RICHARD HAWLEY 19/2/2010 ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ, Θεσσαλονίκη 21/2/2010

RADIO CITY

19February 2010

Κατεβαίνοντας την Παρασκευοπούλου, λίγα λεπτά μετά τις 21:00, άρχισα ν’ αντικρίζω τη φωτεινή επιγραφή του Ράδιο Σίτυ. Ευτυχώς, καθότι και ‘γω δε θυμάμαι πότε παρευρέθηκα κει τελευταία φορά. Είναι αλήθεια πως μας ξάφνιασε, τους περισσότερους τουλάχιστον, το γεγονός ότι ο Richard Hawley θα εμφανιζόταν σ’ ένα κλασικό θέατρο της Θεσσαλονίκης, το οποίο δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους event και συναυλίες. Πάρα ταύτα, η αφίσα του σπουδαίου αυτού τροβαδούρου από το Sheffield, κοσμούσε την είσοδο του Ράδιο Σίτυ, μάλλον κάπως «διακριτικά», πασχίζοντας να την αναζητήσεις ανάμεσα στις δεκάδες του…Σπύρου Παπαδόπουλου, που με τη σειρά του ετοιμάζεται να κάνει ένα πακέτο εμφανίσεων στο αντίστοιχο θέατρο μες στο Μάρτιο.

Εισερχόμενος τώρα στο χώρο που θα πραγματοποιούνταν η συναυλία, δυο ευγενέστατες κυρίες μου υπέδειξαν προς τα που μπορώ να κατευθυνθώ ώστε να καθίσω. Πράγμα ολίγον παράξενο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο κόσμος που ήδη καθότανε, ήταν δεν ήταν μια εκατοντάδα, και σίγουρα τίποτα δε προμήνυε ότι ο χώρος θα γέμιζε. Λίγο μετά τις 21:30 και το Ράδιο Σίτυ μισοάδειο, ετοιμάζεται να υποδεχτεί έναν από τους σημαντικότερους βρετανούς τραγουδοποιούς της τελευταίας δεκαετίας. Λίγο μετά τις 21:30 και το Ράδιο Σίτυ μισοάδειο, ετοιμάζεται να υποδεχτεί, ζωντανά, έναν από τους χαρακτηριστικότερους σύγχρονους crooner. Το γεγονός ότι μες στο 2009 κυκλοφόρησε κι έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, νούμερο τρια σύμφωνα με το μουσικό περιοδικό Mojo, όπως πολύ σωστά μου υπενθύμισε ένας εκ των συμπαριστάμενων στο live, φανέρωνε αν μη τι άλλο τη σπουδαιότητα αυτής της εμφάνισης. Από την άλλη, το υψηλό κόστος της συναυλίας (35 & 45 ευρώ), εν μέσω μιας δύσκολης οικονομικής περιόδου για τον μέσo Έλληνα πολίτη, σίγουρα θα μπορούσα να τη δεχτώ ως δικαιολογία κι ένα σημαντικό λόγο για τη περιορισμένη σχετικά προσέλευση του βορειοελλαδίτικου κοινού.

Όπως και να χει πάντως, κουτσά στραβά μαζεύτηκε λίγο περισσότερος κόσμος και γύρω στις 22:20, άρχισαν να κλείνουν τα φώτα του θεάτρου. Κάπου εκεί, εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων, εμφανίστηκε και ο πρώην κιθαρίστας των Longpigs και Pulp, με τη δική του νυν, εξαίρετη live μπάντα. Ως συνήθως, καλοντυμένος και με περίσσιο στυλ, φέρνοντας στο νου άλλες εποχές και δεκαετίες, ο σαραντατριάχρονος Βρετανός τραγουδοποιός άνοιξε τη συναυλία με το αργόσυρτο “As The Dawn Breaks”, κομμάτι που ανοίγει και το τελευταίο του lp. Η βαθιά βαρύτονη φωνή του πλημμύρισε το χώρο μεμιάς, ενώ η τετραμελής μπάντα ακολουθούσε διακριτικά. Λιγομίλητος, δίχως να απευθύνεται στο κοινό κατά το ενδιάμεσο των τραγουδιών του, τουλάχιστον στο πρώτο μισό της συναυλίας, περισσότερο φανέρωνε μια στάση σεμνή και ειλικρινή, παρά μια σνομπ ή άκρως επαγγελματική δίχως αυθορμητισμό εμφάνιση. Περνώντας η ώρα, άρχισαν πάντως και τα πάσης φύσεως σχόλια, φανερώνοντας ένα πολύ ζεστό και φιλικό πρόσωπο. Το βρετανικό χιούμορ ασφαλώς και αυτό με τη σειρά του παρoν.

Όσον αφορά τώρα την επιλογή των τραγουδιών, έχω την αίσθηση ότι τα περισσότερα εξ αυτών προερχόταν από το πρόσφατο “Trueloves Gutter”, ενώ απέφυγε κάποια χιτάκια του “Lady’s Bridge” που κυκλοφόρησε το 2007. Το “Tonight The Streets Are Ours” για παράδειγμα, είμαι σίγουρος ότι αρκετοί από εμάς θα θέλαμε να το ακούσουμε και να θυμηθούμε τις ηλιόλουστες μελωδίες του. Παρόλα αυτά ο Richard Hawley, προτίμησε τα πιο σκοτεινά και στοιχειωμένα δημιουργήματά του, όπως το εκπληκτικό “Soldier On”, με το φινάλε του να ξεσκίζει ότι όρθιο έχει απομείνει μέσα μας. Νοσταλγικοί στίχοι, κιθάρες που ξεσπάνε όλες μαζί σε ένα απίστευτο κρεσέντο. Τραγούδια που σίγουρα δεν ενδείκνυνται σε προσφάτως ερωτοχτυπημένους. Μελωδίες και θεματολογία που εύκολα κινητοποιούν τους δακρυγόνους αδένες.

Άλλες όμορφες στιγμές, σα να ανοίγεις ερωτικά γράμματα και να ξεχύνονται από μέσα τους τα πιο βαθιά συναισθήματα, το υπέροχο “Coles Corner” από το ομότιτλο του 2005, το πανέμορφο “Open Up Your Door” από το τελευταίο του, καθώς και το σπαρακτικό και συνάμα γλυκύτατο “For Your Lover Give Some Time”. Δεν έλειψε φυσικά και το “The Ocean”, ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια που έβγαλε η προηγούμενη δεκαετία. Τελευταίο κύμα συναισθημάτων και φινάλε για μια βραδιά πραγματικά άξια λόγου, με την ατμόσφαιρα να στοιχειώνει όλους όσους κατάφεραν και παρευρέθησαν στο Ράδιο Σίτυ.

www.richardhawley.co.uk.

Άρης Μπούρας