 |
|
|
|
ARCADE FIRE, FUCKED UP
|
ARCADE FIRE
OPENING ACT :FUCKED UP
ZENITH / MUNICH
28 NOVEMBER 2010
Είναι δεν είναι έξι η ώρα το απόγευμα όταν κι αφήνουμε το ξενοδοχείο, για να πάρουμε το δρόμο προς το κέντρο του Μονάχου. Η ατμόσφαιρα ήδη γιορτινή στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας, με τα Χριστούγεννα να κάνουνε ποδαρικό με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις, και με το κλίμα και την όλη ατμόσφαιρα - στιγμές – να θυμίζουνε πραγματικά παραμύθι, από αυτά που μάλλον δύσκολα θα έχουμε την ευκαιρία να αναγνώσουμε και πόσο μάλλον να ζήσουμε, στις σκυθρωπές και ολίγον - κακά τα ψέματα - άσχημές μας πόλεις (Αθήνα – Θεσσαλονίκη κατά βάση). Με το ταμείον μείον, τη μελαγχολία παρατεταμένη και τον προβληματισμό πλέον να παίρνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητα ουκ ολίγων συνανθρώπων γύρω μας, στιγμές θαρρώ πως το Πάσχα θα καθότανε σ’ όλους μας λιγάκι πιο βολικό και ταιριαστό. Ας είναι.
Με το κρύο σταθερά τώρα κάτω από τους μηδέν βαθμούς κελσίου και το χιόνι να κάνει δειλά δειλά την εμφάνισή του, αποφασίζουμε πως ένας ζεστός καφές κρίνεται απαραίτητος προτού ξαναπέσουμε με τα μούτρα στις Βαυαρικές μπύρες. Κόσμος πολύς, βρίσκεται σε ασταμάτητη οινοποσία και κατανάλωση πάσης φύσεως εδεσμάτων (με τα λουκάνικα να έχουνε – προφανώς - περίοπτη θέση στις προτιμήσεις των περισσοτέρων). Έξι και κάτι, έρχεται η ώρα να πάρουμε τον υπόγειο, ώστε να κατευθυνθούμε προς το συναυλιακό χώρο. Οι πληροφορίες που έχουνε φτάσει στ’ αυτιά μας, μιλάνε για ένα τέταρτο περίπου δρόμου, έως ότου προσεγγίσουμε το Zenith Halle, όπου σύμφωνα με τους διοργανωτές θα άνοιγε τις πόρτες του στις 18:30, καθότι 20:00 η επίσημη ώρα έναρξης της βραδιάς.
Με την πρόσβαση σχετικά εύκολη, βρισκόμαστε στην τελική ευθεία προς το χώρο που θα φιλοξενήσει για δεύτερη φορά (μετά το 2007) τους Arcade Fire . Ευδιαθεσία, χαρά, ανυπομονησία, οι λέξεις που στριφογυρίζουνε στον παγωμένο αέρα της περιοχής. Το ελληνικό fan club μεγαλώνει, και η είσοδος ζωντανεύει μπρος μας την προσμονή αρκετών εβδομάδων. Σταδιακά, επανέρχονται στο μυαλό μου οι κλασικοί, υποχόνδριοι φόβοι, που κάνουνε την εμφάνισή τους πριν από σημαντικά live. Θα έχει αρκετές τουαλέτες κοντά στο stage; Θα μπορούμε γρήγορα και χωρίς καθυστέρηση να πάρουμε μπύρες από τα μπαρ; Πού στο καλό θα βάλουμε τα παλτά μας, τα κασκόλ και το σκούφο που κατέβασα από το πατάρι της μάνας μου; Προφανώς αδυνατούμε να συλλάβουμε ωσάν πτωχοί Έλληνες ότι βρισκόμαστε στη Γερμανία και κάποια πράγματα εξυπακούονται. Άνετη πρόσβαση και μηδαμινές ουρές σ’ όλους τους χώρους, γκαρνταρόμπα - προσέξτε - για όσους επιθυμούν να τη χρησιμοποιήσουν, αφήνοντας ένα μικρό χρηματικό ποσό. Η χωρητικότητα του Zenith; Κοντά στις 8000 παρακαλώ. Όσο για το χώρο, επιβλητικός, βιομηχανικός, τεράστιος. Οι φήμες που πηγαινοέρχονται στα αυτιά μας, αναφέρουν πως επρόκειτο για παλιό εργοστάσιο, το οποίο και έχει μετατραπεί σε σύγχρονο πολιτιστικό και εκθεσιακό χώρο, φιλοξενώντας κατά κύριο λόγω συναυλίες.
