Interview με την Μαριέττα Φαφούτη 31/10/2010

Η ελληνική αγγλόφωνη μουσική σκηνή έχει κατακλειστεί και από αγγλόφωνα ,και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, εκτός από ελληνικά, ονόματα μουσικών. Όταν πας να συστήσεις κάποιον λες πρώτα το αγγλικό nickname (γιατί δεν μπορείς να παίζεις indie rock και να σε λένε Λίτσα, Κούλα, Λάκη, Τάκη…) και ύστερα το κατά κόσμον όνομα.

Η Μαριέττα Φαφούτη είναι απ΄ τις ελάχιστες περιπτώσεις αυτού του χώρου λοιπόν που κράτησε το όνομά της ως έχει, ακόμα κι αν πολλοί θεωρήσουν ότι είχε έναν λόγο παραπάνω να το αλλάξει λόγω επιθέτου που σίγουρα με το πρώτο άκουσμα δεν μπορείς να μη το σκεφτείς χιουμοριστικά. Η παραπάνω δεσποινίς λοιπόν και χιούμορ έχει αλλά και πολύ ταλέντο.

Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά “Try A Little Romance” μέσω της Inner Ear, και πάσχοντας από δύο σπάνια νοσήματα στην χώρα μας που τα λένε αισιοδοξία και ρομαντισμός, εξαπλώνει την «ίωση» μέσω μερικών απαντήσεων.

Αναπόφευκτο ως πρώτη ερώτηση να αποφύγω την : πότε και πως ξεκίνησες να παίζεις και να γράφεις μουσική;

Ξεκίνησα και να παίζω και να γράφω μαζί γύρω στ 15-16. Θυμάμαι μία φίλη μου είχε ένα πιάνο και όποτε πηγαίναμε σπίτι της πήγαινα κατευθείαν εκεί και έπαιζα ότι μου κατέβαινε στο μυαλό χωρίς να έχω ιδέα από μουσική. Για έναν μαγικό και απροσδιόριστο λόγο ό,τι έπαιζα έβγαζε νόημα. Λίγο αργότερα η φίλη μιας φίλης της μαμάς μου άνοιξε το Ωδείο Ειρεσία, που ήταν ξεχωριστό από κάθε άλλο Ωδείο. Αυτή η «φίλη» ήταν η Τζένη Θεοφανοπούλου η δασκάλα του πιάνου μου και ο άνθρωπος που μαζί με τον άλλο δάσκαλό μου τον Άγγελο Βελεγράκη κατάφεραν και απελευθέρωσαν ό,τι είχα στο μυαλό μου. Ύστερα από 6-7 χρόνια ήρθε στη ζωή μου και ο Γιάννης Κύρης, πολυαγαπημένος φίλος και δάσκαλος, και μοιράστηκε μαζί μου όλες τις γνώσεις του για να μάθω να γράφω μουσική με τη βοήθεια του υπολογιστή. Αυτή η dream team είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για ό,τι είμαι σήμερα και δεν θα πάψω ποτέ να τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

Αν σε ρωτούσε κάποιος “και τι μουσική παίζεις δηλαδή στο ντεμπούτο σου album;;” τι θα απαντούσες;

Σε μία άλλη συνέντευξη είχα παρομοιάσει τη μουσική μου με μία σκηνή με εμένα πάνω σε ένα τραμπολίνο όπου διάφορα μαγικά πράγματα γίνονταν κάθε φορά που απογειωνόμουν. Αλλά θα αλλάξω το σκηνικό τώρα για να μην γίνομαι βαρετή, προσπαθώντας να κρατήσω την ίδια αίσθηση.
Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι σε ένα ατέλειωτο καταπράσινο λιβάδι. Παίρνεις φόρα και αρχίζεις να τρέχεις, να τρέχεις, τρέχεις και πριν καν το καταλάβεις απογειώνεσαι! Ο αέρας φυσάει στο πρόσωπό σου, πολύχρωμα πουλιά πετάνε μαζί σου, σταγόνες βροχής που λαμπυρίζουν αρχίζουν να πέφτουν από τον ουρανό, ουράνια τόξα δημιουργούνται μπροστά στα μάτια σου και σε καλούν να αρχίσει να στροβιλίζεις γύρω τους. Είσαι απόλυτα ελεύθερη, χαρούμενη και πλήρης και όταν έρχεται η ώρα που θες να κλείσεις τα μάτια σου και να αφεθείς, νιώθεις ένα μαγικό πάπλωμα να σε σκεπάζει και αφήνεσαι να ταξιδεύεις γλυκά με κάθε φύσημα του ανέμου. Και σε όλη αυτή τη σκηνή πρόσθεσε πολλές δόσεις από 60s, 70s στοιχεία, θεατρικότητα, πινελιές από μιούζικαλ και όλα αυτά πλημμυρισμένα από ποπ διάθεση.

