SAILING TO PHILADELPHIA MARK KNOPFLER Mercury 24/12/2000

Μετά από 4 χρόνια, ο x Mr. Dire Straits επιστρέφει με καινούρια προσωπική δουλειά. Το Sailing To Philadelphia είναι το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Mark Knopfler μετά το ντεμπούτο του Golden Heart του 1996. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια, ο κύριος Mark δεν έμεινε άπραγος αλλά έγραψε μουσικές για τις ταινίες Wag The Dog και Metroland, ενώ μόλις ολοκλήρωσε και τη μουσική για την ταινία A Shot At Glory.

O Mark Knopfler μου έχει γίνει πολύ πιο συμπαθής από τότε που ξεκίνησε την προσωπική του πορεία, σε σχέση με την σχεδόν 15χρονη πορεία του με τους Dire Straits. Δίνει την εντύπωση, τώρα πια, ενός lo-fi καλλιτέχνη που ό,τι κάνει, το κάνει μόνο γιατί αγαπάει τη μουσική του, αδιαφορώντας για το αν θα μπορέσει να προσελκύσει και πάλι μεγάλα ακροατήρια. Ίσως γι αυτό και οι φετινές του συνθέσεις απέχουν αρκετά από το να χαρακτηριστούν εμπορικές.

Το δεύτερο άλμπουμ του Βρετανού καλλιτέχνη περιέχει 13 όμορφες και πολύ ατμοσφαιρικές συνθέσεις, οι οποίες μοιάζουν να προέρχονται από την έμπνευση ενός καθαρά αμερικανού συνθέτη. Αν εξαιρέσει κανείς το What It Is, το πρώτο single από το άλμπουμ, το οποίο είναι διανθισμένο με μια αρκετά μεγάλη δόση από ιρλανδική παράδοση, τα υπόλοιπα 12 κομμάτια είναι σαφώς επηρεασμένα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Το Sailing To Philadelphia θα μπορούσε να είναι ένα ακόμα soundtrack από τα χέρια του κυρίου Mark. Ένα soundtrack για ένα road movie. Από την Ιρλανδία στις Βόρειες ΗΠΑ (Baloney Again), από εκεί στις δυτικές πολιτείες (sands of Nevada) και μετά στο Μεξικό (el macho). Στον κύριο Mark αρέσει να περιπλανιέται (wanderlust), όπως και του αρέσει να συνεργάζεται με καταξιωμένους μουσικούς ( Van Morrison ? The Last Laugh, James Taylor - Sailing To Philadelphia). Αυτό όμως που δεν ξεχνάει ποτέ είναι να διανθίζει τις περισσότερες συνθέσεις του με τα αγαπημένα του μεγάλα κιθαριστικά solos. Ούτε εδώ το ξεχνάει, αλλά τα ενισχύει είτε με φυσαρμόνικες, είτε με βιολιά, δίνοντας τους έτσι μια ξεχωριστή αξία.

Σε εμάς αρέσουν όλα αυτά που αρέσουν στον Mark Knopfler. Γιατί να μην τον ακολουθήσουμε, λοιπόν;

Κώστας Παπασπυρόπουλος