ROCK THE BALLET ΘΕΑΤΡΟ BADMINTON 17/11/2010

Σχόλια για την παράσταση της 10/11/10.

Το 1979 ο Freddie Mercury βρισκόταν σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση με τη συμμετοχή του Royal Ballet στο Λονδίνο, όταν δέχτηκε την πρότασή τους να συμμετέχει σε μια επόμενη παράστασή τους. «Έκανα εξάσκηση, έκανα εκτάσεις… προσπάθησα να κάνω σε μια βδομάδα αυτά που εκείνοι έκαναν για χρόνια. Ήταν σκέτος φόνος. Μετά από δυο μέρες, υπέφερα. Πονούσα σε σημεία που ούτε ήξερα ότι είχα!» Τρεις δεκαετίες μετά, και παρακολουθώντας τον Rasta Thomas και τους Bad Boys of Dance να κλείνουν (πριν το ενκόρ τους) το Rock the Ballet με το «Bohemian Rhapsody» των Queen, υπέροχα χορογραφημένο και με τρόπο που έβγαζε απ’ το κοινό όλη την έξαψη μιας συναυλίας και τον θαυμασμό μπροστά στην τέχνη του χορού, σκεφτόμουν ότι τελικά δεν πρέπει να υπάρχουν στεγανά ανάμεσα σε κανένα «είδος», είτε μουσικό, είτε χορευτικό, είτε οποιασδήποτε άλλης τέχνης.

Το ίδιο ακριβώς δηλαδή που ήθελαν να μας μεταφέρουν και οι δημιουργοί και συντελεστές του Rock the Ballet: ένα μπαλέτο, όπως έλεγε και το δελτίο τύπου, χωρίς σφιχτά κολάν -αλλά με τζιν, σακάκια και φόρμες-, χωρίς Τσαϊκόφσκι και Προκόφιεφ – αλλά με Coldplay, U2, Queen, Black Eyed Peas, Prince και Michael Jackson.

Εντάξει, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι μουσικά η παράσταση βασιζόταν τελικά περισσότερο σε pop παρά σε rock κομμάτια, ωστόσο αυτό λίγη σημασία έχει, αφού η πρόθεση ήταν να συνδυαστούν δύο φαινομενικά αντίθετα μεταξύ τους ρεύματα. Οι έξι άντρες χορευτές «κρατούσαν» τον μεγαλύτερο χρόνο στην σκηνή, συνδυάζοντας σύγχρονη χορογραφία με εμβόλιμες κλασικές κινήσεις μπαλέτου, που δεν ξένιζαν όμως καθόλου ούτε φάνταζαν περίεργες ή αταίριαστες με τη μουσική. Η μοναδική μπαλαρίνα συμμετείχε φτιάχνοντας ένα μικρό story που για μένα κορυφώθηκε με τους ήχους του «Faithfully» των Journey: η χορογραφία, τα φώτα και το συγκεκριμένο κομμάτι έκαναν για μερικά λεπτά τον χρόνο να γυρίσει πίσω, ακριβώς στο 1983.

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πολύ ζεστά, χειροκροτώντας, φωνάζοντας και επευφημώντας – ακριβώς όπως σε ένα live – με μεγαλύτερο ενθουσιασμό στα αφιερωμένα στον Michael Jackson κομμάτια (η μετά θάνατον αναγνώριση καλά κρατεί). Αλλά και τα Bad Boys το απόλαυσαν, σπάζοντας τον τοίχο ανάμεσα στην σκηνή και τους θεατές και φωνάζοντας και παροτρύνοντάς τους να συμμετέχουν. Πίσω από τους χορευτές μία οθόνη πρόβαλλε αρκετά συμπαθητικά βίντεο που βοηθούσαν στην ατμόσφαιρα, ειδικά στο σημείο που έπρεπε να δοθεί η αίσθηση νύχτας. Πολύ καλές εντυπώσεις και από τον ήχο, που παρά την μεγάλη ένταση, ακουγόταν καθαρότατος από κάθε σημείο του θεάτρου.

Δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ πώς θα φάνηκε η παράσταση σε κάποιον που είναι καλύτερος γνώστης του μπαλέτου - πώς δηλαδή θα «χτυπούσε» αυτή η αντίθεση με το κλασικό και αν θα θεωρούσε την επιλογή του Rasta Thomas καινοτομική ή ότι «σπαταλάει» το (εμφανές) ταλέντο του σε πιο «εύκολα» πράγματα. Όπως και να το δει κανείς όμως, το σίγουρο είναι πως έχει στήσει μια feel-good, διασκεδαστική παράσταση που με λίγο περισσότερη σκηνογραφία θα μπορούσε να απογειωθεί ακόμη πιο πολύ.

Φωτεινή Δράκου