Έχεις μπει για τα καλά στην, ας πούμε, μουσική βιομηχανία ενός συνθέτη, μιας και έχεις αναλάβει πολλά μουσικά projects, για γνωστές εταιρίες (το αγαπημένο μου απ’ αυτά νομίζω πως είναι αυτό που έγινε για το Χαμόγελο του Παιδιού/Ζαγόρι για το spot “Heroes”), πως ακριβώς δουλεύεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Διαλέγουν τα ήδη γραμμένα κομμάτια σου ή γράφεις «κατά παραγγελία»;

Συμβαίνουν και τα 2. Έχει τύχει να πάρουν μουσική που είχα γράψει για τελείως άλλο λόγο και απλά την άκουσαν και μου τη ζήτησαν, όπως έχει τύχει να μου δώσουν ένα brief ή ένα σποτ για να τα ντύσω εγώ η ίδια με τη μουσική. Σε κάθε περίπτωση θέλω να επισημάνω πως η μουσική για τη διαφήμιση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι μουσική χαμηλότερης ποιητικής αξίας από τα τραγούδια που γράφω. Κάθε μουσική για όποιο λόγο και αν την γράφω σημαίνει πολλά για εμένα και είναι μια διαδικασία πολύτιμη.

Επίσης είσαι συνθέτρια μουσικής για θεατρικά έργα και μιούζικαλ της Αφροδίτη Παρζακώνη όπως και για πολλά film. Ξεχωρίζεις κάποια διαδικασία που προτιμάς και σου αρέσει περισσότερο απ’ όλα αυτά; Γράφοντας ένα album, για ένα θεατρικό ή τηλεοπτικό έργο ή μια διαφήμιση;

Προτιμώ τη διαδικασία του να δουλεύω για καλές δουλειές και με καλούς συνεργάτες. Ανεξαρτήτως αντικειμένου. Για εμένα οι συνεργάτες είναι το άλφα και το ωμέγα. Και ευτυχώς μέχρι στιγμής ήμουν πάρα πολύ τυχερή σε αυτό τον τομέα. Πάντως το album ήταν πιο δύσκολη σαν εμπειρία γιατί ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Ενώ το να φτιάχνω μουσική για μια εικόνα ή για ένα σενάριο είναι πλέον σχεδόν φυσική διαδικασία.

Άλλη μια απασχόληση σου (πως τα καταφέρνεις;;; αν κάποιος απ’την Amita διαβάζει, σε προτείνω για τον επόμενο χορηγό θετικής ενέργειας!) είναι το site http://www.bankit.gr , ένας όπως διάβασα, διαδικτυακός τόπος για καλλιτέχνες από όλες τις κατηγορίες τεχνών. Πες μου λίγα πράγματα για αυτήν την προσπάθεια….

Χαχα από θετική ενέργεια άλλο τίποτα. Επίσης τα καταφέρνω γιατί δεν είμαι μόνη μου, αλλά έχω υπέροχους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι. Το bankit.gr λοιπόν είναι μία πολύ μεγάλη αγάπη μας. Πρόκειται για μία διαδικτυακή καλλιτεχνική πολιτεία που φιλοξενεί δωρεάν καλλιτέχνες προερχόμενους από 20 κατηγορίες τεχνών και τα έργα τους. Για να πάρει ζωή αυτή η πολιτεία δουλέψαμε πολύ η Ελευθερία, ο Λευτέρης, ο Γιάννης, η Νάνσυ, η Κλαίρη, η Μπέτυ, ο Μάριος και ο Πάνος.

