Συνέντευξη με τη Nalyssa Green 27/3/2011

Συνέντευξη στην ‘Ολγα Ροΐδη

Το Nalyssa Green δεν είναι ακριβώς το βαφτιστικό της όνομα, ούτε είναι πράσινη. Μ’ αυτό επέλεξε να συστηθεί στον μουσικό κόσμο. Αν και Βιολέτα το μικρό της, το βιολετί δεν είναι σίγουρα το αγαπημένο της χρώμα, για λουλούδι δεν ξέρω. «Τριγυρίζει» στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή της Αθήνας τα τελευταία χρόνια, εμπλεκόμενη με διάφορα σχήματα όπως την Gloire Carton, τon Leon, και τον Lumiere Brother ενώ από τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφορεί ελεύθερο και ατίθασο το πρώτο της album «Barock».

Πότε και πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με την μουσική; Σπουδές ωδειακές ή σπιτικές;

Έκανα μαθήματα πλήκτρων από την πρώτη ως την τρίτη δημοτικού. Ιδιαίτερα στο σπίτι. Μάθαινα στα πλήκτρα με τα οποία παίζω τώρα live. Πέμπτη δημοτικού ζήτησα από τους γονείς μου να μάθω ακορντεόν (για την ακρίβεια ζήτησα βιολί αλλά δε μου το πήραν γιατί είπαν πως το βιολί είναι δύσκολο και θα το παρατήσω γρήγορα, όπως παράτησα και τα πλήκτρα και πολλά άλλα πράματα.) Έκανα ιδιαίτερα ακορντεόν για δύο χρόνια. Αυτές είναι οι σπουδές μου.

Η d.i.y. φαίνεται να σε περιτριγυρίζει απ’ τον τρόπο(που θα "περιγράψεις" στην επόμενη ερώτηση) που ετοίμασες και κυκλοφόρησες το cd. Αν είχες την επιλογή να το κάνεις πιο... "επαγγελματικά" θα το έκανες; Ήταν ο μόνος τρόπος ή καθαρή επιλογή;

Το diy μου βγάζει μια αλήθεια. Και μια μοναδικότητα. Θέλω να πω, επειδή όλοι το κάνουν “επαγγελματικά”, τα πάντα ακούγονται λίγο πολύ ίδια. Η έλλειψη των μέσων καμιά φορά είναι αυτή που οδηγεί στην ευρηματικότητα. Mακάρι να μπορούσαμε όλοι να σκεφτούμε χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας το πως γίνεται το ο,τιδήποτε συνήθως. Την κοινωνία μας φοβούμαι πως την έχει φάει η κεκτημένη ταχύτητα. Οι πράξεις μας δεν είναι επιλογές μας. Απλώς διαιωνίζουμε ό,τι δεδομένο σε μια κατάσταση που ουρλιάζει για αναθεώρηση. Στη δική μου περίπτωση το diy ήταν ίσως ο μόνος τρόπος μα και καθαρότατη επιλογή. Το barock έχει τη δική του αυθεντική προσωπικότητα και αλήθεια, που ποτέ δε θεώρησα ότι χρειαζόταν κάτι άλλο. Ούτε καθώς το έφτιαχνα ούτε και τώρα που ό,τι έγινε είναι πια ιστορία. Γι αυτό και δε μου πέρασε καν από το μυαλό να προσπαθήσω να το κάνω πιο “επαγγελματικά”. Είχα όσα μέσα χρειαζόμουν σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και γενικώς είμαι λάτρης του μίνιμαλ. Όσα χρειάζονται, τίποτα περισσότερο.