Το ρολόι δείχνει 20:00 ακριβώς όταν και κάνουνε την εμφάνισή τους στο stage οι συμπατριώτες των Arcade Fire με το προσωνύμιο Fucked Up. Αρκετά hardcore για τον μέσo fan των Arcade Fire, παρουσιάζουνε ένα σετ κομματιών με τσίτα τα γκάζια και τις κιθάρες να ουρλιάζουνε ασταμάτητα, δημιουργώντας αν μη τι άλλο αρκετό θόρυβο καθ όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους. Συμπαθείς και διασκεδαστικοί ως ένα σημείο, αδυνατώ ν’ ακολουθήσω τις brutal κραυγές και επικλήσεις του γεματούλη frontman, που λανσάρει βερμούδα, «κοιλίτσα», φουλ επίθεση. Σ’ έναν άλλο χώρο ίσως θα μου ήτανε περισσότερο αρεστοί, οπότε αποφασίζω να ικανοποιήσω τις καταναλωτικές μου ορμές στον πάγκο όπου φιλοξενούνται το merchandise των Arcade Fire, αλλά και οι http://www.kanpe.org/ και http://www.pih.org/ αντίστοιχα, φιλανθρωπικοί οργανισμοί που στηρίζει η μπάντα από τον Καναδά (τα γνωστά κακεντρεχή σχόλια ας τ’ αφήσουμε στην άκρη, κι ας δεχτούμε - όσο μπορούμε - τις αγνές προθέσεις των μελών του group).
Εννέα παρά, με τους Fucked Up να έχουν αποχωρίσει (δίχως ν’ ανοίξει μύτη εν τέλει) και την προσμονή στο ζενίθ - καλή ώρα, παίρνουμε εσωτερική και πλησιάζουμε όσο μπορούμε στο stage. Γερμανοί όλων των ηλικιών, ανυπόμονοι, δημιουργούν ένα πρέσινγκ στις προ των χαρακωμάτων σειρές. 21:04 τα φώτα έχουν σβήσει, εκστατικά επιφωνήματα υποδέχονται τα πρώτα μέλη του group που προσέρχονται στη σκηνή. Χωρίς πολλά πολλά, αλλά με το χαμόγελο έντονο στους περισσοτέρους της μπάντας, ξεκινάει ένα σετ όπου εξ αρχής σ’ αρπάζει από τα μαλλιά. “Ready To Start”, σταθερά εναρκτήριο κομμάτι της φετινής τους περιοδείας, με διπλά ντραμς να σφυροκοπάν, κιθάρες να δημιουργούνε ένα απροσπέλαστο ογκώδες τοίχος. Χειροκροτήματα, γουρλωμένα μάτια, ανακούφιση και χαμόγελα, για όλους εμάς που ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι από την Ελλάδα, φοβούμενοι στιγμές είναι η αλήθεια, μιας τυχόν χλιαρής ή αδιάφορης εμφάνισης. Στην επιφώνηση του “…Alexander…” από το Laika και το δεύτερο Neighborhood, νιώθω ήδη την πρώτη ανατριχίλα να διαπερνάει τη σπονδυλική μου στήλη ολάκερη. Οι κιθάρες σταθερά μπροστά, τα βιολιά από πίσω να κλαψουρίζουνε μανιασμένα. Όσο για τον ήχο του Zenith Halle, νομίζω εξαιρετικός, ζωντανός, τουλάχιστον από το σημείο όπου βρισκόμασταν εμείς.
