Δεν ξέρω ποια είναι η σχέση σας με την γαλλική ροκ σκηνή, αλλά σας επισημαίνω ότι έχει να μας επιδείξει πολλά σπουδαία ονόματα, που ίσως δύσκολα να εξέλθουν από τα τεράστια γαλλικά σύνορα, αλλά έχουν όμορφα πράγματα να τονίσουν. Αν για σας σταματούν όλα σε κάτι djs, κάτι δυναμικούς αλλά επαναλαμβανόμενους daft punk (ακόμη και το τελευταίο των Kraftwerk τους άδειασε), ή έστω στους εύθυμους (μόνο;) Air ? που όντως με τα κινηματογραφικά πρόσφατα κατορθώματα εξελίχθηκαν, ή στους Mano Negra και τις αναζητήσεις του Manu Chao, ή στις θύμισες άλλων, ίσως μία καλή ευκαιρία αναθεώρησης είναι οι Dionysos, με τον τελευταίο τους δίσκο Ηaiku, έναν πολύ καλό και δυναμικό ηλεκτρικό ροκ δίσκο.

Υπενθυμίσεις που πιθανόν λειψά θυμάμαι είναι το προηγούμενο τους άλμπουμ Drome και ένα ΕP ?Yoghurt session?. To Haiku το είχαμε συμπεριλάβει στα καλύτερα άλμπουμς του 99 (νο 41 στις 99 προτάσεις μας), αλλά ας πούμε και λίγα επιπρόσθετα για αυτά που δεν φθάνουν εύκολα στην Ελλάδα, ενώ έχουν τα φόντα όχι απλά να ακουστούν αλλά ακόμη και να γίνουν γνωστά και επιτυχίες ακόμη!! Εκτός αν για το ροκ δεν υπάρχει ποτέ τέτοια πιθανότητα.

Ο δίσκος περιέχει 14 + 2 σχεδόν τρομερά secret τραγούδια, που διακατέχονται από έντονο δυναμισμό αλλά και διάθεση για αναζήτηση νέων πραγμάτων και προσπάθεια ουσιαστικής διαφοροποίησης από κομμάτι σε κομμάτι. Στα περισσότερα συναντάς μία κατάσταση μοντέρνας παρακμής και υπερήφανου ξεπεσμού, με άπειρο πλούτο γεμισμάτων, πινελιών καλοβαλμένων πάνω στην επιφάνεια της μουσικής τους, δημιουργώντας πολυεπίπεδα και πολυσήμαντους περιπάτους σε οδούς και παρόδους, που κάθετα απαντούν την πεζοδρομημένη πια λεωφόρο του lo-fi rock, που ήκμασε στην Αμερική, και στολίστηκε σε δεκάδες σημεία σε όλον τον πλανήτη. Μία πεζοδρομημένη λεωφόρο, που την ονειρική περιπλάνηση σου, την διακόπτουν ηχητικές εκρήξεις κιθάρας και τύμπανα σαν τα κοπμρεσέρ προσοχή έργα στον πεζόδρομο.

Οι Dionysos ξεκινούν με 45 βόλτες (το 45 tours), ως ανυποψίαστο φυτιλάκι που το ανάβουν επιμελώς σπινθιρίζοντας και ψυθιρίζοντας για να εκραγεί στο επόμενο (όντως εκρηκτικό) ?la petite princesse aux seine ecrases?, δηλ. η μικρή πριγκιπέσσα με τα σκασμένα στήθη, σε ελεύθερη μετάφραση και ακρόαση. Βρώμικα πράγματα, επιθετικοί συνδυασμοί με ηλεκτρονικους κρατήρες, φυσαρμόνικες και ακουστικές κιθάρες σε γρήγορους ρυθμούς για το jolie junkie. Tα γαλλικά λόγια παραδίδουν σκυτάλη στον αγγλικό στίχο, μέσω διφωνιών πια άνδρα και γυναίκας. Η εναλλαγή αγγλικών ? γαλλικών είναι αξιοπρόσεχτη, αν και σε μένα τον εις άλλη γλώσσα πέραν της γαλλικής μη εμβαθύνοντα, τα πολλά λόγια είναι φτώχια, μπροστά στο πλουμιστό σεντούκι ήχων που αναδύουν οι Dionysos. Sick philaromonic body & το μπιτάτο ροκ?ν΄ρολ Nicholsong με το άκρως παραστατικό τραγούδι που μιλάει για Χριστουγεννιάτικα δέντρα που αποφάσισαν να φάνε το πεζοδρόμιο !!, και αν και δεν μας κάλεσαν στο γεύμα, έκαναν τόση φασαρία που ξεσηκώθηκαν οι γείτονες. Μία μικρή στάση στο σπασμένο παγκάκι για ένα υπέροχο ρομαντικό τραγούδι, μία μονόλεπτη ιδέα γάμου (wedding idea) με τον κεραυνοβόλο γάμο βιολιού και κιθαρίτσας, εν μέσω βραχνών φωνητικών ενός περαστικού πάστορα.