Α και μια αυθόρμητη ερώτηση...πως ετοιμάστηκε και κυκλοφόρησε το album σου; Η ιδέα να "μπλεχτείς" με κάποια δισκογραφική εταιρία πως σου φαίνεται;

Χαίρομαι για τον αυθορμητισμό σου αγαπητή μου και θα τον επιβραβεύσω με την απάντηση που τόσο ποθείς. Το Barock ηχητικώς ετοιμάστηκε από εμένα και τον Σπύρο Λιβάνη -γνωστό και ως Spir- στο φοιτητικό του δωμάτιο στην Πάτρα. Πρώτη φορά κατέβηκα στην Πάτρα γι’ αυτόν τον λόγο την Άνοιξη του 2010 και μετά από αρκετούς μήνες, κόπο, ιδρώτα, ούζο και έμπνευση το barock ήταν πανέτοιμο (ηχητικώς) τον Αύγουστο που μας πέρασε. Το artwork το επιμελήθηκε η εικαστική διευθύντρια των δραστηριοτήτων μας, Κάκια Κωνσταντινάκη. Αυτό σημαίνει πως έφτιαξε τα γραφιστικά, τα εκτύπωσε, τα κόλλησε ένα-ένα και τα έφερε από τα Χανιά, μου τα έδωκε και εγώ έβαλα μέσα τα σιντάκια.

Αυτά τα σιντάκια τα πουλάω στα λάιβ μου ενώ ο δίσκος σε ηλεκτρονική μορφή κατεβαίνει δωρεάν από το site μου: www.nalyssagreen.com

Η ιδέα να μπλεχτώ με (μία συγκεκριμένη) δισκογραφική εταιρία με βρίσκει πολύ θετική τελευταία. Για να είμαι ακριβής ήδη μιλάω με αυτή την εταιρία για να ξεκινήσουμε να φτιάχνουμε ένα δεύτερο άλμπουμ. Θέλω να κάνω αυτό το βήμα πρώτον γιατί με ενδιαφέρει να εξελίξω τα μέσα μου ώστε να μη βγάλω ένα ακόμα ίδιο άλμπουμ, δεύτερον γιατί το να συνεργαστώ με ανθρώπους που ξέρω πως κάνουν ωραία δουλειά θα μου λύσει αρκετά προβλήματα και θα με βοηθήσει να συγκεντρωθώ στα βασικά θέματα με τα οποία θα έπρεπε να ασχολούμαι, και τρίτον γιατί αυτή τη στιγμή νιώθω πιο ώριμη ώστε να βρω τον ήχο μου μέσα στο στούντιο και όχι να γίνει το στούντιο ο ήχος μου.

Τι μουσικές ακούς τον τελευταίο καιρό; Και οι επιρροές της εφηβείας;

Επειδή αυτή η ερώτηση με τρομάζει θα σου πω τυχαία ονόματα που μου έρχονται. Οι πιο πρόσφατες αγάπες: my brightest diamond, warpaint, the xx, the national, radiohead το καινούριο.

Για την εφηβεία μου θα σου πω μα μην κοροϊδέψεις. Νirvana, radiohead, archive, savatage(...), blind guardian(...), διάφανα κρίνα και πολύ anathema και Αλκίνοος Ιωαννίδης...

Σε είχα πρωτογνωρίσει μουσικά μέσα απ’ την συνεργασία σας με την Gloire Carton, αργότερα ήρθε η συμμετοχή στη live band (και όχι μόνο;) του Lumiere Brother, μετά στου Leon και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, μόνη σου με τα προσωπικά σου τραγούδια. Νιώθεις πιο ελεύθερη δημιουργικά μόνη; Το να είσαι σε μία μπάντα μπορεί να είναι πιο αγχωτικό ή πιο απελευθερωτικό;

Έχω παίξει σε αρκετά σχήματα μουσικών που εκτιμώ. Σε αυτά τα projects δεν εμπλέχθηκα τόσο για να εκφραστώ δημιουργικά όσο για να βοηθήσω να αποδοθούν ζωντανά μουσικές που αγαπώ και να μοιραστώ τη μαγεία της σκηνής παίζοντας live.

Η δική μου προσωπική ανάγκη για έκφραση, η ανάγκη για σύνθεση, ικανοποιείται από τα δικά μου τα τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια από μόνα τους πήραν την πορεία τους. Δηλαδή ποτέ δεν είπα πως δεν θέλω να τα μοιραστώ με μια μπάντα. Απλά κάτι τέτοιο δεν έτυχε. Και όλα έγιναν όπως έγιναν γιατί έτσι θα γινόντουσαν εξ αρχής...

