To Volume 2 σημαίνει ότι υπήρξε και πρώτη τέτοια απόπειρα, πριν από 1 χρόνο περίπου. Το νόημα της απόπειρας (κατά τη γνώμη μου αφαλώς):

να καταδειχθεί ότι σήμερα υπάρχουν πολλοί μουσικοί, που εμπνεόμενοι με τον ίδιο τρόπο, αλλά από διαφορετικές πηγές, δημιουργούν, λαμβάνοντας υπόψη μουσικές φόρμες βγαλμένες από τη μουσική παράδοση διαφόρων περιοχών της γης, την οποία σέβονται και αξιοποιούν, χωρίς πολλοί εξ αυτών να έχουν κάποια εθνολογική σχέση με την περιοχή προέλευσης της μουσικής τους έμπνευσης. Οι μουσικοί αυτοί συναντιούνται με άλλους που επηρεάζοντα με τον ίδιο τρόπο, συνεργάζονται και παράγουν πολυπολιτισμική μουσική, ενεδεδυμένη, αντί με φερετζέδες, φουστανέλες ή με υφάσματα κάλυψης γυμνών ιθαγενών, με φρέσκια διάθεση, ιλλουστραρισμένη έμπνευση και κατατάσσοντας τη μουσική σε σύγχρονη άποψη που λοξοκοιτάει έως και αλλοιθωρίζει θα έλεγα προς την παραδοσιακή μουσική που σας έλεγα.

Τώρα όταν οι συμμετέχοντες μουσικοί είναι και γνωστοί έως διάσημοι, κυρίως με αναφορά τη σύγχρονη μουσική και όχι τη σχέση τους με κάποια μουσική κάποιων λαών, τότε η παρουσία τους αποκτά έξτρα νόημα, έως και βαρύτητα θα έλεγα (άσχετα με τη διαφορά του ειδικού βάρους g στα διάφορα μήκη και πλάτη του πλανήτη μας).

Σε αλλαγή λοιπόν και των 4 ψηφίων του χρόνου (κάτι το οποίο συμβαίνει κάθε χίλια χρόνια, π.χ 1999 ?2000 ουδέν κοινό ψηφίο) παρουσιάζεται μία άτυπη συνύπαρξη πολλών καλλιτεχνών, με δύο βασικούς άξονες. Τον κεντρικό που είναι γενικά κάποια μορφή παραδοσιακής μουσικής και τον νοητό που είναι μία διάχυτη και έντονη ηλεκτρονική βάση που έχουν τα περισσότερα κομμάτια.

Η απλή παράθεση των ονομάτων είναι αναγκαία και με διευκολύνει να μη πω καν κάποια σχόλια.

Mystica (trance Ισραηλίτες, τρομερό beat),

Juno Reactor (’γγλοι μεν συνεγαζόμενοι στα φωνητικά με την Νατάσα ’τλας Δε, την οποία η απογοητευτική της συνεργασία με τη Γλυκερία με ωθεί να τη στιγματίζω με ελληνικούς χαρακτήρες, αλλά η προσφορά της στην ηλεκτρονική μουσική είτε μόνη έιτε με τους Transglobal Underground δεν αφήνει ασφαλώς ουδέν περιθώριο για ελληνικά μπινελίκια)

Sidestepper (drum and Bass αγγλοκολομβιανό και όχι κολοαγγλικογαλλικό)

Indian Ropeman (χιπ χοπ με ινδικές φόρμες, πολύ καλό)

Loreena Mckennit (γνωστή και μη εξαιρετέα, σε γώριμες αγαπημένες φόρμες εργασίας κέλτικου εργαστηρίου)

Ο Kitaro (τι είδε ο Γιαπωνέζος και τι άκουσε και τι έγραψε, μαζί με τον Θιβετιανό όχι μόνο γνωστό για τη μουσική για τα 7 χρόνια στο Θιβέτ, αλλά και στα προηγούμενα πάλι στο Θιβέτ Nwang Khechog)

Suzy (πάλι εβραίa, χωρίς τσιγκουνιές σε αmbient και έντονα λυρικά χρωματισμένες διαθέσεις στο los bibilicos)

Chris Hinze εξ Ολλανδίας, με τις Βουλγαρικές φωνές, τον Αρμένη περκασιονίστα Arto Tuncboyacian, τον dj Junkie XL, και τον jazz σαξοφωνίστα Charlie Mariano σε γνώριμες ρότες, με όμορφα πνευστά και καλό κράτημα του τέμπο

Ο αείμνηστος Nusrat Fateh Ali Khan σε ένα φανταστικό οκτάλεπτο kinna sohna, που όντως η αρχή με το φάνκυ uno dos tres quatros σε μπερδεύει, αλλά μόλις μπαίνει η φωνή του Nusrat ?. Όλα αλλάζουν, ? ατέλειωτη ευχαρίστηση.

Ο κορυφαίος παραγωγός και όχι μόνο Bill Laswell, με ελληνική συνύπαρξη τον Nicky Skopelitis, τους Sacred Systems και τον Jah Wobble διαθέτει ένα απόκρυφο free pass ώστε να περνάει ως transit όπου θέλει σε μία αέναη πτήση τετρα-ηπειρωτική 10 λεπτών (σημείων και τεράτων, και δράκων και ότι ήθελε προκύψει), με τζαζάκια πεταχτά σαξοφωνίστικα, άδεια περιεχομένου υπόκωφα ανατολιτικα τύμπανα, στροφές με πλήκτρα, αιθέριες του εσπερινού φωνές.

Πάλι ένας Αρμένης ο Djivan Gasparyan προτιμά αντί για επίσκεψη μία σπουδή σε υδρολoγική μουσική με το to the river, παρέα με τον Καναδό Michael Brook προσεγίζοντας ένα σκοπό που και για τα ελληνικά δεδομένα είναι πολύ οικείος και αγαπητός, και πολύ ευάισθητα μελαγχολικά φωνητικά

Κλείσιμο του δίσκου με τον Ινδό Sanjay Mishra να συντροφεύεται αλλά και να συντροφεύει τον κιθαρίστα των Greatful Dead, Gerry Garcia, στο nocturne/evening chant, που ήταν και η τελευταία ηχογράφηση της ζωής του Gerry Garcia. Ρομαντικό κιθαριστικό αποχαιρετιστήριο που χάνεται προς τα πανω, με τα σολάκια να τρεμοπαίζουν.

Συμπερασματικά: Ωραία πράγματα. Και μία συλλογή, που δεν προσπάθησε να μαζέψει ΤΑ σπάνια κομμάτια, αλλά επιδίωξε να συστεγάσει τραγούδια συνεργασίας, μοντέρνα, που πατάνε στο σήμερα και θυμούνται το χτες και την παράδοση. Αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές αυτής της συλλογής, και όπως και στον πρώτο δίσκο ethnic 2000 (vol 1) κατάφεραν να κυκλοφορήσει από Ελλάδα ένας δίσκος που έχει τα φόντα να επισκεφθεί ? διανεμηθεί ως εισαγωγής σε χώρες μακρυνές, αλλά και σε χώρες με έντονα μουσικοβιομηχανική παράδοση. Αυτό μπορεί να είναι το τελευταίο που μας ενδιαφέρει, πέρα από την ακρόαση είναι όντως πολύ ευχάριστη.

Κυριάκος Σκορδάς