 |
|
|
|
BABY GURU
|
Νομίζω έχει αρκετό καιρό τώρα, όπου το όνομα Baby Guru φιγουράρει σε ουκ ολίγα ηλεκτρονικά - κι όχι μόνο - μέσα (βλέπε blog, μουσικά site, social networks, free press και τα ρέστα), συνοδεία - αν μη τι άλλο - εντυπωσιακών σχολίων και διθυραμβικών κριτικών, του τύπου «οι baby guru γαμάνε και δέρνουν», «ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια», «αριστουργηματικός δίσκος», «το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς», «έπος» και πάει λέγοντας. Μάλιστα, τα περισσότερα εξ αυτών άρχισαν να δημοσιεύονται - ποστάρονται, προτού καλά καλά κυκλοφορήσει το ομώνυμο, πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του συγκροτήματος. Όλο αυτό το τσουνάμι θετικών σχολίων ήτανε φυσικό κι επόμενο - την ίδια στιγμή όπου δεν είχα ακούσει ούτε μισή νότα τους - να ξεκλειδώσει στο κεφάλι μου μια μικρή πορτούλα, απ’ όπου και ξεχύθηκαν απορίες αλλά και αυθόρμητες σκέψεις αμφισβήτησης κι έντονης επιφυλακτικότητας, έναντι αυτού του - ας πούμε - μίνι hype όπου είχε στηθεί και που στιγμές που θύμιζε αντίστοιχα βρετανικής - ως επί το πλείστων - προέλευσης τερτίπια (η παγκοσμιοποίηση που λέμε).
Όπως και να ‘χει, το πρώτο που προφανώς έμελλε να κάμω, έτσι ώστε ν’ αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν σε μια νοητή σειρά, ήτανε να πατήσω προσωπικά, εγώ ο ίδιος το play, μπας και καταφέρω κι αποκτήσω πιο ασφαλή συμπεράσματα και ξεκάθαρη εικόνα απέναντι στο άλμπουμ και τη μουσική των Baby Guru. Έκλεισα τ’ αυτιά μου στις διάφορες σειρήνες, άφησα να κυλήσουν τα 46 λεπτά του ντεμπούτου άλμπουμ των τριών νεανιών, και κατευθύνθηκα δίχως καμία δεύτερη ή τρίτη σκέψη προς στο ψυγείο, έτσι ώστε να χλαπακιάσω το προφιτερόλ που μου είχε φέρει την προηγουμένη η μάνα μου, φοβούμενος μη χαλάσει. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή όπου καθόμουν απορημένος και συνάμα ενθουσιασμένος από το γλύκισμα, ενθυμήθηκα πώς είχα αντιδράσει όταν και άκουσα για πρώτη φορά στην εφηβεία μου το περίφημο “Screamadelica” των Primal Scream. Είχα διαβάσει τόσα πολλά γι’ αυτό το άλμπουμ, όπου ήλπιζα - πατώντας το play - ότι η ζωή μου θα άλλαζε διαπαντός προς το καλύτερο. Φυσικά αυτό δε συνέβη ποτέ, μέχρις ότου περάσανε μερικά χρονάκια, και ξανακούγοντάς το, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πόσα ναρκωτικά είχανε πάρει και τι εξαιρετικής ποιότητας πρέπει να ήτανε. Ένιωσα κάθε ίνα του σώματός μου να τινάζεται.
Έχοντας πάντοτε οδηγό και βασική αρχή το όλο concept περί timing, σωστού έγκαιρου timing, άφησα το δισκάκι των Baby Guru στην άκρη και το ξαναέπιασα μερικές ημέρες αργότερα. Πρέπει να πέρασε από τη σιντιέρα μου πάνω από 10 φορές, μέχρις ωσότου αρχίσει να ξεδιαλύνει κάπως η κατάσταση. Καταρχήν, χαζεύοντας το εξαιρετικό πορτοκαλοπράσινο εξώφυλλο, με την φωσφοριζέ ψυχεδέλεια να αναβλύζει και να κολλάει στο βάθος του εγκεφάλου σου, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ευθύς αμέσως ότι το ψυχεδελικό στοιχείο μάλλον θα είναι διόλου απίθανο να εκλείπει κι από το μουσικό μέρος του άλμπουμ. Διαβάζοντας μάλιστα και τα ευφάνταστα ψευδώνυμα των τριών μελών (Obi Serotone, King Elephant, Sir Kosmiche) σκανδαλίστηκα, φέρνοντας στο μυαλό μου τους Animal Collective, αλλά και παρεμφερείς μπάντες της φρεσκοκομμένης φουρνιάς νεοψυχεδελικών σχημάτων.