Από κει και πέρα, στη μιάμιση ώρα - και παραπάνω ίσως - που οι Arcade Fire παίξανε, παρουσιάσανε ένα σετ με τραγούδια και από τα τρια τους lp, με το “ The Suburbs ” να έχει την τιμητική του - κατά κύριο λόγo - στο πρώτο μισό της συναυλίας και ένα best of στο υπόλοιπο αυτής. Λιγομίλητοι, αλλά καθόλου μπλαζέ, στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, είχα την αίσθηση ότι μπροστά μου βρισκότανε μια μπάντα όπου κακά τα ψέματα, κινείται άψογα επαγγελματικά (με ότι θετικό, αλλά και αρνητικό ίσως για κάποιους άλλους, συνεπάγεται αυτό). Πολυοργανίστες οι περισσότεροι εξ αυτών και με συχνές εναλλαγές στη σκηνή, δημιουργούσαν ένα στρώμα ήχων και μελωδιών όπου πλημμύριζε την αίθουσα κάθε στιγμή, ενώ τα φωνητικά και τα σημεία των τραγουδιών όπου στιγμές όλα τα μέλη της μπάντας τραγουδούσανε ταυτοχρόνως, πραγματικά αψεγάδιαστα, εντυπωσιακά. Η Regine Chassagne ήτανε βέβαια φορές που ένιωθα να μη πολυτραβάει και να κινείται αδύναμα στα φωνητικά της μέρη, αλλά το ευγενικό της και γεμάτο παιδικότητα χαμόγελο σε έκανε να της συγχωρέσεις τυχόν αδυναμίες. Όσο για τον Win Butler, πραγματικός τσογλαναράς, αλλά κατά βάθος ευγενής και συμπαθής, στεκότανε περήφανα στην εμπροσθοφυλακή, γεμάτος αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό του. Αναμφισβήτητα από τους σημαντικότερους και χαρισματικότερους frontman αυτή τη στιγμή στη rock μουσική βιομηχανία.
Το κοινό απ’ την άλλη (sold out φυσικά η συναυλία), ενώ στην αρχή πήγαμε να το κρίνουμε εξυπνακίστικα, με αρνητική διάθεση και ύφος, για το ψυχρό και ανέκφραστο στήσιμο των Γερμανών, στην πορεία της συναυλίας, μάλλον μας διέψευσε πανηγυρικά. Γνώστες των στίχων, με τα «γηπεδικά» επιφωνήματα πλάι στα φωνητικά μέρη της μπάντας να σουλατσάρουνε ρυθμικά, δημιουργήσανε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, με τους twenty something εξ αυτών στην front line να χοροπηδάνε και να συμμετέχουν εν τέλει έμπρακτα, αφήνοντας παραπέρα την υποτιθέμενη στιβαρή και ψυχρή τους ιδιοσυγκρασία. Λίγο ακόμη να καθόμασταν στη Γερμανία και μπορεί και να τους αγαπούσα.
Από κει και πέρα, για μας τους thirty something, που όταν κυκλοφόρησε το Funeral αποτέλεσε μια εκ των rock bible των zeros, όταν αρχίσανε - προς το τέλος της συναυλίας - να σκάνε το ένα μετά το άλλο τα “Neighborhoods” και τα track από το πρώτο τους lp, τα προσωπικά βιώματα του καθενός πήραν φόρα προς το προσκήνιο. Χαλασμός στο Rebellion (Lies), συγκίνηση και νοτισμένα μάτια στο “Neighborhood #1” (Tunnels). Όσο για το ανκόρ, “Keep The Car Running” και κλασσικό φινάλε με τον ύμνο - πλέον - του “Wake Up”, με οκτώ άτομα επί σκηνής και εκατοντάδες εκτός αυτής, να τραγουδάνε όλοι μαζί, ταυτοχρόνως, συντελώντας στην απόλυτη έκρηξη συναισθημάτων. Το απέραντο δε λευκό που μας περίμενε απ’ έξω, καθώς και οι νιφάδες χιονιού που πέφτανε ασταμάτητα στον βραδινό ορίζοντα, ιδανικό ντεκόρ, απ’ αυτά που νομίζω θα ζήλευε και ο τελειομανής - και ολίγον τι φλύαρος, μεταξύ μας - Terry Gilliam.
http://twitter.com/aresburas
Άρης Μπούρας |
Live