Η συνέχεια εκπληκτική με έναν ασύλληπτο συνδυασμό ισότητας poissons=stickers, μία τρομερή σύνθεση με το βιολί να χαλιναγωγεί τη μελωδία, επιτρέποντας ελέυθερη έκφραση πολλών οργάνων, που άναρχα καταφθάνουν με μάσκες από κιθάρες, keyboards, και άλλα μεταμφιεσμένα. Μία δυάδα τραγουδιών πιστά στον ανεξάρτητο ήχο της εμπορικής ροκ που βγήκε από την αφάνεια και πήγε μακρύτερα. Το ευφάνταστο asshole car orchesrta με κιθαριστικά κρεσέντο σαν το distance των Cake, αλλά και το πιο πλουμιστό Coccinele με το μονόχορδο κράτημα ? στόλισμα παρήχησης του ρυθμού (αλλά 16 Horsepowers) και με πληθωρικό υπόλοιπο τρόπο τυμπάνων και άλλων. Ένα τραγούδι για τη συνέχεια για την πουτάνα κόκα-κόλα εσύ τα κάνεις όλα, το Lune Belle, με πολύ έξυπνα πνευστά, καμπανάκια, και ακουστικής κιθάρας ακόρντα, που αφήνονται απλώς ως άδειο μπουκαλάκι σε μελόδικας φυσήματα και παραμιλητό γριάς γυναίκας και ώριμου εγγονού στο κολλητό κνημηδόν παράπονο only knees (why the eyes far from the sea). Ξανά ξεσπάσματα, όχι άσκοπα στο πιο ποπ φρουτάκι mandarine, με ψυχεδελική κιθαρούλα, και μπίτια παραμόρφωσης. Mία πεσιμιστική βόλτα στο νεκροταφείο του χωριού μου είναι το built for myself, λίγο χαωτικό με fuzzαρίσματα άναρχα εκτινασσόμενα και την φοβερή ατάκα του γυροφέρνω με την μπουκάλα του bourbon στην κωλότσεπή μου. Ένα αμερικάνικο τραινάκι (train a l?americaine) σε πάει μέχρι τις ερήμους της Αριζόνας και το μοναχικό ροκ των Scenic και των 17 Pygmies, σφυρίζι ξέπνοα μόνο με αργή απαγγελία και κιθαριστικές αργόσυρτες παράτες.

Το κλείσιμο του δίσκου είναι μία ολόκληρη ενότητα, που επιβεβαιώνουν ότι ο δίσκος είναι ένα concept ? πεταγμένων κομματιών από πλακάκια δαπέδου που κάποτε στόλιζαν την οικογενειακής γαλήνιας ευτυχίας οικεία των Dionysos, και τώρα αναμοχλεύοντας τα μπάζα ενός βρωμερού λασπότοπου χωραφιού τα ανασύρεις, αναπολείς, συγκινείσαι και πορεύεσαι μόνο με το βασικό σου όχημα, τη μνήμη ως επεξεργασμένη λογική. To Poe-m ενωμένο με το j?entedrais είναι το οργισμένο νοσταλγικό τραγούδι για αυτόν που ξήλωσε τα πλακάκια σου, αλλά και η διαπίστωση ότι έτσι και αλλιώς το σπίτι σε πλάκωνε, και ας πάνε να γαμηθούνε και τα υλικά και τα γυαλικά του.

Τα κρυφά, ή τουλάχιστον μη αναγραφόμενα κομμάτια είναι πολύ αξιόλογα ροκ λιθάρια, με πολύ τρυφερή αγριότητα κρουστών που σκάνε στο τέλος ως πιατίνια με επιληψία αναμένοντας τη μπαγκέτα ως σύρριγγα για να χαλαρώσουν, και όλα καταλήγουν στην παραδομένη ενασχόληση με τα πλήκτρα ενός απλού πιάνου, ενδεδυμένου με αλάβαστρο φθηνής διαλογής, με κίτρινες στολισμένες παπαρούνες που ξεκολλάνε μία μία στον κτύπο κάθε πλήκτρου και παραδίδονται στο φύσημα του αέρα του κλιματιστικού σου, που δροσίζει το σκοτεινό χωλ που στρίμωξες το πιάνο σου, κόβοντας την ουρά του και κρατώντας τα όνειρά σου, για πάντα και για σένα και για όλους όσους αγαπάς και σέβεσαι.

Κυριάκος Σκορδάς