γλυκερό και το factory girls, με πολλά περισσότερα πλήκτρα να απλώνονται πάνω σε μια κύρια ατμοσφαιρική σύνθεση, που πραγματικά ξεδιπλώνεται με έναν πανέμορφο τρόπο, καταλήγοντας αρκετά σπαρακτική στο τέλος.

Μια πιο έντονη ηλεκτρική παρουσία της κιθάρας που οδηγεί το κομμάτι στο πολύ καλό black smoke , είναι η alternative πινελιά που αναζητούσες, εσύ ο παλιός φίλος τους, ενώ ίσως το no place so alone να είναι το πιο φορτωμένο κομμάτι τους. Το κλείσιμο του δίσκου με το υπέροχο piano music , ναι και αυτό instrumental είναι θεσπέσιο, απόλυτα πιο ατμοσφαιρικό από τα υπόλοιπα, συναισθηματικό ακόμα και χωρίς τη γνώριμη χροιά της φωνής, σχεδόν κινηματογραφικό αλλά και με νεύρο στη σύνθεση, με πολλά βιολιά να παρευρίσκονται.

Εν κατακλείδι, αν είσαι φαν… είσαι έτσι κι αλλιώς ερωτευμένος μαζί τους, οπότε θα το ευχαριστηθείς. Η φωνή παραμένει μοναδική, αλλά καταφέρνει ασφαλώς να μην είναι η μπάντα ενός ταλαντούχου τροβαδούρου. Κάτι τα πνευστά, κάτι το ντουέτο με την Mary Margaret O’ Hara και κάτι οι πολύ πιο ενδιαφέρουσες (ως προς την διαφορετικότητα τους) συνθέσεις σε κάνουν να παραδεχθείς ότι το νέο album της παρέας από το Νόττινχαμ δεν είναι ένα υπέροχο ίδιο… αλλά ένα υπέροχο σκέτο…

Κυριάκος Σκορδάς