WAKE UP THE NATION PAUL WELLER V2 / ISLAND 10/11/2010

Έχει εδώ και μερικές εβδομάδες που από το καθημερινό μου playlist δε λέει να ξεκολλήσει ένα από τα πρόσφατα κατασκευάσματα του μέγιστου Paul Weller. Και μάλιστα, το παράδοξο της υπόθεσης (αν μπορεί βέβαια να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο στις ημέρες μας) είναι ότι το επικείμενο κομμάτι έφτασε στα αυτιά μου στη ρεμιξαρισμένη του version, πολύ πριν πάρω είδηση την αυθεντική. Είναι αυτός ο αργόμπιτος στρόβιλος, τα απολαυστικά καθαρτήρια έγχορδα και η καθαρή drum session ενός άλλου μεγάλου (βλέπε Clem Cattini) που έφερε μπροστά στο προσκήνιο το καταπληκτικό remix του Leo Zero, στο “No Tears To Cry”, που σ’ οδηγεί σταθερά σ’ ένα οκτάλεπτο περίπατο, γεμάτο πολύχρωμες μελωδίες και northern soul αναθυμιάσεις. Όσο για την original version του κομματιού, τρίτο κατά σειρά του “Wake Up The Nation” (10^ου παρακαλώ solo album του Modfather), δύο λεπτά και εικοσιτέσσερα δεύτερα είναι υπέρ αρκετά, για να αναλογιστεί κανείς που βαδίζει ο πάλαι ποτέ αναβιώσας του Mod κινήματος και ιδρυτής των αλησμόνητων The Jam.

Την ίδια στιγμή που άλλοι της γενιάς του φυτεύουν καρότα στο χωριό τους, ή απολαμβάνουν τις υπερπολυτελείς τους βίλες, την ίδια στιγμή που άλλοι μουσικοί όπου ξεκίνησαν περίπου την ίδια εποχή, αναζητούνε το χαμένο τους ταλέντο και την πάλαι ποτέ μεγάλη τους έμπνευση ανάμεσα σε ντρόγκες και τόνους αλκοόλ, ή περιφέρονται σε γελοιότητες των media, την ίδια στιγμή που συνοδοιπόροι του στη μουσική βιομηχανία αναλώνονται σε φιλανθρωπικές αστειότητες φτηνού εντυπωσιασμού ή υπερμεγέθη live show υπέρμετρου αυνανισμού, ο Paul Weller στα 52 του, συνεχίζει με ήθος και αξιοπρέπεια, όντας πραγματικά δημιουργικός και γνωρίζοντας πολύ καλά και που πατάει αλλά και που πηγαίνει, με κυκλοφορίες που δεν αποτελούνε απλές καταθέσεις ανούσιας περιεκτικότητας, ώστε να διατηρηθεί απλά και μόνο ο μύθος που έχτισε, είτε με τους Jam (κατά κύριο λόγω), είτε με τους μετέπειτα - πιο soulful - Style Council.

Σε λιγότερο από σαράντα λεπτά, ο Paul Weller σφηνώνει δεκαέξι κομμάτια, όπου ολόκληρη η rock ‘n’ roll πεμπτουσία παρελαύνει αμέριμνη, παραδίδοντας μαθήματα συνθετικής ικανότητας αλλά και εκτέλεσης, σε αρκετούς νεανίες που φιγουράρουν σε φαντεζί εξώφυλλα του NME ή άλλων μουσικών φυλλάδων. Από τις γκαζωμένες κιθάρες του “Wake Up The Nation” και του “Two Fat Ladies”, έως το προαναφερθέν θαυμάσιο “No Tears To Cry”, το “Fast Car / Slow Traffic” με τον Bruce Foxton να παίζει μπάσο δίπλα στον Weller τριάντα χρόνια μετά την συνύπαρξή τους στους Jam, αλλά και το "7&3 Is the Strikers Names" όπου ο Kevin Shields των My Bloody Valentine χτίζει ένα psycho-rock τοίχος με τις κιθάρες του, στη γλυκιά “Adromeda”, όπου ψυχεδελίζουσες κιθάρες πάνε πακέτο μ’ ένα ευγενικό ποπ ξετύλιγμα. Λίγο David Bowie και T-Rex αύρα στο “Up The Dosage”, λίγο Dylan-ικός αέρας στο blues - rock τρένο του "Grasp & Still Connect”, ενώ στο blue-eyed funk του “Aim High” ο Weller θα αποτίσει φόρο τιμής σ’ άλλα μεγαθήρια που βάλανε χεράκι στη συνθετική του στροφή και πιο soulful καλλιτεχνική του αναζήτηση (βλέπε Barry White, Curtis Mayfield και τα ρέστα δηλαδή). Στις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ θα έβαζα αβλεπτεί και το “Find The Torch, Burn The Plans”, κομμάτι όπου ξεχειλίζει από θετική ενέργεια και από αυτά που θα εκλιπαρούσες να πετύχεις live, ώστε να ξελαρυγγιαστείς και συ παρέα με τον Weller. Όσο για το “Trees”, ακόμη προσπαθώ να χωνέψω πώς μπορούνε να συνδυαστούν επιτυχώς τα blues με την electronica, αλλά και η punk με τη ψυχεδέλεια.

Είναι στιγμές που νομίζω ότι θα μπορούσα να μιλάω (γράφω) ώρες για τον Paul Weller και το παρόν του, το οποίο στέκει κάτι πολύ παραπάνω από απλώς αξιοπρεπές, παράλληλα όμως έχω την αίσθηση ότι δε χρειάζεται να αναφερθούν περισσότερα, για μια από τις πιο δημιουργικές και σεβαστές μορφές της Βρετανικής Ροκ μουσικής σκηνής. Όσο για τη φωνή του, μεταλλική, τραχιά, ακούραστη, απλά γαμηστερή, για να μη το κουράζουμε κιόλας.

Κλείνοντας, μη ξεχάσω ν’ αναφέρω την πολύ σημαντική συνεισφορά του Simon Dine, τόσο στην παραγωγή, όσο και στη σύνθεση των περισσοτέρων κομματιών, ενώ, φυσικά, αναζητείστε οπωσδήποτε τη deluxe edition του άλμπουμ, όπου περιλαμβάνει ένα εξαιρετικό πακέτο εναλλακτικών εκτελέσεων και ρεμίξ. The Bees, Richard Hawley, Noonday Underground, Nick Zinner (Yeah Yeah Yeahs), The Amorphous Androgynous, μερικοί από αυτούς όπου εκτοξεύουν τις εκτελέσεις ή τις αποδομούν, σχηματίζοντας κάτι τελείως διαφορετικό. Απολαυστικότατο και το βιβλιαράκι με extra photo υλικό, αλλά και σημειώσεις ενός άλλου σπουδαίου του είδους του, του Irvine Welsh.

Επιπλέον, για τους αμετανόητους fan, αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί - με extra υλικό ως συνήθως - και η επετειακή re-mastered έκδοση του “Sound Affects” των Jam, 30 χρόνια από τότε που πρωτοέσκασε μύτη, ενώ επίσης, στα τέλη του Νοέμβρη, έχουμε και την κυκλοφορία του “Find The Torch, Burn The Plans” (CD+DVD με live πραμάτεια), για ακόμη περισσότερο Paul Weller. Τέλος.

www.paulweller.com

Άρης Μπούρας