GOOD LOOKING BLUES LAIKA TOO PURE / Penguin 30/10/2000

Kαταρχήν άλλο LAIKA και άλλο μπαλαλάικα.

Παραδόξως όμως για άλλη μία φορά μας βάλανε ρώσικα στοιχεία, και από το διάστημα αλλά και από τη γραμματοσειρά. Και στο έγχρωμο εξώφυλλο, αλλά και στους στίχους που συναντάς στο μαυρόασπρο εσωτερικό του δίσκου, όλα κοσμούνται με ρωσικούς γραμματικούς χαρακτήρες. Αλλά οι LAIKA ως χαρακτήρες είναι διαφορετικοί.

Βασικές ερωτήσεις:

-Πόσα τραγούδια έχει ο δίσκος;

-10

-Πόση διάρκεια έχει ως παίξιμο;

-50 και πλέον λεπτά, και περισσότερα λεπτά σημεία

-Έχουν βγάλει άλλες δουλειές;

-Κάποτε δουλεύανε ως γκαρσόνια, εδώ και εκεί

-Όχι ρε, άλλους δίσκους;

-Έναν με τον Χριστόδουλο, στον έρανο της Κυριακής της Τυρινής.

... Και επίσης άλλους 2 (Silver Apples of the Moon, Sounds of Satellites) + 1 EP - Antenna

-Τι λέει γενικά;

-Γενικά είναι πολύ όμορφο

-Κάτι πιο συγκεκριμένο;

-Μου άρεσε, τι να σου πω.

-Ανέπτυξέ το λίγο. Μη βαριέσαι, θα βαθμολογηθείς και εσύ και αυτός!

-Κοίτα έχει μία έντονη groovy διάθεση, σε συνεπαίρνει αν θέλεις, ειδικά αν είσαι επιρρεπής και ασθενης χαρακτήρας. Ξεκινάει λες και σε βάλανε κομπάρσο σε κατασκοπευτική ταινία, όπου ο 007 δεν είναι άνθρωπος αλλά είναι ο ρυθμός, ο ασταμάτητος και ακατμάχητος που φλερτάρει ακατάπαυστα με δεκάδες ήχους, και από τη νέα τεχνολογία διαλέγει τα καλύτερα, όπως στον μανάβη της γειτονιάς μας κάνουμε εμείς οι κοινοί θνητοί. Παίζει με αρκετά πράγματα, σαν γατούλα με το κουβάρι, και λούπες έρχονται από παντού. Και χαρούμενα πράγματα, που σε παρακινούν να κάτσεις να αράξεις και να απολαύσεις μελωδικά πράγματα, ηλεκτρονικά ξεσκονισμένα, μοντέρνα, συγκεκριμένα, ανθισμένα, που μυρίσανε σε μένα.

-Φωνή δεν έχει;

-Φωνή έχει και στόμα δεν βλέπεις. Η Margaret κοσμεί τον δίσκο με τη φωνή της, που μαζί με τον Τζόν Φρένετ (στα αγγλικά τον λένε John Frennet) έσπασαν τα φεγγαρόλουστα τραγούδια των MOONSHAKE πριν 5-6 χρόνια για να παίξουνε ως LAIKA.

-Μoonshake, τι είναι τούτο;

-Τούτο είναι το μάτι σου το φρούτο, το σάπιο που τίποτε δεν κράτησες σαν το έκοψες από τον οπωρώνα. Οι MOONSHAKE έδωσαν από το 93 ωραίες δουλειές, κάτι μεταξύ Cranes και άλλα λυρικά ρομαντικά ροκοποιήματα, με τζαζ αναλαμπές, και κρυφά breakμπίτια (πρώτη τους δουλειά το 1992 το Eva Luna - με rap pop στοιχεία, που για φωνητικά είχαν τα ψιθυριστά λόγια της Margaret των Laika). Aποτέλεσαν από το 1991 δημιούργημα του Dave Callahan (πρώην επιθεωρητής στους Wolfhounds αν τους θυμάστε)

-Wolfhounds τι είναι τούτο;

-Έλα ρε τελειωνε, να σου πω άλλα. Ότι στους Laika συμμετέχει και ο Rob Ellis (συνεργάτης βασικός της Polly Jean Harvey, καθώς επίσης και στους Pooka, που έχασα τα ίχνη τους μετά την πρώτη μεγάλη τους δουλειά spinning το 1997).

To χειρότερο πράγμα είναι να συνομιλείς με τον εαυτό σου, διότι θα γίνει μαλακία κουβέντα.

Καλύτερα να αφεθείς στη μουσική των Laika, που είναι και χαλαρωτική και after hours, και έχει και κάτι κουλά φλάουτα στα ξαφνικά, και επαναλαμβανόμενο μπάσο στα καπάκια, και όντως αιθέρια φωνητικά, σαν την φωνή προειδοποίησης "εγκαταλείψατε το αστροσκάφος μετά την προσγείωση στον Πλούτωνα", αλλά και βραχνά ξενυχτισμένα όταν πρέπει, και άλλα πνευστά έχει και πληκτρολογημένα samples έχει, σε ελεύθερες διαδρομές, άκεντρες και σταθεροποιημένες σε μαγνητικά πεδία, χαμηλού φωτισμού και ονειρικού παραπατήματος. Νομίζω ότι υπάρχει διάχυτη ειρωνεία στο άλμπουμ, αλλά μη φοβάσαι δεν κοροϊδεύουν εσένα. Αλλά το ταξίδι του κλαρινέτου στo widows weed είναι κορυφή Αραράτ, με την κιβωτό σε πάρτυ και τον Νώε dj και τις αντιλόπες να πετάνε τις γόπες από το χαρτονάκι στο κενό, από το μισάνοιχτο φυνιστρίνι, που ξέχασε ο παπαγάλος (πρόγονος του Λουμίδη). Και το badtimes είναι πανέμορφο με πολύ έξυπνους στίχους, για την ηλεκτρονικοποίηση των πάντων στη ζωή μας. Και το glory cloud αποτελεί σπουδαίο τραγούδι, που αφήνει πίσω κάτι κατατονικά Catatonia και κάτι μισολαρισαϊκά συγκροτήματα - Μορ´ τσίμπα- τι να τσιμπήσω ρε, - όχι ρε γκρουπ είναι το Morcheeba, αα καλά, πρώτη φορά το ακούω. Kαι το σίνγκλ είναι καλό, το uneasy, αν και το mocassin το θεωρώ πιο πιασάρικο, αλλά εγώ είμαι και μιξιάρικο, οπότε αφήστε με.

Δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος.

Κυριάκος Σκορδάς