BOB DYLAN 29/5/2010 Terra Vibe, Athens 31/5/2010

Ένιωσα την «υποχρέωση» να είμαι εκεί για να δω ή να γευτώ κάτι από ένα μεγαθήριο, έναν πραγματικό ζωντανό θρύλο. Μετά την σωματική ταλαιπωρία (την αναμενόμενη για το χώρο εκεί στα χωράφια)….. τελικά δεν εισέπραξα κάτι αξιόλογο συναισθηματικά… Και δικαίως, γιατίόφειλα να έχω για τον Dylan ψηλά τα standards.

Αντί προλόγου και εισαγωγών… ο 70χρονος πια bob Dylan καλά κρατιέται ασφαλώς. Πλαισιωμένος από σπουδαίους μουσικούς, όλους κουστουμαρισμένους πλην του ιδίου, που με ένα χαρακτηριστικό για αυτόν καπέλο και μαύρο συνολάκι, με μοντέρνα ρίγα στο παντελόνι (και ο Ferry είχε πρωτοέρθει έτσι πριν χρόνια στη Ριζούπολη). Φωνή σπουδαία, χειριστής της φυσαρμόνικας επίσης εξαιρετική. Αρκετές φορές κάθησε στα πλήκτρα και ασφαλώς συχνά είχε την κιθάρα ανά χείρας.

Στις 09.25 ξεκίνησε τη συναυλία..με πολύ πολύ κόσμο ακόμα να είναι απέξω από το Terra Vibe. Κόσμος γενικά πολύς, αν κρίνω από το πόσο μακριά παρκάραμε (20 λεπτά μακριά με γρήγορο βήμα..- αλλά κοντά στην έξοδο της εθνικής). Μπορεί και να ήταν πάνω από 15.000 κόσμου. Πήγαμε λίγο νωρίτερα, βρήκαμε χώρο κοντά και καθίσαμε στο δροσερό γρασίδι (μπράβο ρε Δώρα, που έφερες την κουβερτίτσα, καλά μας βόλεψε). Λίγη κουβεντούλα, καλή διάθεση γενικά από όλο τον κόσμο… και σύντομα τα φώτα σβήνουν, με ένα πηδηματάκι όλοι όρθιοι και αποθεωτικό καλωσόρισμα.

Όμως παράπονο μου έμεινε…. Για δυο ώρες που έπαιξε καμιά σχεδόν 20αριά κομμάτια… δεν απευθύνθηκε καθόλου προς το κοινό, δεν είπε ούτε ένα γειά σας, thank you, φχαρίστω κάτι τις, τη μόνη φορά που μίλησε ήταν στο encore όπου μας σύστησε τους μουσικούς του. Κάνοντας αναγκαστικά σύγκριση με παρόμοιου μεγέθους και .. ηλικίας καλλιτέχνες σκέφτομαι την ευγένεια του Leonard Coen ή την αμεσότητα στην επικοινωνία της Joan Baez. Ο … βασιλιάς λοιπόν επεφύλαξε μια στάση προς το ελληνικό κοινό… σαν τους jesus and mary jane (που δεν σε κοιτάγαν ποτέ, αφήναν τις κιθάρες στο πάτωμα και έφευγαν). Ακόμα και στο προβλεπόμενο encore τίποτε.

Για την επιλογή των τραγουδιών σίγουρα δεν μπορείς να βγάλεις άκρη και δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ικανοποιημένο, αλλά αν μιλήσουμε με… μεγάλα σουξέ… lay lady lay (το 2^ο τραγούδι της βραδιάς) … και like a rolling stone στο encore. Άντε και το Just like a woman στο ενδιάμεσο. Βέβαια υπήρχε η καλύτερη στιγμή με το Ballad of Hollis Brown, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια, αλλά…

Ασφαλώς η ερμηνεία είναι μεγάλη σε όλα, αλλά κακά τα ψέματα σε living legend… κάτι άλλο θες. Επίσης ο ήχος ήταν κατά βάση ηλεκτρικός (και σε όγκο ασφαλώς) οπότε απέπεμψε το τροβαδούρικο ύφος. Αλλά δεν μου άρεσε που είχε τόση εμμονή σε blues κομμάτια (νομίζω ότι μόνο 4 τραγούδια του δεν ήταν blues – αλλά όπως έλεγε και ο Πετρίδης για τον Jack White το blues είναι το ανεξάρτητο του σήμερα).

Του ταιριάζουν βέβαια του Dylan οι μεγάλοι χώροι, σα να είναι φεστιβάλ, και στη Μαλακάσα υπάρχει η αίσθηση του φεστιβάλ. Αλλά από έναν ποιητή μουσικό, που του ταίριαζαν τα φεστιβάλ γιατί ο ίδιος είχε πάντα να πει κάτι ουσιαστικό σε αυτά, το να μην πει έστω μια κουβέντα, μια φράση σε 15.000 κόσμου, σε μια χώρα που ταλανίζεται ο κόσμος της από οικονομικά προβλήματα, και που αποφάσισε να ξοδέψει για να τον δει, δεν έστεκε; Εκτός αν έχει ξεχάσει πια τι ήθελε να πει…

Να μείνω μόνο στη γκρίνια; Ας μείνω. 250 ευρώ μου στοίχισε εισιτήριο συναυλίας και ναύλα από τη Θεσσαλονίκη. Δεν ένιωσα κάτι συναισθηματικά περισσότερο από τους δίσκους, και κακά τα ψέματα σε μια συναυλία αναζητάς το κάτι παραπάνω στη σχέση-γνωριμία με έναν καλλιτέχνη, πόσο μάλιστα με έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς του ροκ… τα τελευταία 50 χρόνια… Ευχάριστο εν τέλει ότι η πλειοψηφία του κοινού ήταν πιτσιρικάδες, μερικοί ναι και με τους γονείς, αλλά η συνύπαρξη γενεών μόνο στον Dylan θα μπορούσε να είναι τόσο έντονη.

Κυριάκος Σκορδάς