THE POLITICS OF ENVY MARK STEWART FUTURE NOISE MUSIC 9/5/2012

Ο σπουδαίος Βρετανός καλλιτέχνης, με το έντονο πολιτικοποιημένο του ύφος επιστρέφει με τον 8ο προσωπικό του δίσκο. Ο ιδρυτής των Pop Group των οποίων το άκουσμα εξακολουθεί να ακούγεται φρέσκο και ξεχωριστό, με την μακρόπνοη θητεία σου, ο μέντορας στο τι θα πει συνεργασία στη μουσική. Ο άνθρωπος που γνωρίζει πως ακόμα και ένα λιθαράκι να προσθέσεις (ή ένα extra beat) μπορεί να απογειώσει ένα κομμάτι σε μια άλλη διάσταση. Συνεργάτης πολλών μεγάλων ονομάτων εξακολουθεί την σπουδή στις συνεργασίες και στο νέο του δίσκο με τίτλο The Politics Of Envy.

Σε αυτό το album τιμή αποδίδουν και οι Primal Scream με τον φίλτατο κ. Gillepsie. Συμμετέχουν επίσης ο κιθαρίστας των Clash (και πιο παλιά των Flowers of Romance και μετέπειτα των Public Image) o Κeith Levene. Ακόμη παρών είναι ο Τζαμαϊκανός Lee Scratch Perry, η Gina Birch από το αγγλικό συγκρότημα των The Raincoats και άλλοι από τους Jesus and Mary Chain έως μετά από καιρό ξανά τους Massive Attack.

Και οι παλιές αναφορές δεν στέκουν μόνο στις σπουδαίες συνεργασίες, αλλά και στον ήχο που αναδύεται από τη νέα του δουλειά. Με πάμπολλες θύμησες σε παλιότερα μοτίβα, αλλά με μια γενική εύθυμη ξεσηκωτική διάθεση. Βέβαια αυτό δεν αφορά έναν προσανατολισμό του στυλ σήκω χόρεψε αλλά κυρίως άκου…ξεσηκώσου… σκέψου… μείνε στις επάλξεις… ζήσε.

Δυνατοί ρυθμοί, dub και κιθαριστικά riff. Αναμενόμενα αυτά, αλλά και ένα Θέρεμιν; Αυτό είναι απλώς κάτι νέο. Από τους καταιγιστικούς ρυθμούς στο groovy κομμάτι Gustav says… μέχρι το σκοτεινό (αλά DM ή ΝΙΝ ηχόχρωμα) Method to the Madness. Από τον Lee Scratch Perry στο να υμνεί τον Τσάβεζ μέχρι την φαινομενικά πιο ήσυχη διαμονή στο Apocalypse Hotel, με τους υπόκωφους θορύβους… να σε κρατάνε στην τσίτα.

Τα φωνητικά είναι τα κλασικά χαρακτηριστικά, με τις σπαρακτικές του εκφορές φθόγγων. Όλος ο δίσκος αποπνέει αναλαμπές της πάλαι ποτέ new wave εποχής, αλλά κατά την άποψή μου δεν γίνεται αυτό με πολύ περιοριστικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς δεν πήρε τα μοδάτα στοιχεία, αλλά τα πιο κλειστοφοβικά και σε μένα άρεσε πολύ. Πιθανόν και σε πολλούς συνομήλικους μου, πιθανόν όμως και σε αρκετούς νεότερους.

Αν και τα πρώτα κομμάτια άφησαν την αίσθηση της συνύπαρξης πολλών τάσεων, ως αποτέλεσμα των συνεργασιών ίσως, η όλη εξέλιξη είναι τίμια κατάθεση για τη δύναμη των 80s, με τα σύνθια αλλά και τις αρχές των 90ς με το παίξιμο των κιθάρων. Αν σας ακούγονται μακρινά χρόνια… οκ, αλλά αν κάτι σας λένε βουρ. Οπότε και μια διασκευή σε ένα τραγούδι του David Bowie… θα το εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο, έτσι δεν είναι;

Κυριάκος Σκορδάς