IAN BROWN 26/2/2010 BLOCK 33, Thessaloniki 1/3/2010

Κοιτάζοντας το ρολόι και αδειάζοντας την τελευταία γουλιά βότκας, παίρνω, κάπως διστακτικά θα έλεγα, την απόφαση να κάνω μια τελευταία «εμφάνιση» προς τουαλέτα μεριά. Τα λεπτά κυλούν, ο Ian Brown ακόμη στο backstage, και υπερπροσπάθεια να τελειώσω με τα ουρητήρια όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ώστε να μη χαθεί το intro του πάλαι ποτέ front man των θρυλικών Stone Roses. Ο κόσμος πολύς, ο ένας πάνω στον άλλο. Καιρό είχα, νομίζω, να το δω αυτό σε live της Θεσσαλονίκης. Τουλάχιστον σ’ αυτά που έτυχε φέτος να παρευρεθώ.

Λίγα λεπτά αργότερα, δέκα και κάτι ώρα Ελλάδος, αγκυροβολούμαι στα δυο μέτρα απ’ τη σκηνή. In time. Η μουσική κλείνει, τα φώτα σβήνουν, ο Ian Brown σκάει μύτη. Αυτό και μόνο αρκεί. Αλαλαγμός. Αμηχανία και χαμόγελα και μόνο στην εμφάνιση του. Τζινάκι φαρδύ, αθλητικό παπουτσάκι, γυαλιά ηλίου, και μια πορτοκαλί ζακέτα, μ’ έναν τεράστιο τίγρη μπροστά να βγάζει μάτι. Αλάνι, κλασική αγγλική αλητήρια φάτσα, στα όρια του κάγκουρα θα έλεγα, θυμίζοντας Τουμπιώτη καλών εποχών. Χαμογελαστός, υπερκινητικός, δίνει το ρυθμό. Ακόμη κυλάει στο αίμα του, δεν το αφήνει.

Χρώματα, ρυθμός, χορός. “Love Like A Fountain” και η συναυλία ξεκινάει. Η ζέστη τον αναγκάζει να βγάλει το «θεϊκό» ζακετάκι, όπως και τα γυαλιά. Μου φαίνεται σπασμένος, γερασμένος. Ύστερα αναλογίζομαι ότι πέρασαν πολλά χρόνια. Το ’89 ήταν είκοσι έξι χρονών. Κάντε τους υπολογισμούς, πολλαπλασιάζοντας τα χρόνια με μπόλικες καταχρήσεις. Καλά είναι, σκέφτομαι. Κι έπειτα, είναι ο Ian Brown, τι να λέει, ο άνθρωπος που μαζί με την υπόλοιπη αλητοπαρέα απ’ το Manchester, κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, με τεράστια επίδραση στις μετέπειτα δυο δεκαετίες. Να μπούμε σε λεπτομέρειες? Νομίζω δε χρειάζεται. Ας έρθουμε στο τώρα, και πιο συγκεκριμένα στο “Golden Gaze”, αναμφισβήτητα ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια στη μετέπειτα σόλο καριέρα του Ian Brown. Δεύτερο track στην playlist του και συνέχεια με μια σειρά από παλαιότερα τραγούδια. Μέχρι να έρθει το πρώτο, από το τελευταίο του αρκετά καλό “My Way”, άλμπουμ που κυκλοφόρησε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Το “Crowning Of The Poor”, ένα πραγματικά ωραίο κομμάτι, με τα εθιστικά του, πιασιάρικα πλήκτρα να ξεσηκώνουν, με κάνει να αναλογίζομαι, ότι ο Ian δεν απογοητεύει. Συνεχίζει, ακάθεκτος να γράφει κάτι παραπάνω από αξιοπρεπή τραγούδια, χωρίς να επαναπαύεται στη δόξα και την αίγλη του παρελθόντος.

Όσο για την live τους αποτύπωση, οκέι, το ξέρουμε, είναι ψιλοκοινό μυστικό, δεν το πολυέχει. Λίγο η φωνή που χάνεται και παλεύει, λίγο η συνεχής υπερδραστηριότητά του, την οποία και δεν καταφέρνει να συγκρατήσει, ώστε να δεθούν κάπως πιο αρμονικά οι φωνητικές του ικανότητες και η ορθή τραγουδιστική του ροή με τα χοροπηδητά του, οκέι, δίνουν εύκολα τροφή, ώστε να τον στήσουν στον τοίχο οι ελιτιστές μουσικάντηδες και αρτιστοψαγμένοι μουσικόφιλοι. Και? So what? Εγώ νομίζω ότι περάσαμε καλά, διασκεδάσαμε, χαρήκαμε που είδαμε τον Ian Brown ορεξάτο μπροστά μας, ακούραστο, ειλικρινή, να παρουσιάζει για μιάμιση περίπου ώρα μερικά από τα καλύτερα του κομμάτια. Ε κι όταν ακούσαμε το “Fools Gold”, παρασυρθήκαμε στους υπνωτικούς του ρυθμούς, αναπολώντας κλέφτικα τα εφηβικά μας χρόνια. Ευφορία. Τα “Stellify”και “Just Like You”, μας επανέφεραν στο παρόν, και στα τελευταία του δυνατά single, όπου το beat δίνει το ρυθμό εκτοξεύοντας ποπ μελωδίες και χρώματα.

Όσο για τον ίδιο τον Ian Brown, συνεχίζει να είναι λατρευτός και αγαπητός στο κοινό του, όπως άλλωστε το είχε επιθυμήσει κι ο ίδιος κάποτε, ακόμη κι αν στα live του κάποιες στιγμές είναι λίγο…σκατάς. Meet you In The Year 2015 Ian.

Άρης Μπούρας