Εκεί όμως σταματάνε κάπου οι συγκρίσεις, και μεταφερόμαστε από την Νέα Υόρκη του 2011, στην Κολονία των περίφημων Can της δεκαετίας του ’70, στον επιθετικό και τσαμπουκαλεμένο ήχο των sixties (από Καλιφόρνια και γκαράζ πανκ, μέχρι Doors και πρώιμοι Rolling Stones φιγουράρουν στις νοητές αποσκευές της τριπλέτας), ενώ η αναλογική και πρωτόλεια electronica των Kraftwerk και Suicide, επίσης αισθητή στον ήχο των Baby Guru. Από κει και πέρα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ένα κατεβατό από ονόματα (θα επικολλήσω ένα τελευταίο από το δελτίο τύπου, τους εξαίρετους Νεοϋορκέζους Silver Apples) που έχουνε σαφή επιρροή στη μουσική της αθηναϊκής μπάντας, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν υπάρχει περαιτέρω λόγος φωτογράφισης της μουσικής τους μέσω άλλων συγκροτημάτων. “Who, Beach Boys, Blur!” αναφωνεί η ποπ πλευρά μου και βάζω οριστικά τελεία και τάξη στο μυαλό μου.
Η τάξη επέρχεται δύσκολα όμως, όπως δύσκολα βάζεις σε καλούπια και τάξη τη μουσική των Baby Guru, όπου ο αυτοσχεδιασμός και το απρόβλεπτο στοιχείο ενυπάρχει σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του lp, όπου το τζαμάρισμα, οι επαναλαμβανόμενοι ήχοι, οι λούπες, το cut, paste, sampling, τα κάνω όλα πουτάνα, στριφογυρνάνε σ’ ένα αέναο κύκλο μουσικής εκφραστικότητας και δημιουργικότητας. Στα συν του όλου εγχειρήματος η έλλειψη κιθάρας όπου εάν δεν στο επισημάνει κάποιος χριστιανός, όλο και κάπου θα νομίζεις ότι την ακούς, ενώ τα αφρικάνικα κρουστά και οι αντίστοιχοι ρυθμοί - τύπου Vampire Weekend - προσθέτουν ακόμη ένα θετικό λιθαράκι στο διαγαλαξιακό ταξίδι των Baby Guru.
Ωραία, συνεπώς, ύστερα απ’ όλα αυτά, πιο θα μπορούσε να είναι το συμπέρασμα, αναλογίζεται ο καθείς, προσπαθώντας να πελεκίσει το ερώτημα. Η αλήθεια - αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο - είναι κάπου στη μέση, κι ίσως παραπέρα κάπου. Δεν γνωρίζω εάν επρόκειτο για την καλύτερη νέα ελληνική μπάντα (αυτά τα άσκοπα ρητορικά ερωτήματα τα αφήνω για άλλους), αυτό όμως που γνωρίζω κι αισθάνομαι ως δέκτης, είναι ότι το δισκάκι ετούτο είναι ένα αν μη τι άλλο εξαίρετο πρώτο βήμα, όπου καταφέρνει εξαίσια να κουμαντάρει τις εμμονές του, και που όταν (κι αν) αποφασίσει να μπολιάσει περισσότερο τη σύγχρονη μουσική τεχνολογία και τον ηλεκτρονικό ήχο του 2011, θα εκτοξευτεί - δίχως περαιτέρω αναχρονιστικές στάσεις - σε πραγματικά άλλους γαλαξίες.
http://t.co/7aqGr83
http://www.myspace.com/babyguruband
http://www.inner-ear.gr
http://twitter.com/#!/aresburas
Άρης Μπούρας |
Live
