Πρόκειται για μία από τις απολαυστικότερες και πληρέστερες ακροάσεις. Πραγματικά ενθουσιάστηκα με την ομορφιά των συνθέσεων, την απλότητα της μουσικής ύφανσης, και τη δύναμη που έχει αυτός ο δίσκος για να δημιουργεί συναισθήματα. Επομένως συναισθηματικός και ατμοσφαιρικός δίσκος, κατά βάση ηλεκτρονικός, αφού η μουσική βγαίνει από όργανα που χρειάζονται και μπρίζα, αλλά σίγουρα η σύνδεση των πολύμπριζων σε γειώνει και σε απογειώνει απλόχερα. Πέρα από την μετάδοση συναισθημάτων,αξιοσημείωτη είναι και η εναλλακτική προσφορά δημιουργίας οπτικών καρέ, αρμονικών τοπίων. Αλλά εμένα πιο πολύ μου έκανε εντύπωση το πόσα σπουδαία ονόματα άλλων μουσικών μου έφερε στο νου η ακρόαση αυτού του δίσκου, με φοβερό στοιχείο ότι δεν μοιάζει με τη μουσική των άλλων, αλλά έχει την ικανότητα ο Γαλανόπουλος να σου τους θυμίζει. Και μας πήγε μακρικά, συνθέτοντας έναν κατάλογο ονομάτων, που ούτε στο μυαλό μας ούτε στη δισκοθήκη μας, ούτε στις προθήκες των δισκοπωλείων τα συναντάς στο ίδιο μέρος. Η ρομαντική ποίηση των ήχων, με το βαρύ τέμπο σαν περπατάς φορτωμένος παραπέπμπει σε πολλά στοιχεία της ερημοποίησης της μουσικής μας, και ιδίως στο desert rock των Rachel´s, των Scenic, των dakota suite,κ.ά, αλλά και εκέινο το βαλσάκι αλλά Pascal Comelade και Κεφάλαιο 24, και ο David Sylvian αν ήξερε ελληνικά ίσως έτσι να έγραφε μουσική, και οι Dalis Car αν έρχονταν για απόσυρση στη χώρα μας τέτοια μουσική θα άκουγαν στο αμάξι πριν το δώσουν στον ΟΔΔΥ. Και μέσα σε αυτά, πλήθος νεοψυχεδελικών στοιχείων, στο στυλ των novak, των September και των Karamazov, αλλά και αναρχικές jazz φόρμες σαν τους αυτονομιστές Sort of Quartet και τον συμβατικό Phlip Glass, αλλά και τη γλύκα του Nick Drake και την ποπ των Raining Pleasure (καλά το τελευταίο είναι και λίγο φυσικό).

Η ουσία είναι ότι σου φέρνει στο νου όλα αυτά τα συγκροτήματα που βασίσανε και βασίζουνε στην μουσική τους πάνω στην ατμοσφαιρική ομορφιά της σύνθεση, αλλά παράλληλα η μουσική του Χρήστου Γαλανόπουλου θυμίζει αφάνταστα Ελλάδα, όπως στο "πρώτο φως", "δυο κόσμοι", "μυστικά" με μαντολίνα και κιθάρες, και χαμηλής εγγραφής φλογέρες και ταμπουρά. Και αυτό είναι το σπουδαίο. Και μάλιστα Ελλάδα της θάλλασσας και της αλμύρας, με βραχώδη πρανή και αλατόπληκτες γαλάζιες σπηλιές, Ελλάδα της γλύκας και της ανεξάρτητης σκέψης, που μπορεί και εκφράζεται περα από την υφαλοκρυπίδα και την κλειδαρότρυπα και άλλα περιοπριστικά σχήματα και δυσφάνταστα όρια. Κοντοστέκομαι επιπλέον στο εκπληκτικό δίδυμο τραγουδιών "άνθρωπος της πόλης" με το ζωντανό beat και το "φωνές" με την λυτρωτική μελωδία, αλλά και στα κρυφά φωνητικά ίχνη που συναντάς διάσπαρτα σε αρκετά τραγούδια. Νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μία τροχιά, με ισόποσες κεντρομόλους και φυγόκεντρες και πας σε πανέμορφα landscapes. Και ενώ σου θυμίζουν τόσα πράγματα που ποτέ δεν θα τα έριχνες στην ίδια όχθη, παραμένει το άλμπουμ αυτό μοναδικό, αυθεντικό.

Και δε μου λέτε, στα δισκοπωλεία που θα το βάλουν; Και άντε στην Ελλάδα λες ένα ελληνικό ροκ και το στριμώχνουν οι δισκοπώλες, αλλά που να βάλεις τον Γαλανόπουλο στα καλά τα stands του εξωτερικού , στο electronica, instrumental, σε τίποτε greek music, σε έθνικ ράφια, ή σε post-rock, new rock, alternative, κ.ά προθήκες.

Εσείς βάλτε τον στην καρδιά σας. Προς τα εκεί στοχεύει τέτοια χαρισματική μουσική.

Κυριάκος Σκορδάς