Δεν μπορώ να συγκρίνω το solo με την μπάντα, αφενός γιατί (σχεδόν) ποτέ δεν έχω υπάρξει σε μια μπάντα που συμμετέχω συνθετικά, και αφετέρου γιατί είναι δυο πράγματα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Πιστεύω πως τα solo projects, αυτά του ενός ατόμου δηλαδή, έχουν ίσως μια εντονότερη συναισθηματική δυναμική καθώς έχουν κάτι από ημερολόγιο. Είναι συνήθως κρυφές προσωπικές εξομολογήσεις. Από την άλλα η μπάντα ενώνει ενέργειες αρκετών διαφορετικών ανθρώπων και όταν κάτι τέτοιο καταφέρει να λειτουργήσει το αποτέλεσμα είναι πολύ δυνατό.

Με το άγχος της σκηνής αλήθεια...πως τα πας; Θέλω να πω, ωραία φάση το camping αλλά...άντε στήσε-ξεστήσε...

Είμαι πολύ καλή στο στήσιμο σκηνής. Δε μου προκαλεί κανένα άγχος. Μα θεού θέλοντος και κυρίως καιρού επιτρέποντος, είναι υπέροχο να ‘χεις για ταβάνι σου τα αστέρια. Δε χρειάζεται να στήνουμε καταλύματα. Σπίτι μας είναι ο κόσμος. Και όπου και να πάμε θα είναι κι αυτός εκεί έτοιμος - στημένος. Ευχαριστώ.

Οκ, τώρα μπορείς να απαντήσεις σοβαρά (αν θες, αν δεν θες μπορώ να το συνεχίσω και να θέσω το δίλλημα ελεύθερο ή οργανωμένο κτλ..)

Ελεύθερο. Κατά κανόνα όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν υπάρχει άγχος. Το αφήνω κάτω και μπαίνω σε μια άλλη σύμβαση πέραν την κανονικότητας. Έτσι κι αλλιώς το live είναι μάλλον το πιο αγαπημένο μου πράμα στον κόσμο.

Μου ’χει συμβεί όμως να έχω πολύ τρακ. Αυτό συμβαίνει όταν κάτι δεν πάει καλά και δεν μπορώ να αφεθώ στη μαγεία της στιγμής και να παρασυρθώ από αυτήν. Αλλά και πάλι και σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το άγχος και οι αμήχανες στιγμές υπάρχουν μόνο ανάμεσα στα τραγούδια. Όταν παίζω, όλα είναι όπως λέει το τραγούδι. Και μέσα στο τραγούδι είμαι ασφαλής.

Μιας και πιάσαμε τις σκηνές...η μουσική "σκηνή" της Αθήνας πως πάει; Τώρα που ξεθύμανε λίγο η μόδα της "indie αγγλόφωνης μπάντας" ισορροπήθηκαν τα πράγματα ή πλέον λιγότερες ευκαιρίες, για live πχ;

Είναι μια χαρά η σκηνή και σε χαιρετά.

Τώρα που το λες και το παρατηρώ όντως έχει ξεθυμάνει η εν λόγω μόδα. Καλό είναι να ξεπερνάμε τις μόδες για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε λίγο ανάμεσα τους την ουσία.

Κατά τα άλλα διακρίνω αρκετές διαφορές με το (πρόσφατο) παρελθόν που έχω προλάβει να ζήσω στα αθηναϊκά μουσικά δρώμενα. Οι μπάντες εν ενεργεία ξέρουν πιο καλά τι θέλουν να κάνουν και έχουν κάτι νέο και δικό τους να πουν. Είναι σημαντικό νομίζω το ό,τι έχει αρχίσει και δημιουργείται μια γενιά δημιουργών με δική της προσωπική και αυθεντική ματιά, χωρίς συμπλέγματα κομπλεξισμού σε σχέση με το εξωτερικό. Και σα να έχει ξεφύγει από τον άκρατο ερασιτεχνισμό – τη χομπίστικη νοοτροπία της γυμνασιακής μπάντας. Το βλέπουν πιο σοβαρά και με περισσότερη συνέπεια και σεβασμό προς το έργο τους.

