THE DARK THE THIRD EYE FOUNDATION 3/12/2010

Πόσο πιο περιεκτικό χρώμα θα μπορούσε να υπάρχει στο ολοκαίνουριο άλμπουμ των The Third Eye Foundation από το κατασκότεινο The Dark που είναι και ο τίτλος του; Ο Matt Elliot λοιπόν ανεβαίνει ξανά στο όχημα που εκφράζει τα πιο πολύπλοκα εγκεφαλικά επιχειρήματά του. Ο σπουδαίος αυτός μουσικός από το Bristol επιστρέφει με έναν απόλυτα σκοτεινό concept δίσκο.

Ατμοσφαιρικός instrumental με ρυθμούς που σπάνε στα μισά (breakbeat), αλλά με μια μελωδία μινιμαλιστικού εγκλεισμού, από την αρχή μέχρι το τέλος. Νοητικά αισθάνεσαι ότι όλα διαδραματίζονται σε υπόγεια, υγρά, με στοές, σαν αυτές που δραπέτευσε στα νεανικά σου χρόνια ο Κόμης Μοντεχρήστος (έτσι Τάσο;), με μπέρτες μαυροφορεμένων περαστικών από τους διαδρόμους. Μπορεί να μην υπάρχουν φωνητικά αλλά νομίζεις ότι μέσα στη μουσική κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Κάτι λένε, αλλά δεν πιάνεις λέξη.

Μόλις 5 κομμάτια έχει ο δίσκος. Στο pareidolia,η προαναφερθείσα ατμόσφαιρα ξεχύνεται σε πιο γρήγορες ταχύτητες, καθώς ο ρυθμός αποκτά έναν πολλαπλασιαστικό ρυθμό, κάνοντας την ομίχλη να τρέχει μέσα στα χαλάσματα και στις φυλλωσιές.

Αρκετά πιο επικό το Closure αφήνεται να αιωρείται σε μια πραγματικά αέρινη μελωδία, στερεωμένη σε ένα background tempo, που διακριτικά ακούγεται μάλιστα με μικρές παραμορφωμένες ταλαντώσεις μεταλλικών ήχων. Σπουδαίο κομμάτι, που πραγματικά ο μεγάλος αυτός μουσικός καταφέρνει τα ηλεκτρονικά να παράγουν ντελίριο ρυθμών στο τελείωμα του, χωρίς ποτέ η μελωδία των εν μέρει κλασικών και συμφωνικών ήχων να παραμεριστούν. Ένα δύσκολο εγχείρημα όπου δύο τόσο διαφορετικά πράγματα ακούγονται ταυτόχρονα, χωρίς να προσβάλλουν το ένα το άλλο.

Οι όποιοι ήχοι από έγχορδα και άλλα κλασικά είναι στα σίγουρα περασμένα από λούπες και είναι βγαλμένες από τον κόσμο των bytes και όχι των αντηχείων, αλλά είναι εξίσου οικεία σαν τα νέο-συναισθήματα των ψυχρών μηχανών, σαν ρομποτάκια που δήθεν θα επικοινωνούν σε λίγες δεκαετίες, αλλά θα διαθέτουν ικανότητες για μυστικιστικές εκφράσεις.

Αρκετά πιο επιθετικό, με μελωδία που τσακίζει το if you treat us all like a terrorist we will become terrorist (ένας τίτλος που καθρεφτίζει την οργή των νέων σήμερα). Με μόλις 4 λεπτά θα μπορούσε να είναι ραδιο friendly… αλλά τι να λέμε τώρα. Με αυτό κλείνει ο δίσκος, αλλά και την τυχαία σειρά ακρόασης να επιλέξετε… ή να αφήσετε cd player ή το pc να επιλέξει για σας, το ίδιο θα εισπράξετε. Βαρυφορτωμένα ατμοσφαιρικά κομμάτια, ονείρων αόριστες θύμησες σαν τα déjà vu που δεν μπορείς να εξηγήσεις και να περιγράψεις.

Νομίζω ότι το Anhedonia , είναι το πιο ονειρικό κομμάτι με το ρυθμό σε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, που επιτρέπει όμως τα όποια αρπίσματα της μελωδίας να σε κάνουν να σφίγγεις το στομάχι. Αρκετά πιο λυπητερό από τα υπόλοιπα λυπητερά. Εντυπωσιακές περασιές πειραγμένων ήχων που φευγαλέα περνάνε και πετιούνται σαν τα αυτοκίνητα σε αυτοκινητόδρομο, όταν εσείς απλά χαζεύεις τον ορίζοντα που σβήνει. Εδώ οι φωνές είναι πιο σίγουρο ότι είναι κοντά σου, ότι ανήκουν σε ανθρώπους, που ίσως θα μπορούσες να τους κοιτάξεις, να γευτείς βοήθεια σαν σε machinery ουμανιστικό προσωπείο.

Ξέρεις πώς τόσα πολλά σε περιβάλλουν, αλλά μόνο ελάχιστα σου είναι χρήσιμα. Ξέρεις πως με πολλούς συναναστρέφεσαι αλλά μετρημένοι στα δάκτυλα και δοκιμασμένοι στην καρδιά σου είναι οι πραγματικά αγαπημένοι.

Σε απόλυτη συστοιχία τα κομμάτια ενώνονται και επικοινωνούν, χωρίς ο ρυθμός να αλλάζει. Μια παραδοξότητα ότι παραμένει ο ρυθμός ενώ εσύ υποτίθεται ότι κάνεις παράκαμψη και πηγαίνεις στο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο Standard Daviation . Οι φωνές φεύγουν στο βάθος και ακούγονται σαν θέρεμιν πια. Τα μπίτια παφλάζουν, τσακίζονται το ένα πάνω στο άλλο, φρακάρουν στην έξοδο από το ηχείο, κάνοντας το αποτέλεσμα λίγο πιο «βρώμικο» (όπως εύστοχα το κάνουν εδώ και καιρό οι dirty projectors)

Ο Matt Elliot είναι ποιητής των ήχων και των άναρθρων, προσφέρει αυτή την μοναδική Τρίτη ματιά με τους third eye foundation, έναν πραγματικό χορηγό για τις πιο σπουδαίες μουσικές που έχουμε ακούσει. Και με το The Dark ειλικρινά μεγαλουργεί!

Κυριάκος Σκορδάς