ECSTASY LOU REED Warner 30/10/2000

Nέος δίσκος για τον παραμένοντα πάντα εις τις επάλξεις Lou Reed. Ώριμο απόσταγμα ροκ, που αν ακούς ροκ μάλλον είναι δύσκολο να μην σου αρέσει. Δεν γνωρίζω αν ο τίτλος του άλμπουμ "έκστασις" ?ελληνιστί συμβαδίζει με την ακρόαση ή με τη φάση δημιουργίας αυτής της πολλοστής δουλειάς. Μπορεί επίσης προσωπικά να μην τρελλαίνομαι με τον Lou Reed, αλλά σου είναι αδύνατον να τον αγνοήσεις.

Ο δίσκος περιέχει 14 νέα τραγούδια, σε ορισμένα είναι πολύ έντονος ο ηλεκτρικός ήχος, ο λίγο αψύς και εν μέρει βρώμικος, όπως όταν ο τεμπέλης προπονείται και βαριέται να κάνει ντουζ. Τα 2 πρώτα δυνατά και γρήγορα paranoia key of E και mystic child σε βάζουν αμέσως στο νόημα. Αρχίζει ο τεμπελάκος το ζέσταμα, τροχάδην πηδηματάκια, άντε και κάνα γύρο (χωρίς πίτα) στο τεραίν, γρήγορα ξεπετάγματα, κιθαρίτσα ξέρεις, το κατέχεις το εργαλείο, δώστο μάστορα, δεν σε πήραν δα και τα χρόνια, στο κάτω κάτω μια χαρά κρατιέσαι. Πρώτο σου λαχάνιασμα, αφήνεις τους βιορυθμούς να ανακάμψουν στο mad, αρπίζεις τις χορδές, ήρθε και το σαξοφωνάκι δίπλα σου, χαλάρά, μια ωραία παρέα είστε τρελλοί mad για δέσιμο, διότι όλα είναι όμορφα και άρρηκτα δεμένα. Ωραία έτρεξες, ζεστάθηκες είσαι έτοιμος. Δώσε μας μια περίτεχνη τρίπλα, βάλε μια γκολάρα, ένα τρίποντο, έναν άσσο στο σερβίς, μεγαλούργησε. Και έτσι έχουμε το μεγαλούργημα, το ecstasy, ένα πανέμορφο τραγούδι, όπως ο παλαίμαχος μπορεί να δώσει, που παίζει μόνο για τη φανέλλα. Και το τσέλο είναι το τακουνάκι που θα κάνει ο Ρονάλντο, μόλις αποθεραπευτεί από τον τραυματισμό. Πιο έντονα για τησυνέχεια, άμυνα να κρατήσουμε το αποτέλεσμα, μοντέρνος χορός modern dance, με περίσσεια άνεση ΟΛΕ ΟΛΕ φωνάζει η κερκίδα. Η Νέα Υόρκη έχει τρομερή ομάδα και αυτός ο Lou Reed είναι άπαιχτος, γυρνάει όλες τις πόλεις με το modern dance και ακούραστα τραγουδά its all downhill after the fisrt kiss?..Μπαλάντα μλπουζιά ανοιξιάτικη για τη συνέχεια με το tatters, εν μέρει γαλήνιο, απολογητικό, αργό με υποχθόνια σόλο σε πλαστικές χορδές, και το ποτήρι μισοάδειο περιμένει την επόμενη σου τζούρα. Μια παρέα που παράτησε τον αθλητισμό και πήγε στο μπαρ για ανεφοδιασμό.

