ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ 25/11/2010

ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ

24-11-10

Για τρίτη χρονιά ανεβαίνει στο Θέατρο Βασιλάκου η παράσταση για τη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, με ερμηνεύτρια την Νένα Μεντή, σε σκηνοθεσία και σενάριο Πέτρου Ζούλια (βασισμένου στο βιβλίο της εγγονής της Παπαγιαννοπούλου, Ρέας Μανέλη) και έχοντας μαζέψει αρκετά βραβεία και πολύ θετικές κριτικές από τις δύο προηγούμενες σαιζόν.

Είναι προφανές απ’ την αρχή κιόλας του έργου, ότι η Νένα Μεντή παίζει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της, με μια ερμηνεία που τραβάει τους θεατές από το γέλιο στην συγκίνηση και αντίστροφα, ζωντανεύοντας τους χαρακτήρες και δημιουργώντας πολύ έντονες εικόνες και συναισθήματα. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε, ότι παρ’ ότι το σκηνικό μας δείχνει μόνο ένα δωμάτιο απ’ το σπίτι της Ευτυχίας, στο τέλος οι θεατές νιώθουν ότι έχουν περάσει από την Μικρά Ασία του ’20, τα καμαρίνια του Χιώτη, διαδρόμους νοσοκομείων, αυλές σπιτιών και φιλικά γλέντια. Επίσης, μπορεί το έργο να είναι μονόλογος, αλλά τα πρόσωπα που «εμφανίζονται» είναι το ίδιο ζωντανά όπως αν έπαιζαν κι αυτά στη σκηνή και περιγράφονται πολύ ανάγλυφα στους διαλόγους που πιάνει η Ευτυχία με τους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού, τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τους συνεργάτες της και τα μέλη της οικογένειάς της.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η σκηνογραφική προσέγγιση σε συνδυασμό με την σκηνοθεσία, ειδικά στο πώς συνδέεται και επηρεάζεται από τις απώλειες στη ζωή της ηρωίδας - όχι ότι είχαν μείνει και πολλά περιθώρια να μην ταυτιστεί κανείς, τόσο από το ίδιο το κείμενο όσο και από την μεστή ερμηνεία της Μεντή, πάντως αυτή η συγκεκριμένη επιλογή σίγουρα εντείνει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η μουσική, που τόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή της Παπαγιαννοπούλου, δεν θα μπορούσε να λείπει από μια παράσταση για τη ζωή της, κι είναι εκεί σχεδόν σε κάθε σκηνή, με αποσπάσματα από όλα τα τραγούδια στα οποία έδωσε τους στίχους της.

Σεναριακά, ο Πέτρος Ζούλιας στάθηκε εν μέρει τυχερός – το υλικό που είχε στα χέρια του ήταν απίστευτα πλούσιο σε εικόνες και η προσωπικότητα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου δυνατή, ενδιαφέρουσα και γεμάτη ζωντάνια. Τα κατάφερε όμως τέλεια στο δύσκολο κομμάτι: να συνθέσει τα αποσπάσματα μια ζωής γεμάτης ανατροπές και να ενσωματώσει τον ρεαλισμό μιας πραγματικής, υπαρκτής πορείας ενός ανθρώπου και όσων αγάπησε, στα στενά όρια μιας σκηνής. Ο ρυθμός της παράστασης είναι πραγματικά εξαιρετικός, δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο και αντίθετα, κάνει τους θεατές να περιμένουν με ανυπομονησία την επόμενη ιστορία απ’ το στόμα της Ευτυχίας. Όταν πια πέφτει η αυλαία, η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έχει γίνει ένα βαθιά οικείο πρόσωπο, σαν κάποια γυναίκα που θα μπορούσε να ανήκει στην οικογένεια όλων και να την γνωρίζαμε από χρόνια.

Μπορείτε επίσης να δείτε μια παλαιότερη άποψη του atraktos εδώ

Φωτεινή Δράκου