HOW TO BE A CHILD & WIN THE WAR ELECTRIC LITANY INNER-EAR 11/3/2010

Έχει μερικές εβδομάδες που βρίσκεται το δισκάκι ετούτο στα χέρια μου, και είναι στιγμές που πραγματικά αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που η Μαρία (βλέπε Inner Ear) μου το παρέδωσε ώστε να το ακροαστώ. Εκεί που άρχισε το χώμα να μυρίζει άνοιξη και να ανθίζουνε τα πρώτα λουλούδια, εκεί που το αεράκι άρχισε κάπως πιο δροσερά να ανεμίζει την χρυσαφένια μου κόμη και ο ήλιος να ζεσταίνει τις καρδίες μας (sic), εκεί που άρχισε να δημιουργείται η διάθεση για τα πρώτα φετινά ερωτικά σκιρτήματα, να το πρώτο αυτό άλμπουμ των Electric Litany. Ταφόπλακα. Κρύο, βροχή, γκρίζο. Ομολογώ πως έκανα υπερπροσπάθειες ώστε να περιορίσω τις ακροάσεις. Κάθε φορά που τελείωνε το LP, μια βαριάς μορφής μελαγχολία βάραινε την ψυχή μου. Το μαύρο σκυλί της κατάθλιψης παραμόνευε να σε κατασπαράξει.

Προσπαθώντας να προσπεράσουμε τώρα αυτά τα καθόλα όμορφα συναισθήματα που δημιουργεί μια απλή ακρόαση του “How To Be A Child & Win The War”, ας κάνουμε μια προσπάθεια να εστιάσουμε τη προσοχή μας στο αρκετά ενδιαφέρον κατά τ’ άλλα περιεχόμενο του άλμπουμ.

Καταρχήν, όπως πιθανώς αντιλαμβάνεστε, ο στίχος είναι αγγλικός, με μια γερή δόση θα έλεγα οδυνηρών λέξεων και φράσεων. Αποξένωση, μοναξιά, φόβος, έρωτας. “I once knew a home”, “I once had a love”, “dry your tears and you will know”, “weakness is there”, “alone so cold”, “there is a rope in my heart” και πάει λέγοντας.

Όσον αφορά το μουσικό μέρος του LP, βασίζεται στο αρχέτυπο της rock, με τις κιθάρες να βρίσκονται μπροστά, τα drums να σφυροκοπάνε είτε πένθιμα είτε επιθετικά, το μπάσο να γεμίζει το χώρο ιδανικά και τα πλήκτρα να προσφέρουν τις αραχνιασμένες πινελιές τους με τις αρκετά θα έλεγα μελαγχολικές μελωδίες. Sigur Ros, Godspeed, Radiohead, Interpol μου έρχονται στο μυαλό από τις τελευταίες δυο δεκαετίες, καθώς και άλλα αντίστοιχα στοιχειωμένα και μαυροφόρετα group των 80’s.

Στεκούμενοι τώρα στο ιστορικό της μπάντας και τα μέλη της, αποτελείται από τον Αλέξανδρο Μιάρη, ο οποίος βρέθηκε από το Περιβόλι Λευκίμμης της Κέρκυρας στο μουντό Λονδίνο, τον Richard Simic ο οποίος κατάγεται από ένα χωριό της κομητείας του Devon, αλλά και τον Duane Petrovich από το μακρινό Texas. Όσο για την ηχογράφηση του άλμπουμ, χρησιμοποιήθηκε, κλέφτικα, σε μια παλιά εκκλησία στο Βόρειο Λονδίνο, καθώς και διάφορα μηχανήματα και όργανα, τα οποία η μπάντα νοίκιασε, βρήκε, «δανείστηκε» (από εκεί που δεν πρόκειται να λείψουν, όπως οι ίδιοι αναφέρουν). Τα δέκα κομμάτια ηχογραφήθηκαν μέσα σε τρεις ημέρες, το υλικό μετέπειτα ταξίδεψε στην Αθήνα για να μιξαριστεί και ξαναεπέστρεψε στο Λονδίνο, ώστε να γίνει το mastering στα AbbeyRoadStudios.

Απ’ τα κομμάτια που ξεχώρισα, θα έβαζα το εναρκτήριο “Don’t Fear The War”, με τον αργόσυρτο πένθιμο ρυθμό του να κυλάει παράλληλα με τα μελαγχολικά φωνητικά, το “Home” με τις ξαφνικές του παύσεις και τα φωνητικά να φέρνουν στο νου λιτανείες της Ορθοδοξίας, το “Dunes” όπου ο έντονος ηλεκτρισμός συνυπάρχει με το γοργό drum section, το “Tear” όπου ο Ρίτσος συναντά μια γενιά φοβισμένη, η οποία κι ελπίζει να φέρει επιτέλους την αλλαγή, το εκπληκτικό “Minute”, όπου ένας - ας μου επιτραπεί ο όρος - πιο funky ρυθμός, συνοδεία απολαυστικών φωνητικών εναλλαγών, καταλήγει σε ένα ντελίριο, όπου οι κιθάρες ουρλιάζουν μανιασμένες και συνάμα παιχνιδιάρικα. Το “The Roses Game”, ένα απλό rock track, θα μπορούσε να περάσει και σε πιο απαίδευτα εξ Αγγλίας προερχόμενα ακροατήρια με τη μορφή single.

Για το τέλος, κρατάω το γεγονός ότι το άλμπουμ είναι αφιερωμένο στην εξέγερση που έλαβε χώρα το Δεκέμβρη του 2008 στον τόπο όπου έτυχε να ζούμε, βάζοντας φωτιά στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας, καθώς και την αναρχία και κάθε μορφής επανάσταση ενάντια σε οποιασδήποτε μορφή εξουσίας. Αναλογιζόμενος, προβληματισμένος, τι ακριβώς άλλαξε από τότε στη καθημερινότητα και τις δυστυχείς μας κοινωνίες, με πιάνει ακόμη περισσότερη θλίψη.

www.electriclitany.com

www.inner-ear.gr

Άρης Μπούρας