Συνέντευξη απο τον Lumiere Brother 13/5/2010

Συνέντευξη στην Όλγα Ροΐδη

Οι πόλεις, και η χώρα, για τον Lumiere Brother, τελικά άνοιξαν, και άφησαν πίσω το υπέροχο ep «City closed for now» που είχαν κυκλοφορήσει το 2007, στο AN Club στην Αθήνα, όπου είχαν παίξει και live ως Serpentine, για τελευταία φορά. Χωρίς τον Δημήτρη Μάρκου στο μπάσο και τον Γιάννη Ματσούκα στα τύμπανα πια, αλλά με εξαιρετικούς συνεργάτες στο studio, όπως ο Ottomo, ο Θανάσης Χριστοδούλου εεε ο Lumiere Brother εννοώ, κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2009 το «Fiction». Ακολουθούν ερωτοαπαντήσεις περί ανέμων, υδάτων και ηλιακής ενέργειας, ταινιών, μουσικής, οδηγίες για το τέλειο pop κομμάτι, και… πολλές παρενθέσεις!!

Τόσο πολύ σε έχουν επηρεάσει οι ταινίες των Lumiere Brothers ώστε να βαφτίσεις έτσι το μουσικό σου project? Είναι ένα όνομα που ήρθε για να μείνει? Θα ‘χε πλάκα να άλλαζες σε κάθε album – project, ανάλογα με τις, συγκεκριμένης εποχής, επιρροές σου! (αλλά μάλλον μόνο πλάκα θα είχε… από διαφημιστικής και εμπορικής άποψης θα ήταν αποτυχία, μην πάρεις αυτήν την ιδέα στα σοβαρά…)

Βασικά δεν είναι αυτές καθεαυτές οι ταινίες των αδερφών Lumiere αλλά όλη οι ατμόσφαιρα των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών, μελαγχολική και μαυρόασπρη αλλά ταυτόχρονα αισιόδοξη και με κρυμμένα χρώματα παντού. Τρανό παράδειγμα η ταινία Ταξίδι στο Φεγγάρι του Georges Melies! Πάντως με το όνομα αυτό υποδηλώνεται η αγάπη μου για τον κινηματογράφο γενικότερα και απλά σκέφτηκα «τι καλύτερο από αυτούς στους οποίους τον χρωστάμε»!

Άλλες επιρροές σου? Πέρα του κινηματογράφου προφανώς.

Ο έρωτας, ειδικά όταν μένει για πάντα στο μυαλό σαν κάτι ιδανικό και άφθαρτο. Ανθρώπινοι χαρακτήρες και ψυχολογικές αντιδράσεις που παρατηρώ γύρω μου. Παλιές φωτογραφίες ανθρώπων που δεν γνώρισα ποτέ και οι ιστορίες που μπορεί να κρύβουν. Παιχνίδια. Βόλτες με το αυτοκίνητο δίπλα στην θάλασσα. Το ίδιο το πιάνο πάνω από όλα.

Λίγα (ή και πολλά αν θες) λόγια σχετικά με την νέα σου ταινία (πες με και album)? Ηχογραφήσεις… συνεργασίες… κουτσομπολιά…

Σπιτικές ηχογραφήσεις, ρυθμοί από το Logic για μετρονομική βοήθεια και ενέσεις ρυθμικών ψηγμάτων, Serge Gainsbourg τραγούδια στο cd player κάθε ημέρα όλο και περισσότερο, μελωδίες τραγουδισμένες με μπάσα φωνή και ένα κασετοφωνάκι πάντα δίπλα στο πιάνο. Συνεργασίες....δεν ξέρω...τώρα που την βρήκα με την μοναξιά στο στούντιο...

Μέχρι ένα σημείο, για μένα, το Fiction, είναι το νέο…πιανιστικό (και όχι κιθαριστικό όπως έχει γραφτεί αποτυχημένα στον Τύπο) album των Serpentine, απ’ την άποψη ότι εξαιτίας του ότι την εποχή που μεσουρανούσατε (!) και λίγο αργότερα άκουγα αρκετά τα κομμάτια σας, και συνήθως η φωνή της κάθε μπάντας την χαρακτηρίζει, έτσι ακούγοντας το Fiction δεν θα μπορούσα να μην σκεφτώ τη λέξη «Serpentine» και τις μουσικές σας εκείνον τον καιρό. Για σένα πάλι είναι μια συνέχεια της μπάντας όλο αυτό? Κάτι ας πούμε που υπό τις κατάλληλες συγκυρίες θα μπορούσατε να το είχατε κάνει μαζί σαν «Serpentine» ή κάτι τελείως πιο προσωπικό και διαφορετικό? Οι κιθάρες σαν ήχος σου λείπουν? (παραδίδω μαθήματα πώς να περάσεις τρεις ερωτήσεις σε μία).

Είναι μια άτυπη συνέχεια, χωρίς το φίλτρο των άλλων μουσικών εννοείται. Αλλά από την άλλη, η απουσία της κιθάρας με έκανε να «σκέφτομαι» μουσικά διαφορετικά. Βέβαια υπήρξε και το «Midnight runaway special», από τα τελευταία κομμάτια που γράψαμε με Serpentine και που μου έδειξε το τι ήθελα να κάνω τελικά…

Και σχετικά με εκείνη την εποχή της μπάντας λοιπόν που ήσασταν στην Πάτρα και γράφατε και παίζατε και καλαμπουρίζατε… φανταζόσασταν τότε ότι λίγα χρόνια μετά θα έχει πάρει τέτοια διάσταση στην χώρα μας το θέμα «ελληνική αγγλόφωνη σκηνή»? Ότι θα εμφανίζονταν τόσες νέες αγγλόφωνες μπάντες και θα διεκδικούσαν τον θρόνο του…indie βασιλείου?! Χαχα!

