ΒΡΑΧΝΟΣ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Lyra 14/11/2000

Από την αρχή της πορείας του, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είχε δείξει ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό για την ελληνική μουσική. Κάτι οι συνθέσεις του, που άλλοτε μπέρδευαν μαγικά το έντεχνο με την παράδοση, ή το ρεμπέτικο, κάτι η απαίδευτη φωνή του που έδινε μια ξεχωριστή αυθεντικότητα στα τραγούδια του, αλλά και γενικά, η όλη στάση του που τον έφερνε πάντα μακριά από τις εταιρίες και τα μέσα ενημέρωσης, φανέρωνε πως αυτός ο άνθρωπος είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση για την Ελλάδα.

Επίσης, οι επιλογές του στους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαζότανε, ήταν πάντοτε εύστοχη. Μια από αυτές τις επιλογές του ήταν το 1996 ο Μπάμπης Παπαδόπουλος, ο κιθαρίστας των Τρυπών, ο οποίος συμμετείχε στο άλμπουμ του Παπακωνσταντίνου "Της Αγάπης Γερακάρης". Εκείνο το καταπληκτικό άλμπουμ είχε δώσει δείγματα μιας συνεργασίας που κυλούσε πολύ καλά και θα μπορούσε ίσως να δώσει και καλύτερα αποτελέσματα.

Και να που τα έδωσε: 4 χρόνια μετά, ο Παπαδόπουλος, παίρνοντας μεγαλύτερο ρόλο, αναλαμβάνει την ενορχήστρωση σε δέκα συνθέσεις του Παπακωνσταντίνου, δίνοντας έναν δίσκο που μάλλον θα μείνει στην ιστορία και ίσως να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ακούγαμε μέχρι τώρα το έντεχνο, το ροκ και την παραδοσιακή μουσική στην Ελλάδα. Ένας δίσκος που συνδέει όλα αυτά τα είδη, όπως ποτέ άλλοτε δεν ακούσαμε. Ο ζουράς, ο μπαγλαμάς και το μπουζούκι παντρεύονται άψογα με την κιθάρα, σαν να είναι όργανα που πάντοτε έπαιζαν τις ίδιες μουσικές. Άλλοτε σε πρώτο πλάνο οι ...πενιές του Παπακωνσταντίνου και άλλοτε οι πενιές του Παπαδόπουλου, δίνουν στα τραγούδια μια μορφή που ούτε έντεχνη μπορείς να την ονομάσεις, ούτε και ροκ.

Και τότε τι είναι, θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς. Είναι απλά μια μουσική που δεν γνωρίζει σύνορα, όρια και ταμπέλες και δεν φοβάται να αναμίξει ήχους, κουλτούρες και όργανα, που άλλοι ούτε που θα σκέφτονταν να αναμίξουν. Αυτή είναι η επιτυχία των Παπακωνσταντίνου - Παπαδόπουλου. Φτιάχνουν έναν δίσκο που ούτε εύκολος είναι, ούτε εμπορικός μπορεί να χαρακτηρισθεί (ειδικά αν παρατηρήσετε το εξώφυλλο), ούτε με συνηθισμένες μουσικές ασχολείται και καταφέρνουν να δώσουν μια νέα πνοή σε αυτό που λέμε ελληνική μουσική.

Τα τραγούδια περνάνε από όλα τα φάσματα της ελληνικής μουσικής: παραδοσιακή, ρεμπέτικη, έντεχνη και ροκ μπερδεύονται μεταξύ τους χωρίς, όμως, να μπερδεύουν τα αυτιά μας, αλλά χαρίζοντάς τους μουσική ευφορία. Και φυσικά, αυτές οι μουσικές συνοδεύονται άψογα απο τις φωνές του Παπακωνσταντίνου, της Καλημέρη αλλά και του Αγγελάκα, ο οποίος με την ερμηνεία του καταφέρνει να μας συγκλονίσει, αποδεικνύοντας ότι οι δυνατότητές του δεν περιορίζονται στα τραγούδια των Τρυπών.

Μακάρι αυτός ο δίσκος να χαράξει μια καινούρια πορεία στην ταλαιπωρημένη ελληνική μουσική και να δείξει το δρόμο και σε άλλους αξιόλογους καλλιτέχνες, που τον τελευταίο καιρό δείχνουν να έχουν έλλειψη έμπνευσης.

Κώστας Παπασπυρόπουλος