Το παραπάνω site μαζί με το Artogether festival είναι, αν δεν κάνω λάθος, μια μη κερδοσκοπική προσπάθεια. Άραγε υπάρχει ελπίδα κάποια στιγμή τέτοιου είδους καλλιτεχνικές προσπάθειες να πάψουν να είναι μη κερδοσκοπικές ώστε και να γίνονται μεγαλύτερα events αλλά και για να μπορούν αυτοί που τις διοργανώνουν να ζουν απ’ αυτό και να μην τρέχουν μετά να σερβίρουν καφέδες ή για οποιαδήποτε άλλη δουλειά;

Αχ τώρα μας έκανες την καρδιά περιβόλι. Όλα αυτά τα χρόνια (5 αν δεν κάνω λάθος) υποστηρίζουμε οικονομικά όλη αυτή την προσπάθεια με δικά μας έξοδα. Πληροφοριακά πάντως το ARTogether Festival -το οποίο πραγματοποιήθηκε φέτος για 3^η χρονιά- δεν ήταν καθόλου μικρό event απλά δεν είχαμε τα μέσα να προβληθεί όπως άλλα φεστιβάλ που έχουν 100 χορηγούς επικοινωνίας και τα σχετικά. Συμμετείχαν συνολικά πάνω από 150 καλλιτέχνες από 20 κατηγορίες τεχνών και παρουσιάστηκαν περισσότερα από 300 έργα. Και επί 3 μέρες γινόταν πόλεμος από κόσμο. Αυτό ήταν το καλό της υπόθεσης. Το κακό ήταν ότι μετά δεν είχαμε χρήματα να πάμε διακοπές. Καλά, ίσως όχι και τόσο χάλια, αλλά έχουμε συνηθίσει να είμαστε λίγο ταπί μετά από κάθε φεστιβάλ. Αγαπάμε απεριόριστα την πολιτεία μας και έχουμε πολλά όνειρα για την ίδια και τους καλλιτέχνες που ζουν μέσα σε αυτήν, αλλά η αλήθεια είναι πως χρειαζόμαστε οικονομική υποστήριξη και από άλλους φορείς για να μπορέσουμε να κάνουμε αυτά τα όνειρα πραγματικότητα. Πάντως η ανταπόκριση του κόσμου σε ό,τι ετοιμάζουμε είναι πραγματικά συγκινητική.

Έχεις καταφέρει η μουσική να είναι πλέον το βιοποριστικό σου επάγγελμα (πράγμα σπάνιο στον χώρο).

Ναι τι να σου πω. Γι’ αυτό δουλεύω τα τελευταία 7 χρόνια και ως copywriter. Η πλάκα είναι πως πήγα δοκιμαστικά για ένα μήνα και έχω μείνει τόσο καιρό. Κοίτα, δεν σου κρύβω ότι θα προτιμούσα να κάνω μόνο μουσική. Όμως τα πράγματα δεν είναι εύκολα για έναν ελεύθερο επαγγελματία και από την άλλη στην πρωινή μου δουλειά έχω είμαι σε ένα περιβάλλον προστατευμένο με ανθρώπους που έχουν γίνει πια αγαπημένοι μου φίλοι. Οπότε τα προχωράω παράλληλα και βλέπουμε πως πάει. Πάντως μία ζωή όπου θα ζω από τη μουσική μου ακούγεται ονειρεμένη!

Πως θα αντιδρούσες αν μάθαινες ότι 50 άτομα ή και περισσότερα “κατέβασαν” το album σου;

Άλλη μια πονεμένη ιστορία. Αν το κοιτούσα τελείως εγωιστικά δεν θα με ένοιαζε. Ίσα ίσα που θα χαιρόμουν που αρέσει η μουσική μου σε ανθρώπους και βρίσκουν τρόπους να την ακούσουν. Ωστόσο δεν μπορώ να το δω έτσι. Πες ότι εγώ είμαι μία μουσικός που γράφω πράγματι για να μοιραστώ τα συναισθήματά μου με το κοινό μου και δεν με ενδιαφέρει να βγάλω χρήματα. Έλα όμως που για να βγει ο δίσκος μου δεν θα χρειαστεί να δουλέψω μόνο εγώ. Είναι ένας ολόκληρος μηχανισμός από πίσω ο οποίος εργάζεται με τις ώρες για να βγω εγώ και να πουλήσω μούρη. Ε λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, από τον μουσικό που θα έρθει να παίξει στο δίσκο, μέχρι τον ηχολήπτη, μέχρι την εταιρεία που θα εκτυπώσει το cd και φυσικά τη δισκογραφική που θα επενδύσει τόσα χρήματα σε έναν δημιουργό, είναι άνθρωποι που δούλεψαν ουσιαστικά για τον κάθε δίσκο που βγαίνει. Και είναι σημαντικό για τον ακροατή να μπορεί να εκτιμήσει αυτό τον κόπο.

