THE LADYTRON THE LADYTRON Shimmy-Disc / Hitch-Hyke 1/11/2000

Μία πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν αυτή η ακρόαση (οι πολλές ακροάσεις μάλλον, καθώς άφησα το repeat στο μηχάνημά μου). Χωρίς συστάσεις, δεν τους ξέρω καθόλου τους Ladytron, τι να πουλάω μούρη, δεν λέει. Kοιτώντας βέβαια τη σύνθεση, βλέπεις θητεία σε άλλα groups, αλλά έτσι και αλλιώς τέτοια μουσική δεν βγαίνει εύκολα από πιτσιρικάδες.

Ο δίσκος τούτος περιέχει 12 τραγούδια + 1 όχι πολύ καλά κρυμμένο, που σε όλα νιώθεις και διακρίνεις μια ευχάριστη, παραδόξως γλυκόπικρη, νοσταλγική αίσθηση. Πρόκειται για πανέμορφες συνθέσεις, διανθισμένες με δεκάδες όργανα, παράξενους ήχους, περίεργα παιξίματα γνωστών οργάνων, όμορφα μελαγχωλικά φωνητικά, πολλά παιχνιδίσματα σε τζαζέ χαραγμένα για κουτσό τετραγωνάκια, lo-fi παλιοφιλαράκια. Ο δίσκος βγάζει συναίσθημα, είναι τόσο άμεσο και έντονο αυτό που όλα τα άλλα πάνε στην άκρη. Μοιάζει σαν παιδί, που μπόρεσε και άφησε την ενηλικίωσή του πισω του, κρατώντας μόνο την ωριμότητα να φτιάχνει μελωδίες, που δεν θα αρέσουν στους γονείς, αλλά μόνο στα παιδάκια που τραμπαλίζονται στην παιδική χαρά. Mόνο που τα παιδάκια δεν θα τις ακούσουν ποτέ.

Ο δίσκος κυλάει σαν παιχνίδι ποίησης, ρομαντισμού κρυφού, λυρικού πέπλου, υπερήφανης αισθητικής, με εξάρσεις που έχουν λειανθεί, με πτυχές σκονισμένες, με καραμούζες δαγκωμένες, με κιθάρες νυχτιάτικες, με σκόρπια πετάγματα ήχων από σιτάρ, με βιολιά διακριτικά σαν τη ξαδέλφη σας σε επίσκεψη σας στην εντατική, με κιθάρες απογευματινές ηλεκτρικών δειλινών, με κρουστά πάμπολλα ακουμπισμένα στο ξύλινο στηθαίο του μπαλκονιού. Η θέα από το μπαλκόνι των Ladytron είναι υπέροχη, και τα πλήκτρα δίνουν μολύβι στη σκέψη σου να συμπληρώσεις τις αχνές γραμμές του ορίζοντα. Κανείς δεν βιάζεται, όλα κυλούν ομαλά, αλλά ο ήχος κελλαρίζει, σαν το νερό στο ποτάμι μετά την βροχή. Πανέμορφα backing vocals συμπληρώνουν την χαρακτηριστική χροιά του τραγουδιστή, ως νύμφες σε υδροχαρη κοιλάδα.

Μπορεί κάποια πράγματα να μας φαίνονται γνώριμα, αλλά αυτό ευνοεί την εξοικείωση, και κακό δεν είναι, ιδίως όταν το group μπορεί και βγάζει τον εαυτό του, μέσα από τη ζύμωση των όσων το έχουν επηρεάσει. Γιατί το violincello είναι ο αέρας που καιρό είχες να μυρίσεις, το Nebula?Incredible είναι η χαμένη σου νιότη όταν κατέβαινες τα σκαλιά στο υπόγειο ωδείο σου, που το ξαναβρίσκεις αναπαλαιωμένο καθώς λειτουργεί ως καθαριστήριο χαλιών. Τα όνειρα, έμειναν μαζί με τους κόμπους ενός χειροποίητου, τα άλλα καλώς χάθηκαν. Δεν είχες δίκιο σε όλα σου τα όνειρα, παρά μόνο στα πιο παράλογα. Το Headaches & Bad days πανέμορφο πλεγμένο, που ξετυλίγεται με το μπάσο ως τσιγκελάκι που βρήκε την άκρη, πρότερα και από το γατί. Και το sweet tooth, είναι το τραγούδι που θα ζητήσεις να ακούσεις, όταν το σάκχαρο στο αίμα σου ξεπεράσει κάθε όριο και εσύ πεισματικά θα μπουκώνεις με το τελευταίο σοκολατάκι της φοντανιέρας. Και ο Dainty Wayne σου κρατά συντροφιά, με τις καμπανίτσες να συνοδεύουν το αρμόνιο, αλλά και ο κλέφτης ήλιος Sun Lantern σε διώχνει μακριά από την τρύπα του όζοντος, που δε δημιούργησες αλλά ανέχθηκες, και η απόμακρη κιθάρα σαν θυμωμένη ηλιαχτίδα κρύβεται πισω από τη στέγη, και μόλις στρέψεις το πρόσωπό σου προς την άλλη σου φεγγοβολά το σβέρκο.

Δυνατά τραγούδια δεν έχει ο δίσκος, ούτε στίχους που θα σιγοσφυρίξεις, εκτός ίσως από το θυμωμένο it seems clean. Για να χαζοχαλαρώσεις δεν είναι. Προσπάθησε να ξεπεράσεις την αναπόληση που πάει να σε κυριεύσει και αφέσου στις μελωδίες, όταν το ροκ πονάει δεν σκούζει αλλά πεταρίζει τα βλέφαρά του, με χάρη, σαν σπουργίτι γύρω από τα ψίχουλα του πρεβαζιού. Και οι Ladytron είναι αξιοθαύμαστοι.

Κυριάκος Σκορδάς