Οι Triffids και φίλοι παίζουν τραγούδια του David McComb 23/4/2010 GAGARIN 205 4/5/2010

’Οταν στην αφίσα διάβαζες “Οι Triffids και φίλοι παίζουν τραγούδια του David McComb ”, δεν πήγαινε το μυαλό σου ότι εννοούσαν όλα τα τραγούδια του David McComb. Εντάξει, όχι όλα, αλλά έναν ικανό αριθμό να τραβήξει τη βραδιά μέχρι τις 2 το βράδυ.

Το σκεπτικό ήταν μια τύποις αναβίωση της βραδιάς που το Ρόδον έκανε την πρεμιέρα του με τους Jaywalkers και τους Yeah! στο άνοιγμα και τους Triffids στη συνέχεια, χωρίς δύο βασικούς πόλους έλξης αυτή τη φορά. Ένα φρέσκο συναυλιακό χώρο που έμελλε να καταστεί ιστορικός και την ηγετική μουσική προσωπικότητα του David McComb.

Οι Jaywalkers ήταν σίγουρα μουδιασμένοι. Χαμογελούσαν όλη την ώρα και μάλλον περίμεναν πότε θα κατέβουν. Μεταξύ άλλων έπαιξαν το εσχάτως αναβιώσαν “You can’t be happy all the time” που με το εκλεκτικό του αυτί ανέσυρε και συμπεριέλαβε το Vinyl Microstore σε σχετικά πρόσφατο compilation. Αξιολάτρευτοι, σε κάθε περίπτωση.

Οι Yeah! αντίθετα, “μετά από 23 χρόνια”, “με λιγότερα μαλλιά”, “μείον ένα μέλος” και “με κουτσή τραγουδίστρια”, βγήκαν για το γιορτάσουν. Το σετ της τριάδας Γιάννη Ντρενογιάννη (Anti Troppau Council), Τάκη Γιαννούτσου και Χρύσας Πανταζή ήταν “πλήρες γεύμα” με δικά τους κομμάτια -παλιά και ένα καινούργιο- και αρκετές διασκευές, μεταξύ των οποίων μια εκτέλεση του “Policy of Truth” των Depeche Mode που τους βγήκε πιο “γκαγκαζούα” (ή μήπως “γκραγκαγκρούγκα”) και μια άλλη του “The Days of Wine and Roses” των Dream Syndicate. Δεν κατέβηκαν, παρά τις όχι-και-τόσο-διακριτικές προσπάθειες της διοργάνωσης, μέχρι να θεωρήσουν οι ίδιοι ότι έφεραν σε πέρας αυτό που είχαν στο μυαλό τους για εκείνο το βράδυ.

Θιασώτης της άποψης ότι δε θα έπρεπε να κωλύονται οι συντάκτες να βγάζουν μπλοκάκι στις συναυλίες (πού να σε βγάλει ένα μυαλό), δικαιώθηκα από τους Triffids που με την πληθωρικότητα τους, διέλυσαν κάθε πιθανότητα να κρατήσεις στη μνήμη σου, με σχετική έστω πιστότητα, τον αριθμό και τη σειρά των κομματιών, αλλά και των επιμέρους ερμηνευτών.

Η γραφική μπλουζιάρικη φιγούρα του Steve Miller είχε αναλάβει να κάνει τις συστάσεις με την επωδό “ Ι wanna talk about love, L-U-V” για να καταλήξει στο “Ι wanna talk about one man’s love...David McComb’s love for…Jill Birt, Robert McComb, Alsy MacDonald...”.

Πίσω από τη σκηνή εναλλάσονταν slides με παιδικές φωτογραφίες της οικογένειας McComb, μπροστά πηγαινοέρχονταν οι πολυάριθμοι “φίλοι” των Triffids.

Σε αδρές γραμμές...όπως ήταν αναμενόμενο, η Melanie Oxley με τον Mick Harvey κέρδισαν τις εντυπώσεις στο φουλ έξτρα ερωτικό “I Want To Conquer You”, ενώ ο δεύτερος είχε επιφορτιστεί με το να βγάλει πέρα το βαρύ πυροβολικό, τύπου “Bury me deep in love” και “Wide Open Road”.

Σε ένα από τα τμήματα της βραδιάς οι παρόντες μετασχηματίστηκαν σε Blackeyed Susans ερμηνεύοντας κομμάτια του McComb για τους Susans αλλά και κομμάτια από τον ένα σόλο δίσκο του, ενώ ο Rob Snarski πριν και μετά είχε αναλάβει classics όπως “Hell of a Summer”, “Red Pony” και “In the Pines”.

Το κλείσιμο της βραδιάς επεφύλασσε “Raining Pleasure” και “Τarrilup Bridge” από την Jill Birt και “Τrick of the Light” από τον Stef Kamil Clarens (Zita Swoon).

Εκτελεστικά ήταν κάτι παραπάνω από άρτιοι, τα πρόσωπά τους ήταν ανέκφραστα και όσο καλές κι αν ήταν οι αποδόσεις τους, όντως κρατούσαν τεχνιέντως ένα βήμα απόσταση από την ερμηνεία που θα έδινε ο απών της βραδιάς. Δεν το έκαναν μνημόσυνο όμως και σε καμία περίπτωση δεν έδωσαν την εντύπωση ότι βγήκαν περιοδεία για να δρέψουν ότι έχει απομείνει να δρέψει κανείς από την ιστορία των Triffids. Άλλοι νύσταξαν, άλλοι όχι, κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν ήταν “Α Hell of a Show”.

Κάλλια Κακαλέτρη