Στο album κιθάρα παίζει ο Λάμπης Κουντορόγιαννης (Modrec) και ο Θανάσης Χριστοδούλου (LumiereBrother) ηλεκτρική κιθάρα σε ένα κομμάτι και πιάνο σε ένα άλλο. Πως κατάφερες τον πρώτο να μην παίξει punk και τον δεύτερο να μην σε κλειδώσει έξω από το studio και παίξει εκείνος σ’όλα τα κομμάτια πιάνο; Επίσης ο παραγωγός του album, Νίκος Αγγλούπας (Ottomo), συμμετέχει με φωνητικά σε αρκετά κομμάτια. Του έγινε μήπως κάποιου είδους εκβιασμός ή είναι κάτι που συνηθίζει;

Καλά κατ’ αρχήν να σου πω ότι ήταν μεγάλη μου τιμή που αυτοί οι δύο σπουδαίοι μουσικοί έπαιξαν στον δίσκο μου. Είμαι μεγάλη φαν και του Λάμπη και του Θανάση. Τα τραγούδια ήταν ενορχηστρωμένα πριν ηχογραφηθούν, οπότε ο Λάμπης ήταν ευγενής και έμεινε στην ενορχήστρωση πάνω κάτω. Ωστόσο πέρασε διακριτικά και τις τσαχπινιές του. Στον επόμενο δίσκο ωστόσο, αν ξανασυνεργαστούμε, θα του ζητήσω να κάνει ό,τι θέλει γιατί απ’ ότι έχω καταλάβει έχει την καταπληκτική ικανότητα να δίνει μαγικές διαστάσεις σε όποιο κομμάτι συμμετέχει.

Όσο για τον Θανάση, είχε έρθει στο στούντιο αφού είχαν ηχογραφηθεί τα κομμάτια, τα άκουσε και του άρεσαν πολύ. Του είπα λοιπόν ότι θα χαιρόμουν να έχει οποιαδήποτε συμμετοχή εκείνος θέλει μόνο και μόνο επειδή είχα ακούσει μουσικές του και είχα ενθουσιαστεί. Ε δεν ήθελε και πολύ, βάλαμε το ouverture να παίζει και απλά ο Θανάσης έκανε από πάνω τα μαγικά του.

Όσο για το κεφάλαιο Νίκος Αγγλούπας εννοείται και υπήρξε εκβιασμός. Του είχα πει από την αρχή ότι ήθελα να τραγουδήσουμε μαζί ένα τραγούδι γιατί μου άρεσε πολύ η φωνή του και μου το έπαιζε δύσκολος. Έπεσε γρήγορα όμως το φρούριο και να που τώρα έχω όλα τα κορίτσια που ακούνε το goodbye my love να με ρωτάνε για αυτόν τον άντρα με την τέλεια φωνή.

Και τέλος, με αφορμή τον τίτλο του album “Try a little romance”, ο ρομαντισμός θα μας σώσει, ή έστω θα κάνει την καθημερινότητα πιο εύκολη; Ή απλά μας κλείνει τα μάτια με ψευδαισθήσεις;

Ο ρομαντισμός δεν είναι ψευδαίσθηση. Ψευδαίσθηση είναι να πείθεις τον εαυτό σου ότι δε μπορείς να απελευθερωθείς από μια μίζερη, βαρετή καθημερινότητα. Ο ρομαντισμός είναι κάτι που όλοι κρύβουμε μέσα μας και τον αφήνουμε να απελευθερωθεί υπό συγκεκριμένες συνθήκες (κοίτα έρωτας, πεταλούδες στο στομάχι και τα σχετικά). Και ναι μπορεί να μας σώσει, να μας κάνει να νιώθουμε πιο ελεύθεροι, πιο ειλικρινείς, πιο εύθραυστοι, πιο αληθινοί, πιο χαρούμενοι. Πιο όμορφοι ως οντότητες. Και μη μου πεις πως δεν έχεις παρατηρήσει ότι είσαι πιο όμορφη όταν είσαι ερωτευμένη…

http://www.mariettafafouti.com/

http://www.myspace.com/mariettafafouti

Όλγα Ροΐδη

Atraktos.Net