A THOUSAND SUNS LINKIN PARK WARNER 5/10/2010

Το καλιφορνέζικο συγκρότημα των LINKIN PARK κυκλοφόρησε το καινούριο του άλμπουμ. Τίτλος αυτού A THOUSAND SUNS και αν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό είναι μόλις το 4^ο τους άλμπουμ, κοντοστέκεσαι με την τεράστια επιτυχία τους. Στο κάτω κάτω το να πουλάς στις εποχές του download 5 και έξι δεκάδες εκατομμύρια δίσκους δεν είναι κάτι απλό. Ούτε να γεμίζεις με ευκολία τεράστια στάδια και αρένες.

Παρόλα αυτά αφήνουν την έως τώρα συνταγή, όπου κομμάτια τους αποτελούν το αγαπημένο ringtone στα κινητά ακόμα και 10χρονων παιδιών, και φτιάχνουν έναν αρκετά πιο διαφορετικό δίσκο. Δεν ξέρω αν είναι η σιγουριά της επιτυχίας ή η πραγματική ανάγκη των μουσικών για να εκφράσουν και κάτι άλλο διαφορετικό.

O τραγουδιστής των Linkin Park , Chester Charles Bennington όταν έφτιαξε τους Dead by Sunrise, οι οποίοι με το περσινό τους δίσκο γνώρισαν και καλή εμπορική επιτυχία, πιθανόν να δημιούργησε υποψίες ότι θα κάνει πια το project του ως υποκατάστατο της έως τώρα επιτυχίας με την μπάντα του.

Τελικά αυτή η διαφοροποίηση έρχεται με το νέο δίσκο των Linkin Park. Δεκαπέντε καινούρια τραγούδια, όπου αν τα έδινες σε «κάποιον στατιστικολόγο» θα σου έβγαζε ότι οι σκληρές κιθάρες… δεν ξεπερνούν ούτε το 20% του δίσκου. Και αυτό για ένα συγκρότημα που από την αρχή, μαζί με 3-4 άλλα, συνδέθηκε με αυτό που από αμηχανία ονομάστηκε ως nu-metal.

Πιο έντονα από ποτέ είναι τα ηλεκτρονικά στοιχεία, με μπόλικα keyboards, που πάνε μέχρι τους Senser ή τους ΝΙΝ, ή ακόμα και σε απλά drum machine. Δεύτερο πιο έντονο στοιχείο είναι τα αρκετά rap σημεία, αλλά έτσι κι αλλιώς ο τραγουδιστής τους πάντα είχε «κλίση» προς τη ραπ απαγγελία. Στο φινάλε όμως τα κομμάτια μη νομίζετε ότι είναι τίποτε λιτά και τέτοια. Βαρυφορτωμένα είναι, με μπόλικη ένταση να ξεπετάγεται, σκληρά όπου έκριναν ότι χρειάζεται. Πιθανόν η αίσθηση αυτή να απορρέει ότι υπάρχουν μερικά «διαλείμματα» έως και ορχηστρικά κομμάτια, που δεν τα είχαμε ποτέ συνηθίσει. Σε κάποια τους συνέντευξη και οι ίδιοι παραδέχονται ότι η εποχή των ολοκληρωμένων δίσκων καπου έχει φύγει, οπότε λένε προτιμάμε οι φαν μας να μας ακούνε track by track.

Για αυτό δεν λείπουν και οι μπαλάντες, δεν λείπουν τα πιασάρικα σαν το burning in the skies και iridescent. Τα πιο ογκώδη όπως το when they come for me, τα απλά ρυθμικά όπως το Robot boy, και πολύ ελάχιστες δόσεις καθαρόαιμου κιθαριστικού σκληρού ήχου σκόρπιες μέσα εδώ κι εκεί.

Κάποιοι απλά τo λένε ωριμότητα, πειραματισμός ή ακόμα και στροφή σε κάτι άλλο. Η πορεία θα δείξει, το γεγονός είναι ότι θα βρείτε πλουραλισμό ασυνήθιστο, που ειδικά με τα πρελούδια στα πλήκτρα θα παραξενέψουν τους οπαδούς, αλλά ίσως διευρύνουν το κοινό. Πάντως είναι ένας δίσκος που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητος.

Κυριάκος Σκορδάς