JOAN BAEZ 3/3/2010 PALAU DE MUSICA, BARCELONA 11/3/2010

Το να κάνεις εισαγωγή για την Βαρκελώνη .. είναι αχρείαστο. Παραμένει πάντα μια κορυφαία πόλη, που χαίρεσαι να την επισκέπτεσαι και που έχεις ένα σωρό πράγματα να κάνεις και να δεις. Καθότι είμαι από τους τυχερούς πήγα για 6^η φορά στη μαγευτική πρωτεύουσα της Καταλονίας, και έτσι δεν είχα… τουριστικές ελλείψεις για να δω κάτι. Γι’ αυτό χάθηκα στις εκθέσεις μοντέρνας τέχνης, στα μπαρ και στο καλό φαγητό, είδα πανέμορφα τοπικά γκρουπ και θεώρησα χρήσιμο να δω και μια ξεχωριστή συναυλία. Έπαιζε λοιπόν στη Βαρκελώνη η JOAN BAEZ . Όταν προσπάθησα να βρω εισιτήρια από το ιντερνετ αυτά τα έδιναν στα 130 ευρώ… αλλά δεν τσίμπησα. Προτίμησα να πάω την ίδια μέρα της συναυλίας και αν βρω κάτι οικονομικό να πάω να το πάρω. …. Αλλιώς δεν ήξερα καν τι θα έχανα..

Πράγματι φάνηκα τυχερός και προνοητικός. Βρήκαμε 2 εισιτήρια στο θεωρείο.. προς 18 ευρώ και νάμαστε! Είχε και άλλο ένα στην πλατεία προς 64 ευρώ (τελευταία σειρά…). Τυχερός λοιπόν.

Για την Joan Baez δεν χρειάζονται συστάσεις, έτσι δεν είναι;

Για το Θέατρο όμως PALAU DE MUSICA δεν πρέπει να σας πω δυο λογάκια; Ένα θέατρο …που είναι sold out ακόμα και για να το επισκεφθείς το πρωί! Έχοντας κλείσει εδώ και καιρό τα 100 χρόνια ύπαρξης, παραμένει ένα εντυπωσιακό κτήριο (μέρος του οικοδομικού τετραγώνου του Orfeo Catala) που κατασκευάσθηκε από τον αρχιτέκτονα Lluís Domènechi Montaner . Ένα εντυπωσιακό μνημείο της αρχιτεκτονικής μεγαλουργίας, που είναι παρούσα σε όλη την πόλη (και όχι μόνο στα διάσημα Gaudi στοιχεία). Η αίθουσα συναυλιών του θεωρείται από τις πιο εντυπωσιακές του κόσμου, σε μεγαλοπρέπεια, ακουστική, σχεδιασμό, διάκοσμο, χρώματα, βιτρώ και κρύσταλλα…. και ότι άλλο εσείς μπορείτε να φανταστείτε και να μην φανταστείτε. Μπαίνεις μέσα και χαζεύεις!

Αυτό όμως που θέλω να προσθέσω είναι ότι αν και είναι ένα κτήριο μνημείο:

Α) φιλοξενεί κάθε χρόνο εκατοντάδες συναυλίες, από κάθε μορφής μουσική και πολλές άλλες εκδηλώσεις

Β) είναι χώρος επισκέψιμος με ξενάγηση

Γ) αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ένα τέτοιο μνημείο οι πάντα τολμηροί Καταλανοί, το ανακαίνισαν… πρόσθεσαν δεκάδες στοιχεία εξωτερικά, με μέταλλο και γυαλί και έξτρα εισόδους…και κάνανε και καφέ μέσα έξω και μια σειρά άλλων παρεμβάσεων καθιστώντας το κτήριο ακόμα πιο επιβλητικό και χρηστικό, αλλά και ως σημείο αναφοράς για την πολiτιστική και κοινωνική ζωή της Βαρκελώνης. Αναρωτιέσαι εδώ στην Ελλάδα όπου πάντα έχουμε την ατολμία ως κανόνα γιατί είμαστε και αρχιτεκτονικά τόσο… πίσω (μην πω τίποτε άλλο) και τα πάντα τα αντιμετωπιζουμε ως μουσειακό ιερό κιμήλιο, που καλύτερα να γκρεμιστεί πάρα να εκμοντερνιστεί ή να εξωραϊστεί.

Άστα αυτά πάμε στην JOAN BAEZ . Είχαμε αρχικά μια επιφύλαξη για το πώς θα είναι η φωνητική της ικανότητα (καθότι φίλες και φίλοι μπήκε πια στα…. 70 έτη !!!!!!!! ... από κοντά και ο Dylan..΄έτσι;). Με την πρώτη νότα αυτό εξανεμίστηκε, μια φωνή γλυκιά, γνωστή και αγέραστη. Με ένα μοντέρνο παρουσιαστικό συνοδεία της ακουστικής ή της κλασικής κιθάρας γοήτευσε το ασφυκτικά κατάμεστο θέατρο. Με μια ησυχία γαλήνια που προκαλούσε επιπρόσθετο ρίγος ο κόσμος σαγηνευμένος παρακολουθούσε τη ζωντανή ιστορία της μουσικής μπροστά του. Αποθεωτικό το χειροκρότημα στο κάθε κομμάτι.