Και να ξανά τα γκάζια, ξεκουράστηκε ο μεγάλος και φορτσάρει με το future farners of America, μεταλλαγμένα προϊόντα ριγμένα στο πλατώ, κλοτσημένα στην μπάντα, τα έγχορδα γεμίζουν και ρολάρουν, τα πιατίνια στα κρουστά σαν τσουγκράνα ανακατεύουν το σανώ στην αποθήκη, οι αγρότες είναι ακούραστοι και η σοδειά καλή. Μπράβο ρε θεριστή, έσπειρες και καρπώθηκες, δεν είσαι από αυτούς που πήραν ενισχύσεις, μόνος σου ανδρώθηκες αν και ξεκίνησες με τις μπανάνες των velvets, τώρα είσαι ένας επιτυχημένος και φτασμένος καλλιτέχνης, ποιητής, ερμηνευτής, κιθαρωδός και άλλοτε αθλείσαι και άλλοτε αθλουργείς, με δύναμη, με σύνεση, με άνεση, με υπερηφάνια, με αξιοπρέπεια με έμπνευση και αφήνεις τον χρόνο να γυρνάει θετικά επάνω μας με το σύρσιμο των ήχων στο απολογητικό turning time around, γιατί εσύ ξέρεις κάτι, αλλά ξέρεις και πώς να το πεις και πώς να το δώσεις. Η οργισμένη φυλακή, που χαρακτηρίστηκε λευκή, ξεσπάει πάνω μας με το white prism, στην αρχή μετά ηρεμεί καθώς επιστρέφουν οι τρόφιμοι στα κελιά τους, αλλά και από εκεί ο θόρυβος ακούγεται, δύναμη οργής και αναπόλησης πέφτει πάνω στις σιδεριές. Μπορεί η φυλακή να είναι πρίσμα, αλλά πάντα από μέσα όλα είναι διαφορετικά, και πάντα για τους έξω είναι αλλιώς. Κοινός δίαυλος ανύπαρκτος, μόνο μουσική ακούγεται στο επισκεπτήριο.

Πολύ καλό και το rock minuet, από τα πιο σπουδαία και περισπούδαστα του δίσκου, με την ηλεκτρική κιθάρα να χαιδεύεται με το βιολί (έτσι και αλλιώς το ληξιαρχειο της Ν. Υόρκης λέει ότι βιολί παίζει η γυναίκα σου Laurie Andesron), εδώ ο Lou Reed απαγγέλει ανάμεσα στη μουσική, πιθανόν καθισμένος στο σκαμπώ του, ενώ πισω του το μπάσο πολύ διακριτικά ανεβοκατεβαίνει κλίμακες. Λίγο μελιστάλαχτο και γλυκερό, και πικρόχωλο συνάμα και απογοητευμένης υφής το baton rouge, αλλά εδώ δεν αθλείται αλλά μιλά για το γηπεδάκι του ..I think of 16 and a crisp green football field και βιολάκι και ακουστική κιθάρα, σαν folk οικογενειακή γιορτή, όπου λέγονται όλα όσα σε καταπιέζουν χρόνια τώρα.

Ως κορυφή του δίσκου θεωρώ και αγναντεύω το καταπληκτικό like a possum, γιγάντιο σε μέγεθος 18.03 λεπτά, κολοσσιαίο σε εκτέλεση, μεγαλειώδες σε ερμηνεία (ειδικά οι φευγαλέες κραυγούλες είναι πολύ εύστοχες), αλλά την παράσταση κλέβει η κιθάρα, σε ένα ανατριχιαστικό πάιξιμο σαν σύρσιμο από νύχι σπασμένο στον μαυροπίνακα στη Γ? Λυκείου, λίγο πριν κάποιος άγνωστος εξεταστής σου αναγνώσει τα θέματα. ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΤΕ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, σου λέει. Αυτό το ήξερα, τα ζητήματα μου είναι αδιάφορα. Και μετά την εκφώνηση το βιολί και το τσέλο στο Rouge σε πάει σε τοπία χλοερά, έστω και αν η συγκίνηση διαρκεί μόλις 1 λεπτό.

Ωραίο και ρυθμικό το κλείσιμο με το πολύ καλό big sky που ανοίγεται μπροστά σου, ουρανός απαλλαγμένος από αεροσκάφη, αλλά μόνο με χαρταετούς, που τα παιδιά ξέχασαν εκεί από την καθαρά Δευτέρα. Τα σύννεφα δεν είναι δικα μας, μόνο να τα δω μπορώ και μαντεύω να τα πιάσω, να τα κλείσω μέσα στο ηχείο της κιθάρας, και σε κάθε τάστο που απομακρύνεσαι από το αντηχείο, να φεύγει λίγο λίγο για να ξαναδημιουργηθούν τα σύννεφα, που πάντα ονειρευόσουνα να είχε το παιδικό σου δωμάτιο. Το big sky είναι κομμάτι που σου ζητά να προσφέρεις έστω λίγη από τη διάθεση σου για να ξεδώσεις, να αθληθείς, να ιδρώσεις, να τρέξεις, να γελάσεις γιατί όχι, η ζωή είναι μεν σκληρή αλλά γεμάτη ομορφιές, και η ακρόαση αυτού του δίσκου είναι μια από αυτές, όχι τις χαζοχαρούμενες αλλά τις ώριμες και ευσχημες και πλήρως κατανοητές.

Κυριάκος Σκορδάς