 |
|
|
|
HOUSE OF BALLOΟNS
|
Όταν πριν από μερικά χρόνια - όχι πολύ μακριά - η r’n’b και το hip hop μεσουρανούσανε και είχανε πάρει αμπάριζα μουσική βιομηχανία, chart, airplay και τα ρέστα, με την κατάσταση να έχει - μάλλον - φτάσει στο απροχώρητο, έχω την αίσθηση ότι δεν υπολογίζαμε και δεν είχαμε - οι περισσότεροι από εμάς υποθέτω - προβλέψει ότι μέσα από τόνους σαβούρας και αρκετή μετριότητα, θα ξεπηδούσανε σήμερα ένα μάτσο 20χρονα τυπάκια που θα οδηγούσανε προς μιαν άλλη κατεύθυνση τα εφηβικά τους ακούσματα, και μάλιστα με εντυπωσιακότατα αποτελέσματα. Φαντάζομαι 15χρονα αγοράκια να δοκιμάζουνε τα πρώτα τους ναρκωτικά σε νυχτερινά club, να χαριεντίζονται συνομήλικες συμμαθήτριές τους και να ξερνοβολάνε δεξιά κι αριστερά λύτρα αλκοόλ, με τον οργανισμό τους ακόμη να μην είναι σε θέση ν’ αντέξει τα των ενηλίκων τερτίπια. Κι όλα αυτά φυσικά, υπό την μουσική ένδυση r’n’b και hip hop επιτυχιών της εποχής. Ας μη θεωρήσουμε βέβαια και δεχτούμε κατηγορηματικά - κάτι τέτοιο θα ήτανε απλή στενοκεφαλιά - ότι μέσα σε όλον αυτόν τον συρφετό δεν υπήρχανε και εξαιρετικά κομμάτια, καθώς και παραγωγοί όπου κοιτούσανε πέρα από τις χρυσές καδένες, τις λιμουζίνες και τους γεμάτο υποσχέσεις γοφούς μελαψών κυριών.
Σήμερα λοιπόν, όλη αυτή η twenty something γενιά, που στην πορεία διέκρινε σιγά σιγά ποια είναι τα χλωρά, πειραματίστηκε με την ηλεκτρονική μουσική και άρχισε να περνάει τα πρώτα μελαγχολικά της πρωινά με ροκ μεγαθήρια του παρελθόντος (βλέπε The Cure, Siouxsie And The Banshees, Depeche Mode και τα ρέστα), αλλά και καταραμένους τροβαδούρους μιας άλλης εποχής (τύπου Nick Drake, Johnny Cash, Jeff Buckley), φέρνει στο προσκήνιο έναν διαφορετικό, ριζοσπαστικό και αν μη τι άλλο φρεσκότατο ήχο, κάνοντας τη μουσική βιομηχανία και τους ευφυείς μάνατζερ να τρίβουν τα χεράκια τους.
Έρχεται στο μυαλό μου το εξαιρετικό, περσινό ντεμπούτο άλμπουμ των How To Dress Well , με τον ερωτισμό να διαχέεται σ’ ολόκληρο το “Love Remains” και τις πνιγμένες στο σκοτάδι ατμόσφαιρες να σε στοιχειώνουν, το εξίσου πολύ καλό και προσφάτως ξεφουρνισμένο πρώτο άλμπουμ του James Blake, όπου ο ρομαντισμός και η μελαγχολική αύρα σε παρασέρνουν ευθύς αμέσως, φανερώνοντας μιαν άλλη, πιο ευαίσθητη πλευρά της dubstep σκηνής, όπου μεσουρανεί αυτήν την περίοδο στην αγγλική - κατά κύριο λόγω -ηλεκτρονική μουσική. Μη λησμονήσω ακόμη έναν νεανία που αρχίζει να ταρακουνάει τη Βρετανική Νήσο τελευταία, κι ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, το “Mirrorwriting”. Κάτι μου λέει ότι ο Jamie Woon δεν είναι και τόσο γλυκανάλατος τελικά, όσο - τουλάχιστον αρχικά - ίσως νομίζαμε. Το ντεμπούτο full length άλμπουμ του είναι ένα νεοσόουλ urban αστεράκι, ενώ η συνεργασία του Burial μάλλον δεν είναι και τόσο τυχαία. Όσο για τους Xx νομίζω δεν χρειάζεται πλέον να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο, αναζητείστε απλά την πρόσφατη κυκλοφορία του Jamie Xx, όπου δίνει ρεσιτάλ φρεσκάδας κι ευρηματικότητας, πειράζοντας και ρεμιξάροντας το περσινό, εξαιρετικό lp του μέγιστου Gil Scott-Heron.