SACK OF DREAMS ΚAPPA MUSIC WORKSHOP 17/5/2010

To Sack of Dreams είναι ο πρώτος δίσκος του Θεσσαλονικιού μουσικού ΚΑΡΡΑ (πολιτογραφημένο ως Κώστας Καραμανλής…), όπου διύλισε τις μουσικές του ιδέες των τελευταίων χρόνων και στην ψηφιακή card-visit άπλωσε την hand made αισθητική των όμορφων τραγουδιών του.

Ο δίσκος σε χάρτινη αναδιπλούμενη συσκευασία, με εσώφυλλο που έχει τους στίχους των 10 κομματιών, αποτελεί τον λιτό αντίλογο… στην αντίπερα όχθη, όπου τα κομμάτια ακούς σε μια σελίδα στο myspace. Κακά τα ψέματα, κάθε κυκλοφορία, ολοκληρωμένη όπως είναι αυτή, αποτελεί τον μουσικό τροφοδότη των ανθρώπων που δεν επιθυμούν απλά να έχουν μόνο χιλιάδες φίλους στο myspace, ούτε και χιλιάδες τραγούδια στα pc.

Κομμάτια που κινούνται στο κιθαριστικό lo-fi, με πολύ καλά φωνητικά. Από το ρυθμικό folk έως την πάλαι ποτέ Americana τα 10 κομμάτια του δίσκου έχουν συνοχή, ώστε να μιλάμε για ολοκληρωμένη δουλειά. Τι και αν και πάλι οι Beatles είναι εδώ στο πολύ καλό under the sun (γιατί πότε έφυγαν και δεν το καταλάβαμε;), τι και αν τους stone roses θα θυμηθείς; Τι και αν τα ψυχεδελικά περάσματα έχουν μικρές παραμένουσες ανάσες από προηγούμενες δεκαετίες; Ποτέ δεν υπήρξε πράξη αποκήρυξης της νοσταλγίας!

Όμως πέρα από τα πρώιμα αναγνωρίσιμα στοιχεία ο Kappa καταφέρνει να μετουσιώνει αυτά μέσα από εντελώς ποπ αισθητική που από τους Moody Blues να πηγαίνεις απευθείας στους Hefner ή και στον 1^ο δίσκο των raining pleasure. Και λονδρέζικα σύγχρονα σχήματα σαν τους broken family band. Και για να απλώσεις τέτοιες διαδρομές χρειάζεται μαεστρία. Και αυτή είναι τελικά το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της μουσικής του Kappa. Γιατί πάνω σε ένα σταθερό ακουστικό υπόστρωμα «χτίζει» συνθέσεις πλούσιες, ενορχηστρώσεις έξυπνες με τσέλο ή και με ακορντεόν, ηλεκτρική παρουσία διακριτική με τις κιθάρες να απλώνουν πανιά (κύρια υποστηρίζοντας το ψυχεδελικό κύμα). Προσωπικά θεωρώ το stacked, και κάθε part των Sack of Dreams ξεχωριστές στιγμές, καθώς και το πρελούδιο της έναρξης με το ελπιδοφόρο hopesong.

Και αυτά συμβαίνουν με την συνεργασία πολλών αξιόλογων μουσικών, που η παρουσία τους δηλώνει χωρίς περιστροφές πως όταν υπάρχει μια σκηνή, τότε οι μουσικοί είναι πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Ανάμεσα σε όλους αυτούς ξεχωρίζει ο Νικόδημος Τριαρίδης (πες με και run devil run), o πολυτάλαντος κιθαρίστας Πάνος Παπάζογλου και πολλοί άλλοι ώστε τελικά να μιλάμε για τους Kappa. Και τρία guest έχουμε στα φωνητικά και εν γένει μπόλικη μελωδία. Τέλος διαπίστωση, πως αν και όλα κινούνται χαμηλότονα, θεωρώ πως ευχάριστα συναισθήματα αναδεικνύονται και όχι μελαγχολικά, όπως πιθανόν εξ ορισμού να νόμιζες.

Κυριάκος Σκορδάς