Μία όμορφη δουλειά, ρομαντική ίσως, αλλά ρυθμική και μελωδική σίγουρα, ο δίσκος των The Illusion Fades με 9 τραγούδια προσφέρεται για χεμωνιάτικες μουσικές συντροφιές. Χαρακτηριστικό σημείο τα ρυθμικά πλήκτρα, εμφανές από το ξεκίνημα με το "words of a burning soul", όπου η ψυχή φλέγεται ακολουθώντας την μελωδική διαδρομή της κιθάρας και τα βαθιά φωνητικά. Στο "from dusk to dawn", τα εωθινά καλέσματα προς την κιθάρα φωτίζουν το κομμάτι. Aφού πήραμε τη σειρά των τραγουδιών ας τη συνεχίσουμε πηγαίνοντας in a dream, όπου στρωτά κυλανε τα πράγματα με αναγνωρίσιμα (ή όχι;) darkwave στοιχεία, όπου εδώ υπάρχει και μία ονειρική εμφάνιση ολιγόχρονων γυναικείων φωνητικών. Στο "long journey" περιμένεις ίσως περισσότερη οργή, τουλάχιστον σε κατευθύνει προς τα εκεί το τραγούδι, αλλά αποφορτίζεται με απογοήτευση ως ώριμη απαισιόδοξη κριτική της ρότας που επιλέξαμε. Στην ηρεμία πριν από την κατιγίδα "the calm before the storm", ένα πανέμορφο ινστρούμνενταλ, αποτελεί επιπλέον σημάδι της ζεστής αγκαλιάς του αγγέλου του δίσκου αυτού. Νομίζω ότι από τα δυνατότερα σημεία της δουλειάς των Illusion Fades είναι το "submisson to death", με αλληλοαποκρούσεις κιθάρας και κρουστών, δημιουργεί οπτική εντύπωση ανάδυσης μουσικής μέσα από καπνούς και άλλα μυστικοπαθή. Γενικά η κιθάρα αποτελεί μέσο πλοήγησης σε αυτόν τον δίσκο, με όμορφα καπέλα ως μουσικά αετώματα από τα πλήκτρα και τα κήμπορντς εν γένει. Αετώματα που στολίζουν τα σημεία όπου σιγεί η κιθάρα. Ακολουθεί το οικόσιτο "I live in a house", ίσως τραγούδι και για να σου μείνει και ο ρυθμός, ίσως αν ποτέ υπήρχε τέτοια σκέψη να είναι και το σίνγκλ του album, όπου φιλόξενα παραβιάζεται το οικιακό άσυλο. Αρμονικό αρμόνιο και έγχορδοι ήχοι από βιολιά σε οδηγούν στην σκοτεινή, σίγουρα κρυφή πτυχή της σπηλιάς του "the ocean grave", όπου οι Illusion Fades αρπάζουν το σκάσιμο του κύματος, το απλώνουν σε μία όμορφη σύνθεση, και τα water-drums πιτσιλούν ήχους. Γενικά και τα φωνητικά αποδίδουν επιτυχημένα, χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού, λίγο βαθιά ίσως ανάλογα με την περίσταση. Το τέλος, όνομα και πράγμα "end" διανθίζεται από διχορδίες και κιθαριστικό ημι-άρπισμα, προλογίζοντας την πιο δυναμική τελική έκφραση του δίσκου, ενώ η φωνή παραμένει διακριτικά σε χαμηλούς τόνους. Σαν αποχαιρετισμός από την αγκαλιά του αγγέλου η κιθάρα των Illusion Fades μας επιτρέπει στα τελευταία όντως δευτερόλεπτα να ακούσουμε έστω το αφούγκρασμα του αγγέλου.

Σίγουρα η μουσική των The Illusion Fades είναι μουσική εργαστηρίου, και απέχει από τα μαζικά προϊόντα της μουσικής βιομηχανίας. Η ακρόαση επίσκεψη στο ατελιέ (sic) δεν κουράζει, αντίθετα ξεκουράζει και σου αφήνει δημιουργικά συναισθήματα, όσα μπορείς να αρπάξεις από την έμπνευση τους

Κυριάκος Σκορδάς