PIANO MAGIC, KWOON, MISUSE 20/3/2010 Fuzz Club, Αθήνα 26/3/2010

Το μουσικό γεγονός του περασμένου Σαββάτου ήταν μια περίπτωση συναυλίας που ως ένα βαθμό και κάτω από φανταστικές συνθήκες θα μπορούσε να ισχύσει το, “η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής ούτε σώθηκε ούτε απεβίωσε”… Η συναυλία μπορεί, ναι μεν, να πέτυχε οργανωτικά, αναπνέοντας ανθρώπινα κάτω από τη στέγη του καινούριου και ευρύχωρου Fuzz , μπορεί και τα τρία συγκροτήματα να απέδωσαν έμπρακτα την ευνοϊκότερη ή τουλάχιστον μια από τις πιο καλοπροορισμένες μορφές του εαυτού τους σε απευθείας μετάδοση, τρωτό σημείο της βραδιάς όμως, θα μπορούσε να θεωρηθεί η αλληλουχία των ήχων που εξέπεμπε η κάθε μπάντα ξεχωριστά. Πιο συγκεκριμένα, η συνθηματική γλώσσα του κάθε γκρουπ και ιδιαίτερα των, Misuse και Kwoon σε σχέση με τους Piano Magic , ήταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό πλασμένη για έναν διαφορετικό προορισμό. Ο πειραματικός χαρακτήρας των δύο πρώτων ήρθε σε αντίθεση με την περισσότερο επίγεια φύση των τελευταίων. Τα πιο “αυστηρά”, μαθηματικά μελετημένα και σκληροτράχηλα post-rock τοπία των Misuse, έδεναν κατά κάποιο τρόπο με την αέρινη και πιο ελαφριά χρειά του post των Kwoon. Όλα αυτά όμως, δεν είχαν στη συνέχεια την ίδια συνοχή με το ιδίωμα των Piano Magic.

Οι πρώτοι στη σειρά ονόματι Misuse , αποτελούν μια από τις πιο αξιόλογες και προσωπικά, πιο ατμοσφαιρικές και εγκεφαλικές εγχώριες μπάντες αυτή τη στιγμή, που μπορούν να αποδράσουν της ελληνικής δισκογραφικής πραγματικότητας, με βήματα στο εξωτερικό. Παρότι τους πρόλαβα στο τέλος, η γεύση που τελικά σου μεταδίδεται (σ.σ. έχοντας γνώση και άλλων ζωντανών εμφανίσεων) είναι μια αποκαλυπτική ευαισθησία μέσα από έντονες και ανήσυχες εικόνες. Συνθέσεις που σιγοβράζουν μέχρι τη στιγμή που ο λυρισμός θα διαπραγματευτεί με το δυναμισμό και την ανάγκη για αυτοανακάλυψη.

Για τη συνέχεια, οι γάλλοι Kwoon , οι οποίοι έτυχαν εξαιρετικής προβολής στα δελτία τύπου με σχόλια ότι είναι ένα από τα σημαντικότερα ονόματα στο χώρο του post-rock και άξιοι συνεχιστές των Sigur Ros, δεν νομίζω ότι χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Πρόκειται για μια μπάντα που μέσα από την έντονη χρήση ελλειπτικών φωνητικών και κιθάρων με επαναλαμβανόμενα μοτίβα, προσπαθεί να φτάσει στο επιθυμητό σημείο του ηχητικού ξεσπάσματος προς αναζήτηση της αναγκαίας απελευθέρωσης. Όλα καλά, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι κάθε κίνηση προαναγγέλεται, οδηγώντας την εξέλιξη των κομματιών συνειδητά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση… Τότε φτάνεις στο σημείο να μιλάς για επιτήδευση και προβλέψιμους, προμελετημένους ήχους.

Οι Piano Magic για το τέλος, ως κύρια αφορμή της παρουσίας πολλών στο χώρο, ενθουσίασαν το κοινό, τόσο με την απόδοση και τη μεταφορά των κομματιών (σ.σ. παρά το προηγούμενο ξενύχτι απ’την Κωνσταντινούπολη), όσο και με την κινητική παρουσία των μελών πάνω στη σκηνή. Οι Piano Magic δεν είναι το γκρουπ που διεκδικεί δάφνες πρωτοπορίας, μοναδικότητας ή καινοτομίας με τον ήχο του. Είναι όμως το γκρουπ που αναβιώνει επιτυχώς και επί της ουσίας, ένα ρεύμα που ξεκινώντας από κάπου εκεί, στη δεκαετία του ’80, κατάφερε να το υιοθετήσει, να το εξελίξει και να το προσφέρει σήμερα μέσα από μια σύγχρονη οπτική. Γίναμε λοιπόν μάρτυρες μιας κεκαλυμμένης electro-dark wave αισθητικής, εμπλουτισμένης με κιθαριστικά indie και ποπ στοιχεία. Μια αισθητική, που παρότι μέσα από τη φωνή του Glen Johnson άφηνε έντονη την ενθύμηση των Joy Division και των Dead Can Dance, η ερμηνεία των κομματιών ήταν τόσο ήπια και ατάραχη, που δεν σου έδινε το δικαίωμα να τη θεωρήσεις κάλπικη.

Χάρης Αποστολόπουλος