 |
|
|
|
PLAYGROUND NOISE
|
Πατώντας το play, στο πρώτο αυτό ομώνυμο άλμπουμ των Πατρινών Playground Noise, νιώθω μια έντονη θα έλεγα εφόρμηση από το παρελθόν, διαφόρων φαντασμάτων και συγκροτημάτων της Βρετανικής ως επί το πλείστον Νήσου. Αγγλικός στίχος, στιβαρές κιθάρες, πλήκτρα ολίγον ρετρό - ερχόμενα από την dark πλευρά των eighties, αραχνιασμένα έγχορδα, νεορομαντισμός.
Αν μη τι άλλο, πακέτο που συνεχίζει ακάθεκτο να προσελκύει νεότερους μουσικόφιλους, και μάλιστα με ιδιαίτερη επιτυχία, αν αναλογιστεί κανείς και την τεράστια απήχηση συγκροτημάτων όπως οι Editors, Interpol, Killers, Arcade Fire και τα ρέστα. Ωραία, και τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει και να παρουσιάσει μια ακόμη αντίστοιχη μπάντα εν έτη 2010, θα μπορούσε να αναλογιστεί κανείς. Τίποτα μάλλον, θα προσέθετα εγώ. Ωστόσο, ακούγοντας το άλμπουμ, αρχίζουν οι πρώτες αντιστάσεις να υποχωρούν. Το εναρκτήριο “April 24”, σε κερδίζει γρήγορα με τις κοφτερές του κιθάρες, τα στοιχειωμένα του πλήκτρα και το ρυθμικό του section, το συναισθηματικά φορτισμένο “TheDivers” - track που ξεπερνάει τα εννέα λεπτά παρακαλώ - σε καθηλώνει με την αυξομείωση εντάσεων, τα σπαραξικάρδια έγχορδα και το αργόσυρτο, αλλά καθόλου κουραστικό του ξετύλιγμά.
“Isolation”, κατάσταση στην οποία υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα από ποτέ να οδηγηθούμε, ζώντας σε μια χώρα που παραπαίει διασωληνωμένη, κι ένα από τα track που ξεχωρίζει, έχοντας στην εμπροσθοφυλακή το τσέλο της Σοφίας Ιωαννίδη, το βιολί της Ειρήνης Βαλαωρήτου, την τρομπέτα του Κωνσταντίνου Παυλόπουλου, guests και οι τρείς και συμμετέχοντες, δίπλα στο πενταμελές συγκρότημα των Playground Noise. Σκοτεινές σκέψεις, φοβίες, απαισιοδοξία, κρύο, όνειρα καλυμμένα με χιόνι και σίγουρα ένα δισκάκι που δεν παρουσιάζεται και στην καλύτερη δυνατή περίοδο του χρόνου, αναλογιζόμενος τους 37 βαθμούς κελσίου που τσουρουφλίζουν τα τσιμέντα γύρω μου. Ωστόσο, κομμάτια σαν τα “Covered With Snow”, “Distance”, αλλά και “Last Cigarette” μπορούν εύκολα να εισβάλουν, καλοδεχούμενα, και σ’ ένα ζεστό κατά τ’ άλλα καλοκαιρινό βράδυ, όπου τ’ αστέρια λαμπυρίζουν ψηλά στο νυχτερινό ουρανό.
Κλείνοντας, οκέι, γνωρίζουμε ότι ετούτο το δισκάκι, δε πηγαίνει μπροστά τη μουσική, δε καινοτομεί, δε προσφέρει μια διαφορετικότητα και ένα ήχο που αντικατοπτρίζει τα χρόνια των zeros και παραπέρα, ωστόσο, επαναδιαπραγματεύεται αξιοπρεπέστατα και με αρκετά υψηλά τον πήχη, αυτό που λίγο πολύ ονομάζουμε rock μουσική. Και σίγουρα στέκεται καλύτερα από αρκετούς εκ του εξωτερικού που απολαμβάνουν δόξα, φήμη και υψηλά έσοδα, χάριν της καταγωγής και του τρόπου διεξαγωγής του παιχνιδιού στην παγκόσμια σκακιέρα της μουσικής βιομηχανίας.
www.myspace.com/playgroundnoise
www.inner-ear.gr
Άρης Μπούρας |
Live