Ναι γιατί συμμετείχαμε ακριβώς στην εποχή που έγινε το ξέσπασμα με τους Raining Pleasure. Ήμασταν εκεί, το βλέπαμε να αποκτά πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα διαστάσεις. Φυσικά δεν ξέραμε αν θα κρατούσε. Ευτυχώς όμως…

Επί «Serpentine» εποχή (είναι η τελευταία φορά που αναφέρομαι σ’ αυτήν, σε λίγο θα διεκδικήσει θέση στον ημερολογιακό κύκλο!)-ερώτηση από σπόντα, τι εποχή θα ήταν οι «Serpentine»?-… φιλοξενήθηκαν αρκετές γυναικείες φωνές όπως η Evira, η Μonika και η Yodashe. Αυτό μάλλον συνεχίστηκε σε μορφή δεύτερων γυναικείων φωνητικών στο νέο σου project, και στο album αλλά και στα live...Αυτό μάλλον δεν είναι ερώτηση είναι διαπίστωση, μπορείς αν θες να την επιβεβαιώσεις ή αρνηθείς και να απαντήσεις απλά στην σημαντικότατη ερώτηση της εποχής!

Είναι πάντα όμορφο, χρήσιμο και ηχητικά σωστό και ισορροπημένο να χρησιμοποιείς συχνότητες από όλη την γκάμα των ήχων που έχεις γύρω σου. (Οδηγός για το πώς να γράψετε το τέλειο ποπ κομμάτι, σελ. 37). Άσε που έχει φοβερή πλάκα να έχεις κορίτσια στο στούντιο!

Εποχή Serpentine είναι Χειμώνας... Lumiere Brother είναι Άνοιξη.

Με δισκογραφικές εταιρίες όπως η Archangel απ’ όπου κυκλοφορεί και το Fiction, και η Inner Ear, αλλάζει πιστεύεις πια το τοπίο στο θέμα της δισκογραφίας αυτού του μουσικού χώρου? Περισσότερες ελπίδες να αναδειχθούν αξιόλογοι καλλιτέχνες και δουλειές που από άλλους θεωρούνταν απλά «μη εμπορικοί» αλλά και να προωθηθούν σωστά αυτές οι δουλειές?

Αλλάζει το σκηνικό δείχνοντας πλέον ότι δισκογραφικές που ανέφερες είναι αυτές που είναι πια ζωντανές, οι άλλες πεθαίνουν (και το έχουν καταλάβει μάλλον). Από αυτές πηγάζει πλέον η νεανική ορμή και το πάθος για την μουσική δημιουργία. Είναι το μέλλον γιατί απλά ακολουθούν το ένστικτό τους.

Και αν η μουσική είναι η ερωμένη σου, όπως στο 90% των ατόμων που ασχολούνται μ’ αυτό το είδος μουσικής στην Ελλάδα, τότε η σύζυγος σου ποια είναι? (συνήθως ρωτάνε το αντίθετο..). Θα ήθελες να πάρεις διαζύγιο και να ασχοληθείς επαγγελματικά μόνο μ’ αυτήν?

Η σύζυγος είναι η ηλιακή ενέργεια και οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας γενικότερα. Προς το παρόν τα πάμε καλά με αυτήν. Δεν με κουράζει πολύ, δείχνουν πολλοί ενδιαφέρον για αυτήν (κάτι που με κάνει να καμαρώνω που εγώ) και μου αφήνει και χώρο (πολύ βασικό για μία σχέση). Με την μουσική προτιμώ να αφήσω αυτή την ασυγκράτητη δίψα της προσμονής για το επόμενο βήμα να μείνει για πάντα.

Γιατί διαρκεί τόσο λίγο το «Small waltz for a French girl»?! Αν μαζευτούν αρκετές υπογραφές θα γίνει πεντάλεπτο πχ? «Small waltz for a French girl-the uncut»!

Χαχα. Λατρεύω τα σύντομα τραγούδια. Είναι η πεμπτουσία της ποπ μουσικής. Με αυτό ίσως το παράκανα...αλλά όμως έτσι, δεν χρειάστηκε να «βάλω μυαλό». Μόνο συναίσθημα! Ότι είχα να πω το είπα...αν είσαι φλύαρος χάνεται η δύναμη της στιγμής.

Μελλοντικά σχέδια? Κάποιο live σύντομα?

Παίζω στο Synch festival, στην Τεχνόπολη στην Αθήνα, 5 Ιουνίου.

Και τελευταία ερώτηση… στις ταινίες- ιστορίες προτιμάς τα happy endings ή όχι?

Η πιο αγαπημένη μου ταινία είναι το «Ο ταλαντούχος κ. Ρίπλευ». Δεν θα την χαρακτήριζα ταινία με το κλασσικό happy ending, τουλάχιστον όχι για τους περισσότερους (και πρωταγωνιστές και θεατές). Το έβγαλες το συμπέρασμά σου πιστεύω…

http://www.myspace.com/lumierebrother

Atraktos.Net