I SPEAK BECAUSE I CAN LAURA MARLING EMI/VIRGIN 30/3/2010

I Speak Because I Can δηλώνει, λοιπόν, η 20χρονη και καστανή πλέον Laura Marling η οποία 2 χρόνια μετά το πανέμορφο Alas I Cannot Swim που της χάρισε και μια υποψηφιότητα για το Mercury Prize, επιστρέφει με έναν δίσκο πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο. Παραγωγός εδώ είναι ο Ethan Jons, γνωστός για τις παραγωγές στους Kings of Leon και Rufus Wainwright.

Δεν ξέρω αν ο δεύτερος δίσκος είναι καλύτερος από το ντεμπούτο- προσωπικά προτιμώ το Alas I Cannot Swim- ωστόσο εδώ η Marling εμφανίζεται πιο ώριμη και με περισσότερη αυτοπεποίθηση, γεγονός που ίσως μπορεί να φανεί και από τον τίτλο I Speak Because I Can. Με βασικά στοιχεία την κιθάρα και την μοναδική της φωνή συνθέτει 10 κομμάτια καθένα από τα οποία εμπερικλείει μια ιστορία όπου αναδεικνύεται το λυρικό της ταλέντο.

Στο εναρκτήριο Devil’s Spoke παλεύει με τους δαίμονες της, ενώ η μελωδία με το μπάντζο παραπέμπει σε μουσικές βγαλμένες από τα Απαλλάχια Όρη. Hold your devil by his spoke and spin him to the ground για να περάσουμε στο πιο γλυκό Made by Maid το οποίο σηματοδοτεί και το ύφος του υπόλοιπου δίσκου. Στα Blackberry Stone και What He Wrote επικεντρώνεται στα θέματα της ερωτικής απογοήτευσης και των αποτυχημένων σχέσεων με αποκορύφωμα το απόλυτα μελαγχολικό Hope in the Air όπου η απόγνωση φαίνεται να κυριαρχεί σε όλους τους στίχους... No hope in the air, no hope in the water, not even for me... Μια δόση αισιοδοξίας ανάμεικτη με νοσταλγία συναντάμε στο Goodbye England (Covered in Snow) όπου η Marling φανερώνει την αγάπη της για τον τόπο καταγωγής της, ενώ στο τελευταίο I Speak Because I Can κάνει μια αναφορά στην αρχαία ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα στην προσμονή της Πηνελόπης για την επιστροφή του Οδυσσέα.

Ίσως να μην είναι ο κορυφαίος δίσκος της- εξάλλου αναμένεται και άλλος ένας μέσα στο 2010, αν δεν κάνω λάθος- ωστόσο κανένας δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος μπροστά στις γλυκιές κιθαριστικές μελωδίες όπου ακούγεται ακόμα και το τρίξιμο στις χορδές, αλλά και στους μελαγχολικούς στίχους που η Marling φαίνεται να ψιθυρίζει στο αυτί με την τόσο εύθραυστη φωνή της. Με τη διακριτική και φυσική της ομορφιά, αλλά και την ντροπαλή σκηνική της παρουσία καταλαβαίνει κανείς ότι δεν αναλώνεται στην εξωτερική εικόνα μιας indie- folk περσόνας, αλλά προχωράει βαθύτερα στην ουσία των πραγμάτων και κατορθώνει παρά το νεαρό της ηλικίας της να εκφράσει με τον πιο άμεσο και δημιουργικό τρόπο συναισθήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αν και ο δίσκος κυκλοφόρησε με τον ερχομό της άνοιξης, πιστεύω ότι είναι το καταλληλότερο άκουσμα για ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ιδιαίτερα αν βρίσκεσαι κάπου στην αγγλική επαρχία και χαζεύεις το χιόνι που πέφτει έξω από το παράθυρο...

Νατάσα Μαλαφούρη

Atraktos.Net