Μουσική και τραγούδια για την ταινία του Νίκου Τριαναταφυλλίδη

Ο δίσκος είναι αρκετά καλός, και συνδυάζεται με πολλά που πρέπει να αναφερθούν. Καταρχήν όλα τα τραγούδια αφορούν την ταινία ΜΑΥΡΟ ΓΑΛΑ, αλλά δεν ακούγονται όλα σε αυτήν. Είναι αυτό που λεμε (songs from the movie and songs inspired from the movie). ¨Όλα τα τραγούδια είναι των Gallon Drunk, οπότε ουσιαστικά μιλάμε για τη νεότερη κυκλόφορία τους, και αυτό είναι αξιόλογο πέρα από την ομορφιά των τραγουδιών, γιατί οι φήμες το καλοκαίρι που μας πέρασε για διάλυση τους ήταν έντονες. Ευτυχώς τις διέψευσαν πέρα από τη μουσική αυτή, και από μία εκπληκτική εμφάνιση τον Δεκέμβριο του 99 στο Αν.

Οι Gallon Drunk εμφανίζονται στην ταινία, όχι φευγαλέα, αλλά ερμηνέυουν αρκετά τραγούδια στη μεγάλη οθόνη (όπως πριν από 15 χρόνια ο Νick Cave and the Bad Seeds στην ταινία του Βέντερς στα φτερά του έρωτα ? ασφαλως ουδεμία σύγκριση μουσικων και σκηνοθετών, τη σύμπτωση επισημαίνω). Στα τραγούδια που ερμηνεύουν επί οθόνης, από κάτω χορεύει ο Blaine Reineger (που είχε γράψει τη μουσική για την προηγούμενη και πρώτη ταινία του Τριανταφυλλίδη Radio Μόσχα), αλλά και πρωταγουνιστές της ταινίας όπως ο Ιεροκλής-από τους άγαμους θύτες και γνωστός ακόμη και από το σήριαλ είμαστε στον αέρα, της οποίας το μουσικό θέμα έγραψαν οι thirty dirty του Θ. Μανίκα, η Μυρτώ Αλυκακη, ο σεναριογράφος Χωμενίδης, o παλαιστής του κατς Ζουγκλάκος, η ελληνοαμερικανίδα σοπράνο Stephanie Vlahos, ενώ και o πορνοστάρ Γκουσκούνης ως αρχηγός της ΕΛΑΣ άκουσε επι σκηνής Gallon Drunk. Δεν ξέρω αν είδατε την ταινία, αλλά το μαύρο γάλα δεν εμφανίστηκε πουθενά (μόνο μία μπουκάλα άσπρο γάλα φευγαλέα), η ταινία γέρνει σαν τον πύργο της Πίζα προς τη μαύρη κωμωδία, έχει μπόλικη φαντασία με έναν πρωταγωνιστή που μπορεί και διακτίνίζεται εδώ και εκεί, φοβερές κιτς ατάκες (ατάκως ειρημμένες), cult ατμόσφαιρα, λίγο κουραστική μερικές φορές, έντονα ροκ, σουρεαλιστική διάθεση πνευματώδους παρουσίασης νοσηρών καταστάσεων, υπόθεση που χάνεται στο ίδιο της το θέμα, εικαστικά όμορφη και θελκτική και προπαντός μουσικά άψογη. Ακούγεται και ένα σκυλάδικο του λευτέρη μυτηληναίου, το οποίο όμως δεν το βάλανε στο soundrack (τότε τι κρίμα, τι κρίμα?).

Η μουσική είναι όμορφη. Η φωνή του James Johnston σκίζει, και ακόμη και το ινστρουμένταλ ηλεκτρικό every second of time, είναι αξιοπροσεχτο. Συνολικά 13 κομμάτια, όλα των Gallon Drunk, που σε ορισμένα υπάρχουν καταπληκτικες διφωνίες με Rachel Myfield αλλά και την Παυλίνα Μιχαηλίδη ?την πρώην πια τραγουδίστρια των Ονειροπαγίδα. Και το ομώνυμο theme from black milk είναι ένα όμορφο κινηματογραφικό τραγούδι, διανθισμένο από τη φωνή της Παυλίνας, αλλά και τα γρήγορα hurricane, και can you feel it, το παραδόξως παιδικό prostitute, το αργό τζαζέ αλλά tom waits hypnotised, το έτερον ιντρουμένταλ lament, το τρυφερό one more time. Βραχνή πρόστυχη φωνή, αυθάδη σαν των morphine σαξόφωνα και άλλα πνευστά, ηλεκτρονική κάλυψη και στήριξη με keyboards και άλλα τεχνολογικά προγραμματάκια. Σίγουρα αν τα παραπάνω μουσικά ? κινηματογραφικά υπήρχαν σε κάποια ανεξάρτητη ταινία της αμερικής, πιθανόν να τα συζητούσαμε πιο έντονα και ίσως εδώ επειδή μιλάμε για ελληνική παραγωγή να το αφήνουμε στο ντούκου. Οι Gallon Drunk, σε πολύ ώριμες φόρμες, τώρα που τραντάζονται οι ράγες του Μετρό από τους σειρμούς και στην Αθήνα, έδωσαν ένα δείγμα αρρωστημένου λοδρέζικου underground, περασμένο μέσα από τα επιμήκη καρέ της μεγάλης οθόνης.

Κυριάκος Σκορδάς