Άλλοι τρεις μουσικοί την πλαισίωναν, με άλλες 2 κιθάρες και κάποια ελάχιστα κρουστά. Η Joan Baez, συχνή επισκέπτρια της Βαρκελώνης, από τα χιλιάδες …(ναι τόσα είναι) τραγούδια που έχει ερμηνεύσει, επέλεξε μια σειρά κομματιών που μιλούσαν για τη φιλία, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα που συχνά καταπνίγουμε. Και ανθρώπινη συσχέτιση στο πολύ ωραίο τραγούδι God is God.

Είναι χαρακτηριστική η φράση που είπε η Joan Baez προς εμάς, ότι «σίγουρα δεν ήρθατε εδώ για να ακούσετε καινούρια μου τραγούδια». Μας ερμήνευσε μόνο το πολύ πρόσφατο της Scarlet Tide .

Το βαθύ μπλέ χρώμα που στόλιζε τη σκηνή και το επιβλητικό background από το πίσω μέρος έδινε σπουδαία εντύπωση και στην ακρόαση. Γενικά χαρούμενη και ευδιάθετη η Baez, σαφώς προβληματισμένη όμως, γιατί μην ξεχνάτε πως συνδέθηκε η ίδια και τα τραγούδια που ερμήνευσε όχι μόνο με το ροκ, αλλά και με τους κοινωνικούς αγώνες. Αναρωτηθήκαμε πώς να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που πίστεψαν σε κάποιες ιδέες που αυτό-αναιρέθηκαν τόσο από την παγκοσμιοποίηση εν γένει, όσο και από τις πολιτικές φθορές, στρεβλώσεις, που κατέστησαν τον κόσμο και τους αγώνες από μάταιους ως ματαιόδοξους. H Joan Baez τραγούδησε προπολεμικά με αντιπολεμικά τραγούδια… και μεταπολεμικά (η πρώτη διάσημη που έπαιξε στο Σεράγεβο μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας….- ενώ οι πρώτοι πρώτοι να σας θυμίσω πως ήταν οι China Drum )

Θυμήθηκε με συγκίνηση και μας τραγούδησε χωρίς καν κιθάρα, μόνο με τη φωνή της, το τραγούδι που έγραψε και αφιέρωσε στον Martin Luther King. Μια όντως ξεχωριστή στιγμή της συναυλίας, καθηλωτική a capela ερμηνεία..που έκλεισε με ένα Αμήν για τον μαυρο αγωνιστή.

Βρισκόμενη στη Βαρκελώνη τραγούδησε και 3-4 κομμάτια στα ισπανικά (νομίζω πως ένα, όπου αποθεώθηκε, πρέπει να το είπε στα καταλάνικα, γιατί όλο το θέατρο τραγουδούσε μαζί της). Ασφαλώς αναμενόμενη και η τρομερή ερμηνεία του Χιλιανού πασίγνωστου κομματιού Gracias a la vida.

Όταν σε κάποια στιγμή μας χαιρέτισε… ο θόρυβος και η ένταση του κόσμου για να ξαναβγει για το encore ήταν απίστευτος! Σκέφτηκα συγκριτικά το χλιαρό χειροκρότημα που συνήθως υπάρχει σε ένα προγραμματισμένο encore στην Ελλάδα και χαμογέλασα… Αποθέωση λοιπόν. Λογική η επάνοδος στη σκηνή του Palau de Musica.

Κάπου προς το τελείωμα, και αφού είχε ολοκληρώσει τον κορμό των τραγουδιών της μερικοί άρχισαν να της ζητάνε τραγούδια. Άκουγες τους τίτλους και συνειδητοποιούσες ότι η Joan Baez είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κλασικά μεγαλειώδη κομμάτια.
Από όλα αυτά που με χαμόγελο άκουσε, μας είπε αρκετά. Ξεχωριστές στιγμές όταν έπαιξε το Suzanne (takes you down), ή το Blowing in the wind ή επίσης το Forever Young . Πραγματικά απολαυστική.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του θεάτρου είχαμε και εμείς όπως και όλος ο κόσμος ένα τεράστιο χαμόγελο. Περάσαμε υπέροχα. Με συζήτηση για την αξία του καλλιτέχνη και άλλα βαθυστόχαστα χωθήκαμε μέσα στα στενά σοκάκια της Βαρκελώνης ψάχνοντας ένα καλό στέκι για να συνεχίσουμε τη βραδιά μας.

Κυριάκος Σκορδάς