MOGWAI, KWOON 25/1/2012 FUZZ CLUB 1/2/2012

Ξεκινώντας με τους Γάλλους Kwoon, των οποίων αγνοώ τη δισκογραφία με εξαίρεση δυο–τρία κομμάτια, η προσοχή μας έμεινε στη σκηνή και σε όσα διαδραματίστηκαν, με κίνητρο τις έντονες εξάρσεις. Οι δουλεμένες εναλλαγές θορύβου-ηρεμίας, πρόβαλλαν διακριτικά την εσωτερική δύναμη της μπάντας.

Και έπειτα οι Mogwai…

Το πρώτο και πιο λογικοφανές επιχείρημα για να στηρίξεις μια συναυλία των Σκωτσέζων Mogwai, είναι το γεγονός ότι έχουν πλέον καθιερωθεί ως καθοριστικό κομμάτι της “ιερής” post-rock τριάδας, υπεύθυνο για την γέννηση του τελευταίου πιο διαδεδομένου ροκ μουσικού επιτεύγματος.

Άλλος λόγος είναι η πορεία τους, που παραμένει σταθερή, δημιουργική, χωρίς συμβιβασμούς, υποχωρήσεις και αποκλίσεις από αυτό που είχαν αρχικά φανταστεί ως οικοδόμημα.

Στην πρώτη περίπτωση, η καινοτομία και το νεοτεριστικό στοιχείο που εφηύραν, έχουν αξία, και τα διατηρούν μέσα στο χρόνο. Για τον ίδιο τον δημιουργό όμως, αποτελεί αναπόσπαστο επίτευγμα μόνο όταν συνεχίζει να κινείται αδιάκοπα και ανήσυχα στη σφαίρα ενός διαρκούς πειράματος. Και το γκρουπ, δυστυχώς, διστάζει να πειραματιστεί...

Όπως άλλωστε είχα αναφέρει για την προηγούμενη επίσκεψή τους το 2009, “...διακατέχονται από εφησυχασμό και μουσική οκνηρία που αναπόφευκτα τους ρίχνει σε λιμνάζοντα νερά... μέτρια τεχνική, ανέμπνευστες και χωρίς εξέλιξη συνθέσεις με ανούσιες θορυβώδης κιθάρες.”

Τα πράγματα από τότε δεν έχουν αλλάξει και πολύ, ούτε με το περσινό τους “Hardcore Will Never Die, But You Will”, στο οποίο παρατηρούνται πανομοιότυπα ψεγάδια στατικότητας, παρότι οι εξαιρε﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ραρατηρούνται ο περσινέσεις (“White Noise”, “How to be a werewolf”).

Και ενώ όλα αυτά ίσχυσαν και ισχύουν, παραμένοντας μέχρι νεωτέρας στην ίδια κατάσταση, είναι δύο μέρες πριν τη συναυλία που ανακαλύπτω το καινούριο τους ep “Earth Division” που περιέχει τέσσερα ορχηστρικά κομμάτια με έγχορδα και κλασσικίζουσα υφή. Τα νέα συστατικά φαίνεται να προστέθηκαν στη συνταγή και δεν γίνεται παρά να αναμένουμε αποτελέσματα.

Στην σκηνή του γεμάτου Fuzz το περασμένο Σάββατο, οι Σκωτσέζοι εμφανίστηκαν ψυχροί και ανέκφραστοι, αλλά πάντα ευγενικοί, με τον Stuart Braithwaite να αναλαμβάνει τον ρόλο επικοινωνίας με το κοινό. Τα όργανα εναλλάσσονταν, με τις κιθάρες να γίνονται άλλοτε δύο ή τρεις, ανάλογα με τον αν το κομμάτι απαιτούσε τον Barry Burns στα πλήκτρα, για το χτίσιμο της μελωδίας από εκεί. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο χώρος κατέληγε στο τέλος να γεμίζει με τις βαριές παραμορφώσεις, καλύπτοντας κάθε μελωδία (υπήρχαν και προβλήματα στον ήχο), προσπαθώντας να σε μεταφέρει σε μια εικονική, σκοτεινή πραγματικότητα.

Αξίζει να αναφερθώ σε ένα από τα πιο εμπνευσμένα και επικά τους κομμάτια “Mogwai fear satan” το οποίο εκτέλεσαν υποδειγματικά, σε μια μυσταγωγική εναλλαγή ηρεμίας και τραχύτητας.

Εν τέλει, η αγκυλωτική κατάσταση του ήχου ορισμένες φορές, με δυσκόλευε στο να συντονιστώ ή καλύτερα να εναρμονιστώ με τις άκαμπτες και δύσκολες αναπτύξεις, κάνοντας τα κομμάτια λίγο πιο δυσπρόσιτα απ’ότι στο στερεοφωνικό μου.

Η τελική αίσθηση, λοιπόν, ήταν αυτή του πειράματος και της αέναης περιπλάνησης, με τα ίδια ακριβώς συστατικά και απαράλλαχτη μεθοδολογία. Ας μη γελιόμαστε όμως, γιατί ο πειραματισμός και ο αβαν-γκαρντικός ροκ χαρακτήρας, έχουν νόημα, καταλήγουν κάπου και αντέχουν στο χρόνο, εφόσον δεν γίνονται ο αυτοσκοπός.

Και ένα συγκρότημα σαν τους Mogwai, που σου προκαλεί θαυμασμό, δεν θα απαξιωθεί στα μάτια σου, εαν αυτό δεν επαναπαυθεί στο χάρισμά του.

Χάρης Αποστολόπουλος