 |
|
|
|
BILLY IDOL, THE STRANGLERS.
|
ΚΛΕΙΣΤΟ TAE KWON DO, 18/06/10
Η ώρα είναι 22.30, στο κλειστό του Tae Kwon Do έχουν μαζευτεί περίπου τέσσερις με πέντε χιλιάδες κόσμου, οι μουσικοί έχουν ανέβει στη σκηνή και η φωνή του Billy Idol ακούγεται δυνατή: «Athens! I said Athens, can you hear me?» Και φυσικά η Αθήνα και τον άκουσε και απάντησε.
Όλα τα συνήθη σχόλια είχαν ακουστεί ήδη γι’ αυτή τη συναυλία από τους γνωστούς-άγνωστους: ότι δηλαδή ο Idol είναι ξεπερασμένος, ότι ένα ψευτο-punk έπαιζε πάντα, ότι αυτοί που θα πήγαιναν ήταν νοσταλγοί των eighties που δεν είχαν ακούσει κάτι καινούριο από τότε και άλλα πολλά παρόμοια. Μεγάλη κουβέντα μπορεί να γίνει και όλα αυτά είναι και σε ένα μεγάλο βαθμό υποκειμενικά (για να μη πω ότι η γκρίνια και η απαξίωση είναι το νέο εθνικό μας σπορ εδώ και καιρό), ωστόσο ένα πράγμα μου φάνηκε πιο αντικειμενικό απ’ όλα το βράδυ της Παρασκευής: η αδιαμφισβήτητη, 100% γνήσια στόφα απίστευτα καλού performer που έχει ο Idol. Δύο ώρες επί σκηνής, χωρίς δείγμα κούρασης (και ας μη μιλήσουμε για ηλικίες!)
Η setlist εξαιρετικά δυνατή, με τραγούδια από την εποχή των Generation X, τα κλασικά hits του Idol και τα 3 καινούρια κομμάτια, μεταξύ των οποίων και το ιδιαίτερα αυτό-αναφορικό «Kings and Queens of the Underground».
Η πρώτη μεγάλη στιγμή της βραδιάς είναι βέβαια το «Flesh for Fantasy» με τον κόσμο να έχει ήδη ζεσταθεί. Το «Sweet Sixteen» παίζεται σε low, ακουστική εκτέλεση, ενώ στη διασκευή του «Twenty Flight Rock» ο Idol «απαντάει»: «I’m not fucking tired baby!» και δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τον πιστέψουμε, αφού δεν σταματάει στιγμή να αλωνίζει τη σκηνή, να κατεβαίνει δίπλα στον κόσμο, να τον ενθαρρύνει να τραγουδήσει και να χορέψει και γενικά να κρατάει συνέχεια επαφή μαζί του, αυθεντικός, κεφάτος και με τρελή όρεξη για το live.
Λίγο αργότερα έρχεται άλλη μια διασκευή, αυτή τη φορά στο «LA Woman» των Doors, που μετονομάζεται – κλασικά – σε «Athens Woman» και ο Idol αρχίζει να πετάει χάρτινα πιάτα (!) στον κόσμο. Θα ήταν άδικο να μιλήσουμε για «κορύφωση» στη συναυλία, αφού και τα 120 λεπτά ήταν γεμάτα παλμό, αλλά σίγουρα το «πάρτι» απογειώθηκε ακόμη περισσότερο στα τρία τελευταία κομμάτια: «Rebel Yell», «White Wedding» σε ακουστική και full έκδοση και για το τέλος «Mony Mony».
Μαζί με τον αναλλοίωτο (σε επίπεδα ρεκόρ) Idol, άλλη τρελή φιγούρα ήταν και ο κιθαρίστας του, Steve Stevens, με πολλά και καλά σόλο στη διάρκεια της βραδιάς, το ray gun του στο «Rebel Yell» και ένα μικρό πέρασμα και από Led Zeppelin. Σε κάποιο σημείο μάλιστα ο Billy του έκανε και ένα σχόλιο για την κατανάλωση «too much Greek wine!» (αν το ακούσαμε καλά, γιατί ο ήχος ήταν δυστυχώς απίστευτα κακός, τουλάχιστον στις κερκίδες).
Μετά απ’ όλα αυτά, αν ρωτήσω πόσο μακριά πέφτει ο επόμενος σταθμός της περιοδείας, θα είμαι υπερβολική;
Υ.Γ. Κάποιοι θα πουν πως στις 18 του μηνός, στο κλειστό του Tae Kwon Do παίξανε και οι Stranglers. Ισχύει. Απλώς ο Idol και η παρέα του παραήταν σαρωτικοί για να αφήσουν περιθώριο στη μνήμη ή στις εντυπώσεις για κάτι άλλο. Για την ιστορία, οι Stranglers παίξανε ένα καλά δεμένο set, φυσικά με Golden Brown, Always the Sun (στο οποίο ο κόσμος απογειώθηκε), Nice n’ Sleazy και τη διασκευή στο Walk on By και κλείσανε δυνατά με το No More Heroes. Όμως κάτι ο (πολύ) κακός ήχος, κάτι -είπαμε- ο Billy μετά… Καλή μπάντα οι Stranglers, με ιστορία, με ύφος, με δυνατό κοινό στην Ελλάδα, σύμφωνοι. Όμως ομολογώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα απ’ το live τους.
Φωτεινή Δράκου |
Live