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε στο πολυπόθητο talk of the moment δισκάκι - ή μάλλον όχι ακριβώς δισκάκι, καθότι δεν υπάρχει χειροπιαστή κυκλοφορία - ενός πιτσιρικά από το Τορόντο του Καναδά. Νομίζω έχει 2-3 εβδομάδες όταν στην ακρόαση ενός υπέροχα σχιζοφρενικού mixtape του Αυστραλού Ben Frost για το Βρετανικό μουσικό περιοδικό Fact, ξεπήδησε ανάμεσα από κομμάτια των Metallica, Health, Burial, αλλά και Tim Hecker, ένα αργόσυρτο ερωτικό κομμάτι, αρκετά ποπ για να σε αρπάξει με την πρώτη, αρκετά σκοτεινότροπο για να σε χτυπήσει σ’ ευαίσθητα σημεία κάτω από τη μέση, αρκετά ροκ - αλλά και φρέσκο ταυτόχρονα - ώστε να σε κάνει ν’ ανασηκώσεις το ένα φρύδι, με το φαλτσέτο του τραγουδιστή να φέρνει από τη μια στον Justin Timberlake (ναι τον γνωστό), κι από την άλλη στον James Mudrizck των Puressence (ουδέν σχόλιο επί του τούτου). Το “Wicked Game” ομολογώ ότι κόλλησε στο repeat δίχως περαιτέρω δισταγμούς και κάπως έτσι ξεκίνησε η αναζήτηση του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ του Abel Tesfaye, ο οποίος και κρύβεται πίσω από την προσωνυμία The Weeknd. Μυστήρια, αινιγματική, με αρκετά ιδιοσυγκρασιακό attitude και χαμηλό προφίλ φιγούρα, κυκλοφορεί τα πρώτα εννέα του κομμάτια δίχως οιοδήποτε αντίτιμο - μέσω της ιστοσελίδας του - και χωρίς να εμπλέκεται καμία δισκογραφική, από τις 21 του Μάρτη, δημιουργεί ήδη τρομερό hype, με Rolling Stone, Guardian και Pitchfork, μεταξύ άλλων, να σκίζουν τα ιμάτιά τους και με τον πιτσιρικά ν’ αποκτάει εν ριπή οφθαλμού χιλιάδες ακροατές και φανατικούς ακολούθους.
Όσο για αυτό καθαυτό το μουσικό μέρος, φανταστείτε όλη την τελευταία φουρνιά της r’n’b αφρόκρεμας (Timbaland, Kanye West, Nelly, Jay-Z, Aaliyah, Drake) διαποτισμένη με πνιγηρή ατμόσφαιρα, ναρκωτικά, εφηβικό πόνο, ερωτικές ανασφάλειες, σκοτάδι, υπνωτικούς ρυθμούς. Το ασπρόμαυρο εξώφυλλο προσδίδει υπέροχα αισθητικά στο τι θα επακολουθήσει, ενώ το “House Of Balloons - Glass Table Girls” αλλάζει τα φώτα στο “Happy House” των Siouxsie and the Banshees και το μετατρέπει σ’ ένα θεοσκότεινο urban δυναμίτη. Παραπέρα, οι indie darlings Beach House κάνουνε κι αυτοί ένα πέρασμα από το άλμπουμ με το “Master of None” να σαμπλάρεται υποδειγματικά, ενώ στις υπόλοιπες συνθέσεις τα synths, τα πειραγμένα ηλεκτρονικά παιχνιδίσματα και τα drum machines, πηγαίνουν συνοδεία ενός - κατά τ’ άλλα - καθαρόαιμου r’n’b τραγουδιστή/τραγουδοποιού. Ξεπεράστε τις indie, εναλλακτικές - δήθεν μου τάχα - ανασφάλειες και αφεθείτε, ο μικρός το έχει.
http://the-weeknd.com/
http://twitter.com/#!/aresburas
Άρης Μπούρας |
Foreign Office