Από την άλλη οι μπάντες παραμένουν περισσότερες από ότι μπορεί να απορροφήσει το ανάλογο κοινό, τα live τους πολύ συχνά, ενώ πλέον δεν υπάρχουν χώροι αποκλειστικά συναυλιακοί και η διασκέδαση έχει γυρίσει σε ένα μοντέλο “πάω να πιω ποτάκι-α έχει και μια μπάντα για background στο διάλογο με τους φίλους μου”. Αυτό δε μου αρέσει. Μα είμαι τρομερά αισιόδοξη για όλο αυτό το πράμα γιατί συνειδητοποιώ πως τελευταία ακούω και εκτιμώ πολύ τραγούδια και δίσκους εγχώριους, και τα ακούω και τα εκτιμώ όχι γιατί είναι εγχώρια αλλά γιατί μου αρέσουν πολύ.

Ραδιόφωνο ακούς καθόλου; Όχι ιντερνετικό, ξέρεις αυτό που άμα σπάσει η κεραία σου δεν πιάνει καλά και την στριφογυρίζεις ώρα ώστε να καταφέρεις να ακούσεις την αγαπημένη σου εκπομπή. Που ανεβάζεις δύο βαθμούς μυωπία για να καταφέρεις να συντονίσεις ακριβώς την βελόνα.

Το ραδιόφωνο σου πρέπει να είναι πολύ παλιάς τεχνολογίας. Δεν ακούω πολύ ραδιόφωνο. Καμιά φορά όταν είμαι σπίτι σε mode χαλάρωσης ακούω Δεύτερο Πρόγραμμα και ενίοτε Μελωδία. Επίσης κάποιες φορές όταν ετοιμάζομαι να βγω και θέλω να γεμίσω με τη θετική ενέργεια της μουσικής τυχαιότητας, κάνω ένα ραδιοφωνικό ζάπινγκ ψάχνοντας κάτι οικείο και με θετικό συναισθηματικό φορτίο.

"Μπα;; Ροκ;;" Μάλλον δεν βγήκε έτσι ο τίτλος του album ε; Η rock ταμπέλα παρεμπιπτόντως νομίζω πως έχει ενοχοποιηθεί αρκετά μετά από τις φινετσάτες "indie, electro pop, post punk, post rock, post office..". Σου λέει ο άλλος παίζω "rock" και κόβεις το κεφάλι σου ότι παίζει Deep Purple. Ποια είναι για σένα τα rock χαρακτηριστικά;

Δε βγήκε ακριβώς έτσι ό τίτλος μα ήταν κι αυτή μία από τις σκέψεις-ερμηνείες του ονόματος αυτού..

Αυτό με το ροκ που λες είναι μεγάλη αλήθεια. Κι εγώ ντρέπομαι να πω ότι παίζω ροκ. Φταίνε και οι Deep Purple μα κυρίως νομίζω πως φταίει αυτό που λέμε ελληνικό ροκ (ανατριχίλες).

Αν ξεπεράσουμε τους ρατσισμούς και τις φοβίες για τους ορισμούς και τους συνειρμούς τους, τα ροκ χαρακτηριστικά για μένα είναι οι κιθάρες και δη οι ηλεκτρικές, τα τύμπανα, και γενικώς ο κάπως πιο αντρικός ήχος. Το ροκ είναι μάγκας, έχει κάτι λιμανίσιο, βρώμικο, απτό, σωματικό. Το barock είναι πιο ονειρικό από αυτό που περιγράφω, μα τολμώ να πω πως τα live μας κάπως το πλησιάζουν και θεωρώ πως ο καινούριος δίσκος θα πάει λίγο προς τα κει.

Θα σου φανεί αστείο αλλά συνέβη. Το "Hey mr Jung" απ’ τα 0.49 για κάποιο λόγο μου θύμισε μουσική Ηπειρώτικου Μοιρολογιού. Πως σου ακούγεται γενικά η παραδοσιακή δημοτική μουσική της Ελλάδας; Αστεία ή και αδιάφορη; Με την “εισβολή” πιο σύγχρονων στοιχείων θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των νέων;

Γλυκό αυτό με το ηπειρώτικο μοιρολόι. Το hey mr Jung είναι αργό τσιφτετέλι άρα δε μου κάνει εντύπωση που σου θύμισε κάτι ελληνικό. Όταν το γράφαμε μάλιστα, θέλαμε να βάλουμε ίσως μπουζούκι, και σίγουρα τσαμπούνα (ηπειρώτικη γκάιντα) μα ο εν λόγω φίλος-μουσικός δεν τα κατάφερε να έρθει να ηχογραφήσει. Στα live το παίζουμε με μπαγλαμαδάκι.

