A PLACE IN THE SUN FRIENDS OF DEAN MARTINEZ Knitting factory / Hitch-Hyke 1/11/2000

Πες μου τον φίλο σου και όσο θέλεις βρόντα. Ο φίλος του φίλου μου είναι και δικός μου φίλος. Φίλοι Φίλοι... λιάζονται στον ήλιο, με μια σπαραχτική ηλεκτρική χορδή ως σχοινάκι που κρατά την ομπρέλλα σου, που πατάει στη σκιά του κάκτου. Ο πρόσφατος δίσκος των Friends of Dean Martinez είναι μια ποιητική ζαριά σε τσόχα μαραμένης χλόης, σε ροζιασμένο τραπέζι, πάνω σε μωσαϊκό πλακάκι, στην αγροικία που στέκει στις όχθες μιας λευκής λίμνης.

Ονειρικές μελωδίες, φευγαλέων δειλινών, λαδιά λίμνης, και τεμπέλικο κουπί άγνωστου περαστικού. Μια βαρκάδα είναι η ακρόαση, χωρίς πλέυση το 9λεπτο ομότιτλο πρώτο τραγούδι (a place in the sun), με μία επαναλαμβανόμενη απλή μελωδία πάνω σε πλήκτρα, σαν το κυματάκι που χορεύει γύρω από το σκαρί της βάρκας. Φύσημα μπουκαδουρίτσας το δυναμικότερο white lake, και ηλεκτρικότερο επίσης διασχίζει τα νερά για το siempre que, το νοσταλγικό ντουέτο ακουστικής και ηλεκτρικής κιθάρας. Η δράση του φαρμάκου στις αρρωστημένες σκέψεις μας είναι το αναβράζον, ή μάλλον αναβλύζον κομμάτι, αφού νερά τρεχούμενα από ντουζ ακούγονται στο υπόβαθρο της βολτούλας στα τάστα της κιθάρας.

Η μετέπειτα 6λεπτη διασκευή στο γνωστό summertime σκίζει νερά, φύλλα, πυθμένες, πανιά, ξύλινες προβλήτες, χορταριασμένες γλύστρες, καλοκαιρινή ζέστη, απροσδιόριστη σαν θερμόμετρο χωρίς υδράργυρο, σαν ιδρώτας στη σκιά, σαν το μεταφυσικό παρόν και το αφύσικο μέλλον μας, με τα εύηχα χάδια ηλεκτρικής κιθάρας που σέρνεται στα πόδια αρμονίου, παρακαλώντας τα πλήκτρα για ένα κτύπο με νόημα, έστω ένα νεύμα, υπό τον πρεσσαριστικό κλοιό από μικρό τυμπανάκι, ενώ ο ανεμιστήρας γυρίζει αθόρυβα στην οροφή.

Πότε σπασανε τα κουδούνια στο broken bell, και ξεσηκώσανε απομιμήσεις βιολιού, καρικατούρες γνησιότερες του πρωτοτύπου, αυθεντικότερες του μοντέλου, σιωπηλή κατάθεση, νόημα στον ήχο, αναρχία στη σκέψη, λεύτερο φτερούγισμα έγινε η ακρόαση πια.

Όταν οι επισκέπτες φεύγουν από την πόλη φάντασμα αφήνουν πισω τους το σύρσιμο της μπότας τους, και επιτρέπουν την κατάληψη του χώρου από τον νού των πρώην κατοίκων. Ένα όμορφο μελωδικό πήγαινε - έλα είναι το απλό μεγαλείο του λιτού λούσου στο nothing at all, τίποτα και όλα ίσως μαζί, το άθροισμα των μικρών φτιάχνουν τη ζωή, τα μικρά ασήμαντα γεγονότα είναι οι ψηφίδες της πορείας μας και της εικόνας μας. ’σε τα κομβικά γεγονότα δεν έχουν νόημα, στα ευτελή βρίσκεις πλούτο και στα πολυτελή κενότητα.

Μια ροκάνα, μια ξύλινη πεζούλα που τρίζει είναι το εξερευνητικό alluminium, με σιτάρ διακριτικό ως παιδάκι κάτω από το τσαντόρ, και άνευ πορείας αναπηδούμενα πλήκτρα στο πιάνο, μέχρι να δοθεί ένα απροειδοποίητο σύνθημα για τρομερό χαωτικό ξέσπασμα με κιθάρες, ντραμς, μπάσο, αυτά τα απλά θορυβοποιά στοιχεία. Και η πιστόλα pistola agua ρυθμικά αναβλύζει ένα εκπληκτικό βαλσάκι ενός πιασμένου αγκαζέ ρομαντικού διδύμου νέων, που με κέρινες ασπίδες πριν τις κάνουν φτερά για να ξεφύγουν προς τον ήλιο, διώχνουν τις ρυτίδες που επιτίθενται κατά μέτωπο.

Το γήρας είναι σχετικό, η νιότη δεδομένη, ο θάνατος αθάνατος, αξεπέραστος σαν τη μνήμη του καλού. Ένα δίλεπτο πέρασμα με το broken, ξανά σε όχθες, ένα πρελούδιο αναχώρησης, πριν την πλεονεκτική θέση στον ήλιο, το τελευταίο του δίσκου τραγούδι, το another place in the sun, το με παράτες και κρουστά, και τζουμ ταρατατζούμ πάμε να φύγουμε, να δούμε το αθέατο αξιοθέατο, νότα νότα στο πιάνο, βήμα βήμα, κουπί αριστερά, κουπί δεξιά, μέχρι να σηκωθεί και φουσκώσει το πανί, και τα συνοδοιπορούντα στοιχεία, ως αποσκευές να φορτωθούν, για την απόδραση, εσύ ο καπετάνιος, εσύ και ο λοστρόμος, μόνο τότε είσαι σίγουρος, αν πάλι μπορείς να μοιραστείς τους ρόλους, η ρότα ξετυλίγεται σαν σπειροειδής χαίτη προς τα πέρα.

Τα πήρες όλα μαζί σου; Πήρες και αυτά που αγαπάς μαζί σου; Γιαυτό είναι οι φίλοι, για να σου θυμίζουν τα απαραίτητα, και οι Friends of Dean Martinez είναι πολύ φίλοι σου.

Κυριάκος Σκορδάς