 |
|
|
|
THE FOOL
|
Είναι πια πολύ συχνό το φαινόμενο ένα ντεμπούτο άλμπουμ να με εξιτάρει! Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην … κλισέ χαζή αντίληψη «νέο group, χωρίς εμπειρία, αλλά μια χαρά τα καταφέρνει». Η ουσία είναι αλλού, μιλάμε για μουσικάρες, για πάθος, για τρομερά τραγούδια… και αυτό δεν έχει σημασία αν το κάνει ο Tricky, οι Fu Manchu… ή πρωτοεμφανιζόμενοι σαν τους Tame Impala (η αποκάλυψη του 2010), ή τους Εsben and the Witch (η πιθανή σπουδαία μπάντα για το 2011).
Οι WARPAINT είναι ένα γυναικείο συγκρότημα από το Λος Άντζελες και το the Fool είναι λοιπόν το ντεμπούτο τους άλμπουμ! Τρομερό. Κυκλοφορεί από την Rough Trade ( ρεσπέκτ φορ έβερ, έτσι;)
Μια εννιάδα τραγουδιών, με νεύρο και πολύ πιασάρικο ύφος. Και όταν λέω πιασάρικο εννοώ αυτό το συναίσθημα που σε καθηλώνει σαν χαζό ψαράκι που γλύφεις και το αγκίστρι.
Ξεκίνησαν τέσσερα κορίτσια, φίλες από την παιδική ηλικία και συνέχισαν ώστε να βγάλουν πρόσφατα αυτόν το πανέμορφο δίσκο. Το ότι για λίγο καιρό είχαν στη σύνθεσή τους και τον Josh Klinghoffer, που την έκανε για να είναι παίζει τώρα κιθάρα στουςRed Hot Chili Peppersείναι απλά μια ευχάριστη πληροφορία. Το ότι έτερος RHC Peppers κιθαρίστας κ. Frusciante τους έκανε την παραγωγή στο ΕΡ τους, σημαίνει ότι οι Warpaint ήταν από καιρό αξιοπρόσεκτοι.
Τώρα πια τα τέσσερα κορίτσια με τρομερή άνεση βγάζουν έναν εκπληκτικό δίσκο. Αν και υπάρχει νεύρο, το αφήνουν να σέρνεται σε αυτά τα αγαπησιάρικα αργόσυρτα κομμάτια, που μας έκανε εδώ και πολλά χρόνια η P.J. Harvey ( καλά είδατε τα καινούρια της βιντεάκια, τι έβγαλε πάλι φέτος;) να εκστασιαζόμαστε. Έτσι από την αρχή του δίσκου ακούγοντας το μπάσο να είναι η μπακέτα του μαέστρου το τραγούδι set your arms down σε καθηλώνει. Τα γυναικεία φωνητικά συνεισφέρουν στο συναίσθημα και μια Cat Power σου περνά από μυαλό, για να μην κρυβόμαστε. Με έναν ήχο λοιπόν σκοτεινό και συγκινητικό θυμήθηκα τους Helium και πάμπολλα άλλα από τη δεκαετία του 90 σαν τους Sebadoh, Sparklehorse (συν το πρόσφατο προσωπικό της συμπατριώτισσας μας από εκεί), τους Promise Ring… Δεν ξέρω αν συγκινούν αυτά τα ονόματα σήμερα, αλλά όσοι τα ζήσατε αντιλαμβάνεστε για ποιον ήχο μιλάμε με τους Warpaint.
Θέλει ικανότητα να κρατάς χαμηλά την ένταση και να είσαι κιθαριστικό συγκρότημα. Είναι αυτό το κράτημα που σε κρατά στην τσίτα, που περιμένεις το κομμάτι να εκραγεί και αντί για το δυνατό ακόρντο ξεπηδά δυνατά η φωνή της Emily. Στο undertow μάλιστα πόσο θα της πήγαινε να διασκευάσουν τον ύμνο I wanna be adored! Αλλά από tribute πρόσφατα έπαιξαν με κομμάτια του david bowie.
Εύστοχα και τα keyboards στο τραγούδι Majesty, από τις λίγες στιγμές που αφήνουν το νεύρο να εκτιναχθεί πιο πάνω από το ρυθμό (σε μια post λογική). H ενναλλαγή στα φωνητικά των δυο κοριτσιών Emily και Theressa δίνει ευρύτητα στις χροιές ώστε να πατάνε πάνω σε περισσότερους ήχους και να ταιριάζουν τέλεια όταν φαζάρουν τα όργανα πίσω τους, όταν τρεμοκτυπιούνται τα πιατίνια (πολύ έντονο αυτό στο κομμάτι bees). Μόνο μια μπαλάντα αφήνουν με κλασική κιθάρα να συνοδεύει στο Baby και πάλι σε συγκινούν
¨Όλα τα τραγούδια έχουν νεύρο και δεν αρκούνται μόνο στο ότι έχουν καλές μελωδίες, ούτε ότι τα φωνητικά τους είναι άπαικτα και θα άρεσαν ακόμα και Juliana Hatefield ή την Heather Nova. Κομμάτια πλούσια, αγαπησιάρικα, τα οποία επιμελήθηκε στην παραγωγή ο Tom Biller (Beck, Liars, Karen O…) αφήνοντας να φανεί περίτρανα το ταλέντο των κοριτσιών των Warpaint!
Κυριάκος Σκορδάς |
Foreign Office