Η παραδοσιακή δημοτική μουσική της Ελλάδας είναι μια τεράστια συλλογή διαφορετικών ηχοχρωμάτων, ρυθμών και ατμόσφαιρων και με ιντριγκάρει πολύ. Επίσης ενσωματώνει την αλήθεια του λαϊκού τραγουδιού όπως κάθε φολκ μουσική. Ειδικά τα ηπειρώτικα που ανέφερες κιόλας με συγκινούν πάρα πολύ. Και χρόνια τώρα λέω πως είναι ότι πιο κοντά σε darkwave μιας και μπορώ εύκολα να χορέψω τσάμικο και joy division με τον ίδιο τρόπο. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των νέων και δε με ενδιαφέρει κιόλας. Εννοώ ότι όταν κάτι πεθαίνει μάλλον έχει έρθει η ώρα του να πεθάνει κι αν προσπαθήσεις να το κρατήσεις στη ζωή με τη βία το κάνεις μουσειακό και χάνει την αξία του. Για εμάς τους νέους δημιουργούς πάντως θεωρώ πως η παράδοση είναι μια καλή περίπτωση για να αντλήσουμε στοιχεία και να τα εντάξουμε στα εκφραστικά μας μέσα. Το ανάποδο (που στην τραβηγμένη του μορφή είναι τα κλασικά παραδοσιακά τραγούδια ρεμιξαρισμένα με beat) με τρομάζει.

Ο ήχος του θέρεμιν ακούγεται συνήθως τρομακτικός επειδή τον έχουμε συνδυάσει με ταινίες τρόμου ή οι ταινίες τρόμου τον επέλεξαν επειδή είναι τρομακτικός; Ποιες είναι οι πιθανότητες να βγάλει μια χαρούμενη μελωδία;

Θεωρώ πως είναι από μόνο τους κάπως θεατρικό – δραματικό – τρομαχτικό και γι’ αυτό έκανε καριέρα στα θρίλερ... Στο youtube υπάρχουν αρκετά βίντεο με θέρεμιν που παίζει χαρούμενη μελώδια όπως το crazy των Gnarles Barklay ή η μουσικούλα τoυ Super Mario. Μα και αυτά ακόμα θαρρώ πως καταφέρνει να τα κάμει λίγο πιο σκοτεινά και ανατριχιαστικά.. Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί επειδή είναι ένα όργανο που δουλεύει με τρόπο εντελώς αφύσικο σε σχέση με τα άλλα όργανα – χειρίζεσαι μόνο ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο – ο ήχος του δε μοιάζει με τίποτα άλλο και έτσι μοιάζει απόκοσμος.

Μελλοντικά σχέδια; Κάποιο live σύντομα;

Ετοιμάζω ένα μεγάλο δικό μου live στις 31 Μαρτίου στο An Club στα Εξάρχεια. Ένα live όπως το θέλω από άποψη χώρου, ήχου, διάρκειας, συντελεστών και γενικότερων συνθηκών. Κάτι σα μια μεγάλη γιορτή σε εκείνη την τομή του χρόνου όπου ένα άλμπουμ γεννήθηκε και ίπταται ανάμεσα μας και ένα επόμενο συλλαμβάνεται. Έχω προσκαλέσει να παίξουν μαζί μας την ίδια μέρα δύο πολύ αγαπημένα μου acts της Αθήνας, τις the Medusas και τον LogOut.

Μετά θεωρώ πως θα αρχίσουμε στα σοβαρά να ασχολούμαστε με το νέο δίσκο, και θα πεταχτούμε και για κανά live εκτός Αθηνών, κατ’ αρχάς στην Πάτρα και ίσως και στη Θεσσαλονίκη.

http://www.nalyssagreen.com/

http://www.myspace.com/nalyssagreen

Atraktos.Net